Οι πολλοί είναι πολιτισμός

Στον απόηχο των εκδηλώσεων που θα διοργανώσουν τα «Κύπρια», και την αναστολή για ακόμη μία φορά όλων των πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπως και πολλών άλλων κοινωνικών εκδηλώσεων και εμπορικών δραστηριοτήτων, δεν υπάρχουν πολλά να γραφτούν. Η χώρα βρίσκεται σε μία πολύ περίεργη φάση της ύπαρξής της. Οι συνομιλίες στη Γενεύη είναι ένα ορόσημο, δεν ξέρω πώς πήγαν, τώρα που γράφεται αυτή η στήλη. Δεν μπορώ να φανταστώ έως πού μπορούν να φτάσουν τα πράγματα από τη μη λύση. Αλλά, είναι δουλειά άλλων να βρουν πώς θα την αντιμετωπίσουν την κατάσταση και πώς θα διαχειριστούν το θυμικό των πολιτών. Ελπίζω μόνο να μην πέσουμε στην παγίδα των εκλογών, γιατί πάντα εκεί καταλήγουμε, «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί… ψήφων!». Τέλος πάντων, ας μην πολιτικολογώ εν κενώ…

Όσον αφορά τα πολιτιστικά τώρα σημείωσα ήδη ότι δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, αλλά δεν μπορώ να μη σχολιάσω την απάντηση του υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας προς τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ Γιώργο Λουκαΐδη, όταν ο τελευταίος απηύθυνε επιστολή στον υπουργό για να εξετάσει το ενδεχόμενο συμπερίληψης περισσότερων έργων Κύπριων δημιουργών και συντελεστών στο Φεστιβάλ «Τα Κύπρια». Ο υπουργός ως όφειλε απάντησε στον κ. Λουκαΐδη ότι γίνονται διάφορες ενέργειες, αλλά υπενθυμίζει ότι πρόκειται για ένα διεθνές φεστιβάλ. Ε, λοιπόν, κ. υπουργέ, σας έχω νέα, δεν είναι διεθνές το φεστιβάλ «Τα Κύπρια», έχει πάψει να είναι διεθνές εδώ και πολλά χρόνια. Το να φιλοξενούνται παραγωγές από όμορες χώρες και να συνεργάζονται Κύπριοι δημιουργοί με συντελεστές από άλλες χώρες δεν το καθιστά διεθνές. Ας πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ας κοιτάξουμε κατάματα για μια φορά την αλήθεια και τον κόσμο γύρω μας και ας συμπεριφερθούμε ανάλογα. Τρόποι υπάρχουν να πάμε αυτό που λέμε κάρο του πολιτισμού πιο μπροστά, ακόμα και με άλυτο το Κυπριακό, ακόμα και με τις διαχρονικές παθογένειες του συστήματος. Γιατί τα προβλήματα σαφώς και δεν ξεκίνησαν με την παρούσα διακυβέρνηση, υπήρχαν πάντοτε και ελάχιστοι ενδιαφέρονταν να τα αντικρίσουν, όχι να τα λύσουν, να τα κοιτάξουν απλώς.

Ένας χρόνος και κάτι πανδημίας, ένας χρόνος που πάει και έρχεται ο πολιτισμός σε κενό αέρος και ένεκα Κυπριακού, εκλογών, και άλλων τινών ξεχάσαμε ότι ο νέος καθεδρικός ναός ολοκληρώνεται και από τα διατηρητέα που τόσο κλάψαμε και κυρίως οι βουλευτές απλώς καθαρίστηκαν τα μπάζα. Περιμένουμε τις αποτυπώσεις κλίμακας, να γίνουν οι μελέτες, αλλά η απόφαση του Δήμου Λευκωσίας έλεγε ότι δεν θα προχωρήσουν οι εργασίες στον καθεδρικό αν δεν υπάρξει αναστήλωση… Κι εμείς καλώς σάς ήβραμεν! Καλά για τον Χατζηγεωργάκη τα βάσανά μας είναι πίσω. Αλλά τι χρείαν έχομεν, όταν χάρμα ιδέσθαι η πλατεία Ελευθερίας από ψηλά, να τη χαίρονται τα πετούμενα του ουρανού και εμείς να καμωνόμαστε ότι κοτζαμάν Ζάχα μάς καταδέχτηκε…

Κοντολογίς, οι εποχές είναι δύσκολες για όλη την κοινωνία, δεν πλήττεται μόνο ο τομέας του πολιτισμού, αλλά και ολόκληρη η παραγωγική μηχανή της χώρας, δοκιμάζονται. Πλάνο πολιτιστικό δεν έχουμε, αυτό είναι γνωστό και δεν πρέπει πια να μας εκπλήττει και δεν έχουμε γιατί πολύ απλά δεν έχουμε καταλήξει αν το θέλουμε ή όχι. Ένας χρόνος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ο πολιτισμός και δεν καταφέραμε να έχουμε τίποτα, δεν έχουμε καμία σχετική μελέτη για τις επιπτώσεις της πανδημίας, έστω και προκαταρκτική. Κλείνουμε, ανοίγουμε, κατατίθενται σχέδια νόμου για το υφυπουργείο Πολιτισμού, συζητάμε και δεν προλαβαίνουμε, μεταθέτουμε για μετά, που συχνά είναι στις ελληνικές καλένδες και ταυτόχρονα πολεμάμε να γίνονται πράγματα, που γίνονται, και γίνονται πολλά και ωραία, αλλά φαίνεται ότι γίνονται διά προσωπικού μόχθου, επειδή κάποιοι και κάποιες έχουν όραμα προσωπικό και δίνονται και επιχορηγήσεις εν τέλει από το κράτος και όλα καλά…

Αν το σκεφτείτε, τα παραπάνω δεν είναι πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, όχι είναι το αλαλούμ στην έννοια που δίνουμε στη λέξη πολιτισμός και πολιτισμός δεν είναι ο ένας, η άποψη της μιας ή της άλλης πλευράς, και η επιβολή της ως της μιας αλήθειας, πολιτισμός είναι το σύνολο των απόψεων, αυτές οι απόψεις που μπορεί να είναι αλληλοσυγκρουόμενες, αλλά αν έχεις όρεξη για συζήτηση, θα πεις, ναι! «αδερφέ μου! μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα».

Ευφράνθητε σήμερον!