Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
«Θα πρέπει να βάλουμε την Κύπρο πάνω από τις όποιες διαφωνίες μας στο εσωτερικό. Με πείσμα, υπομονή και επιμονή, δηλώνουμε απερίφραστα ότι με αυτά τα απαράδεκτα τετελεσμένα της εισβολής δεν συμβιβαζόμαστε. Παρά τις συνεχείς προκλήσεις της Άγκυρας, δεν θα παραιτηθούμε από την προσπάθεια να επιτύχουμε μια λύση που θα επανενώσει πραγματικά τον τόπο μας. Συνεχίζουμε με αφοσίωση και αποφασιστικότητα στοχεύοντας σε μια λύση που θα είναι βιώσιμη, μια λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, σύμφωνα με τις σχετικές αποφάσεις των Η.Ε, τις αρχές και αξίες της Ε.Ε. και το κοινοτικό κεκτημένο. Σταθερή και μοναδική επιδίωξή μας είναι η επανέναρξη των συνομιλιών από εκεί που διακόπηκαν στο Κραν Μοντάνα, νοουμένου φυσικά ότι η Τουρκία θα σταματήσει να δυναμιτίζει το κλίμα και θα τερματίσει τις έκνομες ενέργειές της, εντός της χωρικής θάλασσας και της υφαλοκρηπίδας της Κύπρου», ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Χριστοδουλίδης, σε επιμνημόσυνο λόγο στο μνημόσυνο του 18χρονου Πανίκου Δημητρίου που στις 17 Ιανουαρίου 1975 παρασύρθηκε από βρετανικό τεθωρακισμένο στις βάσεις Ακρωτηρίου.
Πραγματικά ένας πύρινος λόγος υπέρ της ενότητας στο εσωτερικό μέτωπο. Μια όντως «εθναρχική» παρουσία που εντυπωσίασε τους παρευρισκομένους. Αν και οι επόμενες προεδρικές εκλογές είναι το 2023 και ο ΥΠΕΞ με δηλώσεις του ξεκαθάρισε ότι στο παρόν στάδιο δεν τον απασχολεί η προεδρία της Δημοκρατίας, η ομιλία του έμοιαζε περισσότερο με προεκλογικό λόγο.
Καλεί όλους σε ενότητα ως να είναι ένας «πατριάρχης» που βλέπει από μακριά το «ποίμνιό» του να είναι διχασμένο. Νουθετεί τους άλλους ως να είναι ένας «σοφός γέροντας», αγνοώντας ότι είναι και ο ίδιος μέρος του προβλήματος, δηλαδή της έλλειψης ενότητας στο εσωτερικό μέτωπο.
Μιλάει για πείσμα και αποφασιστικότητα και «ορκίζεται», δυστυχώς εκ των υστέρων, για «ΔΔΟ και μόνο ΔΔΟ», αγνοώντας τις παλινδρομήσεις και μεταλλάξεις των τελευταίων τριών χρόνων. Αν και μιλούσε από τον άμβωνα της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στη Λεμεσό, το ύφος του θύμιζε τον «Άγιον όρκον» του Μακαρίου, από τον άμβωνα της Φανερωμένης, ο οποίος, «υπό τους ιερούς θόλους», ορκιζόταν για «Ένωση και μόνο Ένωση».
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης σίγουρα είναι ένας νέος, υποσχόμενος, πολιτικός. Η θητεία του ως κυβερνητικού εκπροσώπου αλλά και ως ΥΠΕΞ απέδειξε ότι έχει τις ικανότητες αλλά και την πολιτική κατάρτιση. Ένας μειλίχιος πολιτικός χαμηλών τόνων που ξέρει να συμπεριφέρεται και να ελίσσεται, όταν χρειάζεται. Με άλλα λόγια διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού της σύγχρονης εποχής που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά αν πολιτευόταν σε μια κανονική χώρα, σε ένα κανονικό κράτος.
Αναμφίβολα, με τις καθημερινές του παρεμβάσεις στο εσωτερικό, με την εμπλοκή του στις τριμερείς με χώρες της περιοχής, με την ενεργή του παρουσία στην Ε.Ε. και τέλος με την τελευταία του επίσημη, «αρχηγική», επίσκεψη στην Αθήνα, κτίζει το προφίλ του πολιτικού εθνικής αλλά και διεθνούς εμβέλειας. Ένα προφίλ απαραίτητο για περαιτέρω πολιτική ανέλιξη.
