Έμπορος από τη Σύρο

Είναι πρωτόγνωρα αυτά τα Χριστούγεννα για πάρα πολύ κόσμο, αφού θα τα γιορτάσουμε μοναχικά ή με το πολύ δέκα άτομα –τα οποία λίγα δεν τα λες– και θα πρέπει να φάμε και να πιούμε με ωράριο. Εντάξει, δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου. Καλώς ή κακώς ενέσκηψε ο κορωνοϊός και μας επιβάλλονται μέτρα, τα οποία αποσκοπούν στην ανάσχεσή του και υποτίθεται ότι λαμβάνονται μετά από περίσκεψη από ομάδα ειδικών, άρα θα πρέπει να υπακούσουμε σε αυτά, και ταυτόχρονα να είμαστε σε επιφυλακή ώστε να αξιολογούμε την κατάσταση και να προσέχουμε αν η Πολιτεία ή θεσμοί της προσπαθούν να τα καταχραστούν εν ονόματι της ασφάλειάς μας ή της διαφύλαξης της δημόσιας υγείας.

Ο διάβολος μπορεί να κρυφτεί στις λεπτομέρειες και ενός νόμου ή ενός κανονισμού. Ωστόσο, η στείρα αντίδραση σε αυτά δεν προσφέρει τίποτε και ιδίως όταν αυτή προέρχεται από ανθρώπους που δεν πολυβασανίζουν τα πράγματα και απλώς περιφέρουν στο διαδίκτυο, στους δρόμους και στα γραφεία την κουταμάρα τους. Είναι, λοιπόν, δύσκολα αυτά τα Χριστούγεννα… βέβαια, αν το καλοσκεφτείτε δεν είναι και τίποτα φοβερό, αν συγκρίνεις το βράδυ των δέκα, πέντε ή τριών ατόμων, με τη μοναξιά σε έναν θάλαμο νοσηλείας Covid-19, ή σε ένα μονάρι της Λευκωσίας ή της όποιας άλλης πόλης, ή τη δυσκολία μιας μονογονεϊκής οικογένειας, ή μιας χήρας, ενός χήρου κτλ. Θα μου πείτε, χωράνε συγκρίσεις; Βασικά, όχι, δεν χωράνε συγκρίσεις, αλλά αν καθίσει κάποιος και σκεφτεί τα παραπάνω θα δει ότι τελικά δεν είναι και κάτι το τόσο αξεπέραστο και τρομερό και φοβερό, αν δεν μαζευτούμε σαράντα-δώδεκα για ένα τραπέζι.

Και το λέω για να αποφεύγουμε λίγο τη μουρμούρα. Ζητώ λίγη περισσότερη ενσυναίσθηση, με λίγα λόγια, λίγη σιωπή, σεβόμενοι την αέναη μοναξιά κάποιων, την υποχρεωτική απομόνωση κάποιων άλλων, τον διά βίου εγκλεισμό άλλων, είτε σωματικώς είτε πνευματικώς. Λίγο σεβασμός, λοιπόν, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Άλλωστε, υποτίθεται ότι η πανδημία μάς δίδαξε πολλά, έτσι δεν είναι; Θα ήταν καλό, λοιπόν, να κάνουμε ένα τεστ αυτές τις γιορτές για να δούμε πώς μπορούμε να αντεπεξέλθουμε υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτά τα Χριστούγεννα θα τα περάσουμε με αυτόν τον τρόπο, ας το πάρουμε απόφαση και ας οργανωθούμε όσο καλύτερα μπορούμε για να περάσουμε αυτές τις δυο-τρεις μέρες όσο πιο όμορφα γίνεται.

Η τεχνολογία βοηθά πια να μην είμαστε τόσο μακριά απ’ όσους αγαπάμε, ας δούμε τα πράγματα από μια άλλη γωνία. Ποτέ να μην ξεχνάμε, όμως, όσους ανθρώπους δεν μπορούν να έχουν εκ των πραγμάτων κάποιον έστω και από μακριά δίπλα τους. Ούτε αυτολογοκρισία χρειάζεται ούτε ψευτο-συγκινήσεις. Ενσυναίσθηση, σεβασμός και σε όποιον/α δεν υπάρχουν τα συστατικά αυτά υπομονή και συγκράτηση. Ξέρετε, είναι ισχυρός αντίπαλος η μοναξιά, μην τον υποτιμάτε, μην τον υποτιμάμε. Αν μπορούμε να γεμίσουμε τη μοναξιά κάποιου με την παρουσία μας, ας το κάνουμε. Θα είναι θείο δώρο για αυτόν που θα το δεχτεί, και θεία κίνηση για αυτόν που θα την κάνει. Αν η εποχή της πανδημίας επιβάλλει την απόσταση, η περίοδος των εορτών ας γίνει αφορμή για μια πιο ζεστή ενδοσκόπηση και ιεράρχηση προτεραιοτήτων μας.

«Ποιος να τον αγαπήση αυτόν; Ήτο έρημος εις τον κόσμον. Και είχε πέσει εις τον έρωτα, με την γειτόνισσαν την Πολυλογο, διά να ξεχάση το καράβι του, τας Λαΐδας της Μασσαλίας, την θάλασσαν και τα κύματα της, τα βάσανά του, τας ασωτίας του, την γυναίκα του, το παιδί του. Και είχε πέσει εις το κρασί διά να ξεχάση την γειτόνισσαν». Γράφει ο Παπαδιαμάντης στο διήγημά του «Ο έρωτας στα χιόνια». Μόνος του ο μπαρμπα-Γιαννιός, μόνη της όμως και η γριά Αχτίτσα, συνάντησε τον έμπορο από τη Σύρο «Και ιδού διατί η πτωχή γραία εφόρει τη ημέρα των Χριστουγέννων καινουργή άδολην μανδήλαν, τα δε δύο ορφανά είχον καθαρά υποκαμισάκια δια τα ισχνά μέλη των και θερμήν υπόδεσιν διά τους παγωμένους πόδας των», στη «Σταχομαζώχτρα».