Το μέγεθος της προδοσίας

Σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά και κάθε που το ημερολόγιο δείχνει 15 Ιουλίου –τι σου είναι το μυαλό!- μαζεύονται όλες εκείνες οι συγκλονιστικά τραγικές στιγμές και κατακυριεύουν τις αισθήσεις. Τόσο που η μυρουδιά του αίματος που στέγνωνε στα ρούχα και στο δέρμα μου κι απέπνεε μια απαίσια μια βρωμερή οσμή θανατίλας, να μου προκαλεί ακόμα και σήμερα αναγούλες. Σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά. Κι εκείνη η εικόνα με τους νεκρούς στην καρότσα του ημιφορτηγού με τα καρπούζια, που πάγωσε από τότε στα μάτια μου, με καταδιώκει κάθε που ο καυτός κυπριακός ήλιος μοιράζει τον Ιούλη στα δυο. Τις προάλλες, όταν είδα το πρόγραμμα εκδηλώσεων στο Μαρί σκέφτηκα ότι κάθε Ιούλη μάς σκεπάζει ένα νεφικό φόβου για το ενδεχόμενο άλλης μιας τραγωδίας, 11 Ιουλίου -Μαρί, 15 Ιουλίου - φασιστικό πραξικόπημα, 20 Ιουλίου - τουρκική εισβολή. Το βράδυ είδα στο όνειρό μου -μάλλον εφιάλτης θα ήτανε- ότι προσπαθούσα να πουλήσω τον Ιούλη -λες και ήταν εμπόρευμα, σε μια ζωοπανήγυρη στο πευκώδες του Αγίου Γεωργίου Κοντού στη Λάρνακα, όπου με πήγαινε μικρό ο παππούς μου να βλέπω τα ζώα. Ξύπνησα κάθιδρος, όμως ο ιδρώτας αυτός λες και ήταν από βροχή καθαρτική, είχε καθαρίσει εντελώς το μυαλό μου. Ήμουν πια σίγουρος για τα επόμενά μου βήματα. Κάθε μέρα θα πρέπει να κάνω ένα πραξικόπημα. Μια ανατροπή. Αν το θέλετε στο αριστερό του μοτίβο, μια επανάσταση. Γιατί; Απλά διότι δεν έπαψε να ισχύει σε αυτό τον δύστυχο τόπο ο αισχρός τριπλός συνδυασμός, της έλλειψης λογοδοσίας, της ατιμωρησίας και της ασυδοσίας. Το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της Κύπρου στη σύγχρονη εποχή είναι αδιαμφισβήτητα το συνδυασμένο εκείνο έγκλημα του 1974, το πραξικόπημα και η εισβολή που ακόμα συνεχίζονται. Τον Δεκέμβριο του 1974, επιστρέφοντας στην Κύπρο, ο πρόεδρος και αρχιεπίσκοπος Μακάριος, διακήρυξε την πολιτική του κλάδου ελαίας και ως άλλος αυτοκράτορας συγχώρεσε όλους εκείνους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στο πραξικόπημα, που έφερε στην Κύπρο τον τουρκικό στρατό. Γύρω στις 4.000 οι νεκροί αν προσθέσει κανείς αγνοούμενους και πεσόντες. Το πιο καθοριστικό ήταν όμως πως για πρώτη φορά κατακτητής τούτου του νησιού, από τους τόσους που πέρασαν από δω, ξερίζωσε από τα σπίτια τους σχεδόν 200 χιλιάδες ανθρώπους. Κατά την πεποίθησή μου οριστικά πλέον διότι το έγκλημα συνεχίστηκε από τις ηγεσίες των Ε/κ τα 45 αυτά χρόνια που διέρρευσαν από τότε. Η ατιμωρησία των πραξικοπηματιών εκείνης της εποχής συνδυασμένη με την ατιμωρησία των «πραξικοπηματιών» της μετέπειτα εποχής, έφερε τη σημερινή ασυδοσία μιας μεγάλης κάστας ανθρώπων, μιας «υψηλής στάθμης» τάχατες κοινωνικής ομάδας που με διάφορες επινοήσεις και κόλπα που συχνά νομιμοποιούνται και μέσω του κοινοβουλίου και γίνονται νόμοι, λυμαίνονται τον φυσικό πλούτο του τόπου αλλά και τις δυνατότητες για παραγωγή υπεραξίας από τον ανώνυμο πολίτη και κυριαρχούν στην οικονομική και πολιτική ζωή. Κι όχι μόνο αυτό αλλά τυγχάνουν και μιας εξόφθαλμής ασυλίας, έτσι που να μην τους αγγίζει η όποια τιμωρία. Έτσι για να μιλάμε με παραδείγματα, ερωτώ: Ποιοι τιμωρήθηκαν για το πραξικόπημα; Ποιοι τιμωρήθηκαν για το σκάνδαλο Μιλόσεβιτς; Ποιοι τιμωρήθηκαν για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου; Ποιοι τιμωρήθηκαν για το κούρεμα; Ποιοι τιμωρήθηκαν για τον Συνεργατισμό; Προσθέστε τώρα όλα εκείνα τα δισεκατομμύρια που τσέπωσαν οι ατιμώρητοι καθώς και τα θύματα που πλήρωσαν με τη ζωή τους ή με την απώλεια της περιουσίας τους ή της δουλειάς και των εισοδημάτων τους το τίμημα και θα αντιληφθείτε ποιο και πόσο είναι το μέγεθος της προδοσίας που βίωσε και βιώνει ο λαός μας. Γι’ αυτό άμα θέλετε να αλλάξει εκ θεμελίων αυτός ο τόπος, χάριν των παιδιών και των εγγονιών μας, πρέπει καθημερινά να ανατρέπετε το κατεστημένο που συναντάτε. Ξεκινώντας από αυτούς που σταθμεύουν στους χώρους στάθμευσης των αναπήρων μέχρι κι εκείνους που έκαμαν, μέσω των πολιτικών τους, αυτό τον λαό ανάπηρο.