Δυστυχώς, όμως, για αυτόν αλλά και για εμάς, πολιτεύεται σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα. Σε μια μισή πατρίδα που για μισό αιώνα το 37% των εδαφών της κατέχεται από μια ξένη δύναμη.
Ειδικότερα η ομιλία του, τουλάχιστον σε αυτούς που έχουν στοιχειώδη γνώση του εθνικού μας προβλήματος και είναι ενήμεροι για τις τελευταίες εξελίξεις, δεν πρόσφερε τίποτα όσον αφορά την πορεία και τις προοπτικές του Κυπριακού. Αντίθετα, δημιούργησε σωρεία ερωτημάτων και αντιφάσεων που κάποτε θα πρέπει, επιτέλους χωρίς υπεκφυγές, να απαντηθούν.
Μιλάει για ενότητα αλλά δεν λέει τι θέση τήρησε, όταν οι διαφωνούντες, με τις πολιτικές της Κυβέρνησης που υπηρετεί, αποκαλούντο «οι της όποιας λύσης» και το χειρότερο, «οι εξυπηρετούντες τα Τουρκικά συμφέροντα», δηλαδή μειοδότες.
Μιλά για ΔΔΟ αλλά αποφεύγει να απαντήσει γιατί δεν διαχώρισε την θέση του όταν ο ΠτΔ απέφευγε επιμελώς να αναφερθεί στην επιδιωκόμενη μορφή λύσης και το χειρότερο, όταν προβληματιζόταν για εναλλακτικές επιλογές και για σχέδια Β΄ και Γ΄.
Ειδικότερα, αποδέχεται την πολιτική ισότητα, γενικά και αόριστα, όπως προνοείται από τα ψηφίσματα των Η.Ε., αλλά δεν μας διαφωτίζει για το πώς εξασφαλίζεται η αποτελεσματική συμμετοχή της άλλης κοινότητας σε ένα Υπουργικό Συμβούλιο με αναλογία 7 προς 4, όπως ρητά προνοεί το ψήφισμα 716.
Αναφέρεται στο Κραν Μοντάνα, για το οποίο πολλές φορές ισχυρίστηκε ότι φτάσαμε στο παραπέντε της λύσης, και επιμένει στον ισχυρισμό κλισέ, ότι δηλαδή για τα πάντα έφταιξε η αδιαλλαξία της Τουρκίας, σφυρίζοντας αδιάφορα για το γεγονός ότι λίγες ώρες μετά το ναυάγιο ο γ.γ. την εκθείαζε για την εποικοδομητική στάση που επέδειξε.
Τέλος, θέτει ως όρο για επανέναρξη επίσημων συνομιλιών τον τερματισμό των έκνομων ενεργειών της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ τη στιγμή που εδώ και μισό αιώνα συνομιλούμε χωρίς η κατοχική δύναμη να έχει τερματίσει τις έκνομές της ενέργειες στη στεριά.
Σίγουρα δύσκολα ερωτήματα. Από την άλλη όμως μια μοιρασμένη πατρίδα έχει ανάγκη από ηγέτες που είναι για τα δύσκολα. Από ηγέτες που είναι αποφασισμένοι να πουν αλήθειες, όσο πικρές και να είναι. Από ηγέτες που έχουν το θάρρος να μιλήσουν στον λαό καθαρά και ξάστερα, χωρίς υπεκφυγές και περιστροφές, για τα εφικτά και όχι για τα ιδεατά.
Αν είναι για μεγάλα λόγια και κούφια συνθήματα έχουμε μπουχτίσει γιατί τα ακούμε για μισό αιώνα. Οι κρίσιμες στιγμές που διανύουμε επιβάλλουν την ανάγκη για το νέο. Μία νέα έκδοση του παλιού, σίγουρα δεν θα προσφέρει τίποτα απολύτως. Αντίθετα θα διαιωνίσει τα καταστροφικά τετελεσμένα της εισβολής με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την ντε γιούρε διχοτόμηση και το μέλλον του κυπριακού ελληνισμού, στη μισή όμως πατρίδα, να προδιαγράφεται δυσοίωνο και καταστροφικό.
Ο κ. Θεόδωρος Θεοδώρου είναι ειδικός προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών.
