Του Απόστολου Κουρουπάκη
Οι εξελίξεις στο κυπριακό θέατρο το τελευταίο διάστημα τάραξαν ιδιαίτερα τα νερά των λιμνών της της θεατρικής δημιουργίας. Οι θεατρικοί φορείς μπήκαν στα χαρακώματα, με την Ομοσπονδία Θεατρικών Φορέων Κύπρου, πλην του Σκάλα, να είναι περισσότερο μπροστά, μιας και θεώρησε ότι πλήττεται περισσότερο. Το υφυπουργείο Πολιτισμού κατάφερε και αύξησε το ποσοστό της επιχορήγησης για το Α΄ εξάμηνο του 2024 κατά 170.000 ευρώ και επίσης διπλασίασε το ποσό που προβλέπει το Σχέδιο Κάλυψης Λειτουργικών Δαπανών 2024, από 20.000 ευρώ στις 40.000 ευρώ. Ακόμα δεν γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο αντίκτυπος αυτών των αυξήσεων για τα θέατρα με στέγη, για τις θεατρικές ομάδες χωρίς στέγη και γενικά για το θέατρο στη χώρα. Θα φανούν νομίζω το αμέσως επόμενο διάστημα οι αντιδράσεις και κατά πόσο αυτές οι αυξήσεις βοηθάνε το θέατρο και τους ανθρώπους του.
Αυτό που εγώ περιμένω να δω είναι να αλλάζει και η θεατρική νοοτροπία στη χώρα. Θα ήθελα να δω παραγωγές που θα σχεδιάζονται για να διαρκέσουν, περισσότερο από όσες παραστάσεις επιβάλλει το Σχέδιο Θυμέλη. Θα ήθελα να δω πώς μέρος από τα χρήματα αυτά θα δοθούν για ελκυστικές εκστρατείες ενημέρωσης του κοινού, αυτού του ευάριθμου κοινού, που όπως είναι κοινή παραδοχή δεν μπορεί να στηρίξει μόνο του τα θέατρά μας, μικρά ή μεγάλα, με στέγη ή χωρίς, με δάνεια ή χωρίς δάνεια, με άλλες υποχρεώσεις ή άνευ υποχρεώσεων. Πέραν από τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης, και εκτός από τα πολλές φορές πρόχειρα δελτία Τύπου. Θα ήθελα ως άνθρωπος που θέλει και ενδιαφέρεται επαγγελματικά να έχω επιλογή φωτογραφιών, ένα δελτίο Τύπου που να μπορώ να δουλέψω επάνω του, να με τραβήξει εμένα πρώτα, για να το προωθήσω κι εγώ με τη σειρά μου με μεράκι.
Ίσως είναι μία ευκαιρία να δούμε ως θεατές πως τα χρήματα που δόθηκαν για σκηνικά και κοστούμια να αντικατοπτρίζονται σε αυτά. Ίσως είναι και ευκαιρία να δούμε και συνεργασίες μικρών θεατρικών ομάδων με άλλες μεγαλύτερες… να παραχωρούνται σκηνές θεάτρων σε άλλες ομάδες ή να γίνεται μία επωφελής και για τα δύο μέρη συμφωνία, αντί για ενοίκιο. Να αγκαλιάσει το ένα θέατρο το άλλο, η μία ομάδα την άλλη. Είπαμε, δεν έχουμε την κρίσιμη μάζα των θεατών, αλλά έχουμε από την άλλη μεγάλη δημιουργικότητα, έτσι θα είχε ενδιαφέρον να δούμε αν αυτή η δημιουργικότητα μπορεί να πολλαπλασιάσει και το ενδιαφέρον εκείνης της μερίδας της κοινωνίας που σήμερα δεν πάει ή παρακολουθεί μετά βίας και παρακαλιών πολλών μία παράσταση, με τον φόβο ότι μετά δεν θα ξαναπάει…
Θα ήθελα –και είναι το κυριότερο– να μην ακούω πια για παρατυπίες στα συμβόλαια εργοδότησης, να είναι όλοι οι συντελεστές της παραγωγής σωστά και κατά τον νόμο πληρωμένοι. Να εκλείψουν κάθε λογής λογιστικές αλχημείες και κουτοπονηριές.
Και καλά θα μου πείτε και όλα αυτά με τις παρούσες αυξήσεις; Δεν είμαι απολογητής του υφυπουργείου Πολιτισμού, ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω ότι τα χρήματα για τον Πολιτισμό είναι περιορισμένα. Και ελπίζω ότι τα ποσά που βρέθηκαν να μην είναι αποτέλεσμα άλλων περικοπών, σε άλλους τομείς, που θα έρθουν να μας βρούνε το επόμενο διάστημα. Διότι, το υφυπουργείο έχει πολλές εκκρεμότητες, και έχει ένα χαρτοφυλάκιο που πάσχει σε διάφορα επίπεδα (βλ. εικαστικά και ΣΠΕΛ, βιβλίο και Κυπριακή Βιβλιοθήκη, μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι).
Επίσης, θέλω να πιστεύω πως στο υφυπουργείο θα τηρήσουν ευλαβικά αυτό που μαθαίνει η στήλη ότι και οι αυξήσεις, αλλά και οι προθέσεις τους για αλλαγή των πραγμάτων προς το καλύτερο, εδράζονται σε στερεές βάσεις και δεν είναι λύσεις κρότου-λάμψης.
Πλέον το παιχνίδι της θεατρικής παραγωγής παίζεται με άλλους όρους, και το μεν υφυπουργείο οφείλει να διατηρήσει ανοικτούς τους διαύλους επικοινωνίας με τους φορείς και να τείνει ευήκοα ώτα σε δυσκολίες και ανησυχίες, τα θέατρα από την άλλη θα πρέπει να δείξουν τα δικά τους αντανακλαστικά και καλή διάθεση και θέληση για να φέρουν τις αλλαγές που επιθυμούν να δουν στα θεατρικά πράγματα της χώρας.
