Του Απόστολου Κουρουπάκη
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί ποτέ σοβαρά πόση διαφθορά υπάρχει εκεί έξω; Μάλλον ήλθε ο καιρός να μάθουμε στις νεότερες γενιές πως δεν είναι αρκετό να ξέρεις κάποιον για να γίνεις κάτι ή να πάρεις κάτι. Θα πρέπει να ξέρεις πρώτα ποιος είσαι εσύ και πού θες να φτάσεις. Ας μην λαμπροφεγγίζεις εξ αντανακλάσεως, να θερμαίνεις με τη φλόγα σου, κι ας είσαι λυχνάρι, για να παραφράσω τον ∆ροσίνη. Η διαφθορά καλά κρατεί στον τόπο μας, κάθε μέρα και κάτι σοβαρό, κάθε μέρα και ένα συμβάν που σε ταράζει και δεν είναι τα αηδόνια που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς, αλλά όλη αυτή η τοξική πραγματικότητα που υπάρχει γύρω σου. Τη μια ο ένας γενικός, την επομένη η άλλη γενική κάτι, πιο πριν ο διοικητής, η διοικήτρια, ο υπουργός, η υπουργός, το ένα, το άλλο, και όλοι αυτοί καταλήγουν να διερευνώνται από μία επιτροπή, η οποία είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα καταλήξει πουθενά, και μέσα-μέσα έχουμε και κάτι καταδικαστικές αποφάσεις (βλ. ΤΕΠΑΚ) έτσι για να μη βαριόμαστε.
Η διαφθορά ζει και βασιλεύει όχι επειδή κυριαρχεί η λαμογιά και το κακό μας το dna, αλλά επειδή οι πολλοί ζουν υπό την επήρεια κομμάτων, λεγομένων αρίστων, και υπό τον φόβο δεινοσαύρων, οι οποίοι καλά ξέρουν πώς να σαγηνεύουν τα πλήθη, πώς να μαγεύουν τον απλό κόσμο, πώς να εκφοβίζουν τον αδαή. Φοράνε λευκά, ολόλευκα πουκάμισα, γραβάτες, ή και σινιέ συνολάκια και «πορπατούν στη στράτα» και εμείς αντί να κόφκουμε καντούνι, αναρωτιόμαστε ποιος θα τους πλύνει τη βράκα, ποιος θα τους την απλώσει στον ήλιο και ποιος θα τους τη σιδερώσει. Γινόμαστε έρμαια και άβουλα όντα στα χέρια και στο περιπαίξιμο ενός κατεστημένου που επειδή έτυχε να έχει χρήματα, πάππου προς πάππου περιουσία, μας συμπεριφέρεται ωσάν να είμαστε πρόβατα και εμείς ευχαριστούμε που δεν μας οδηγεί στη σφαγή και μας αφήνει να σταυλιζόμαστε και να τρώμε σανό.
Ναι, φταίμε εμείς, γιατί άλλοι βολευτήκαμε στη δουλίτσα μας, στα βραδινά ποτάκια μας, στην καθημερινότητά μας, και αφήσαμε τον λύκο να κάνει κουμάντο, του επιτρέψαμε να κάνει τον δραγάτη στη ζωή μας. Φταίμε γιατί μάς έμαθαν οι γονείς μας να είμαστε μετριόφρονες, όταν γύρω μας υπάρχουν τόσοι και τόσοι φελλοί, που κατάφεραν να επιπλέουν, υπάρχουν σε κυβερνητικές και πολιτικές θέσεις άνθρωποι που νομίζουν πως είναι και οι σαράντα καρδινάλιοι μαζί και έχουν το ύφος εβδομήντα παπών.
Μάθαμε να μας λένε ότι φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι, τη μια είναι οι πρόσφυγες, την άλλη οι μετανάστες, μετά είναι οι αριστεροί, οι δεξιοί, ο άλλος γενικά. Ώσπου, μας λένε, δεν φυσάει ένας αέρας τίποτα δεν αλλάζει, όσο το βουνό δεν αποσείει το άχθος όλα τα ίδια μένουν, φταίνε θάλασσες για τα κακά της μοίρας μας, εκείνοι έπραξαν και πράττουν το ανθρωπίνως δυνατόν… Κι εγώ αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να κάνουν το καλύτερο και στο τέλος ο στάβλος μας, εμάς των προβάτων, να είναι πιο βρώμικος και από εκείνον του Αυγεία; Έχετε αναρωτηθεί πόσοι και πόσες πρώην επίτροποι κάτι κατείχαν θέσεις για χρόνια ολόκληρα και δεν έκαναν τίποτα, και όταν έφυγαν, με τιμές και δόξα και συντάξεις πολλές, άρχισαν να γεννούν ιδέες, να καταγγέλλουν το σύστημα που είναι ανάλγητο και δυσκίνητο. Μα είναι τόσοι πολλοί και τόσες πολλές.
∆υστυχώς, φταίμε, και φταίμε γιατί ανεχόμαστε να μας περιπαίζουν και να μας κουνάνε το δάχτυλο, όπως έκαναν οι μανάδες μας όταν ήμασταν μικρά… και σιωπαίναμε. Ποιος ανέλαβε την παραμικρή ευθύνη, όχι γιατί δεν έχουμε εναρμονιστεί με κάποια νομοθεσία, όχι, για πιο σοβαρά πράγματα… ποιος θα πει mea culpa, ποιος πολιτικός χώρος, που αφήσαμε την Αμμόχωστο να γίνει τσίρκο, αλλά συγγνώμη… κι εκεί περιμέναμε να βρέξει ο Θεός τη μέρα για να χαλάσει τη φιέστα του Ερντογάν και πάλι το δάκτυλο μάς κούνησαν. Πάλι δεν καταλάβαμε τι ήθελε να πει ο ποιητής… Κυρίες και κύριοι, « Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου […]. Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος […].
