Του Απόστολου Κουρουπάκη
Εορτάσαμε την 1η Οκτωβρίου την Παρασκευή με παρελάσεις και άλλες εκδηλώσεις σε όλη την επικράτεια, αλλά το μεγάλο πάρτι έγινε ως συνήθως στα Μέσα Κοινωνικής ∆ικτύωσης. Εκεί οι εορτασμοί έλαβαν άλλο χαρακτήρα. Απαγγελίες ποιημάτων, φωτογραφίες, εξιστόρηση θύμησων, ανταλλαγή ευχών, έπαρση σημαιών, και πολλά άλλα. Επίσης, η ανάσυρση από τη λήθη ιστορικών λεπτομερειών και παραλειπόμενων, που εδώ και 61 χρόνια ζουν για μια μέρα μόνο, σαν τις ψυχές της Πεντηκοστής.
Και επειδή κάθε καλή γιορτή και ως σωστές οικογένειες –στα τραπέζια δεν γίνονται οι καβγάδες;– πρέπει να γίνει χαμός. Βγαίνουν πατριδόμετρα, φίλτρα αγάπης για την πατρίδα, ποιος την αγαπάει πιότερο την πατρίδα; Ποιος ξέρει καλύτερα τα μύχια εκείνων των προπατόρων μας του 1960; Ποιος την πλήγωσε περισσότερο την πατρίδα; Αυτός την αγαπάει λιγότερο, και δεν ξέρεις ποιον να υποστηρίξεις... όχι ότι πρέπει, αλλά έλα που τα μαντριά τέτοιες ημέρες ανοίγουν τις πόρτες και περιμένουν και όσοι πιστοί προσέλθετε! Και ξαφνικά ερίφια και πρόβατα αναμεμειγμένα με λύκους που φορούν προβιές προβάτων κάνουν τους ταγούς, τους φωστήρες, τις πικραμένες χήρες και τα ορφανά στο τέλος πορεύονται και οι χήρες κονομιούνται, που λέει και όσες και όσοι πράγματι υπέφεραν κρύβονται... γιατί ντρέπονται να βγαίνουν να φωνάζουν ποιος αγαπά ή μισά περισσότερο. Ξέρουν εκείνοι τι σημαίνει μίσος, απώλεια, θάνατος, δεν χρειάζεται να κάνουν φασαρία. Και εδώ είναι που υπάρχει το κενό και κάθε λογής αρχηγός φυλής βγαίνει και αναπτύσσει τη ρητορική του.
Μία ακόμη σημαντική παράμετρος της 1ης Οκτωβρίου, όπως και σε κάθε άλλη ιστορική επέτειο, ευρείας κατανάλωσης βέβαια, είναι ότι παίρνουν θέση στο πάρτι οι συνήθως απόμακροι ιστορικοί. Και είναι τιμή μεγάλη να μιλούν και το καταλαβαίνω, αλλά δεν είναι κρίμα, μόνο τότε να τους ζητείται να μιλούν; Κρίμα είναι. Βέβαια, ουδείς βγαίνει αλώβητος από το πάρτι των Μέσων Κοινωνικής ∆ικτύωσης, έτσι και οι ιστορικοί, δέχονται τα πυρά των συμμετεχόντων, και όλοι περιμένουμε να αναφωνήσουν ένα «E pur si muove!» για να τελειώνουμε και να πάμε παρακάτω. Σπανίως όμως λέγεται, και ορθώς. Οι ιστορικοί είναι κάτι σαν επίτιμοι καλεσμένοι, τους ακούμε όσο συμφωνούμε και τους περιποιούμαστε λίγο παραπάνω... αν όμως τύχει και δεν συμφωνούμε μαζί τους, γιατί τελικά εμείς ξέρουμε καλύτερα, τότε αρχίζουμε μα ξινίζουμε, και σκεφτόμαστε –συνήθως δεν το εκφράζουμε– κάπως διαφορετικά το πράγμα: «Σιγά τον καλεσμένο, δεν ταιριάζει με το περιβάλλον μας, δεν είναι της τάξεως ή της τάξης μας» αναλόγως σε ποιο επίπεδο της πυραμίδας ανήκεις.
Βέβαια, το κύριο ερώτημα της ημέρας παραμένει, που είναι ένα και μοναδικό. Ποιος αγαπάει την πατρίδα περισσότερο... και φυσικά στο δικό μου το μυαλό και αν το καλοσκεφτείτε κι εσείς η απάντηση είναι μία και είναι ανώφελες οι άλλες συζητήσεις... όλοι και όλες αγαπάμε την πατρίδα μας –εντάξει μπορεί να μην είναι εντελώς καθολική η απάντηση τώρα που το σκέφτομαι. Τι; Όχι; Γιατί; Σωστά, δεν έθεσα ξεκάθαρα το ερώτημα και δεν τίθεται σωστά και από εκεί ξεκινάνε όλα. Για ποια πατρίδα μιλάμε; Για αυτή που μας έλαχε, για αυτή που γεννηθήκαμε, για αυτή που δημιουργήσαμε και έχουμε επιλέξει να ζήσουμε. Για ποια πατρίδα μιλάμε; Για την πατρίδα που από πάππου ώς εγγόνι, που λέει και ο στίχος του Ανδρέα Παράσχου κάποιοι βυσσοδόμησαν και υπονόμευσαν; Για την πατρίδα που ποτέ δεν καταφέραμε να αποδεχθούμε; Για την πατρίδα που θέλουμε ντε και καλά να της αλλάξουμε τα φώτα για να μας ταιριάζει μέρες σαν κι αυτές; Για ποια Πατρίδα μιλάμε; Για αυτή που ανεχόμαστε να φυτρώνουν πύργοι από εδώ και από εκεί; Για ποια Πατρίδα μιλάμε; Για την πατρίδα που περιφέρουμε το όνομά της ως brand name για investments; Για ποια πατρίδα μιλάμε για αυτή που ξέχασε ανθρώπους σε συνοικισμούς ωσάν να τους τιμώρησε. Σίγουρα κανείς δεν αγαπάει αυτή την πατρίδα, ούτε κι εγώ, αλλά όλοι συνεχίζουμε τον κιρκαδιανό μας κύκλο, και μη μου τους κύκλους τάραττε και αυτοί που βγαίνουν στα μικρόφωνα φωνάζουν με ύφος 3.400 καρδιναλίων ότι αγαπούν την πατρίδα περισσότερο από εσένα, λες και δεν έμαθαν τίποτε από τις καταθέσεις στεφάνων στα μνημεία πεσόντων, αγνοουμένων, πολιτικά δολοφονηθέντων. Οφείλουμε –και συγχωρέστε μου την επιταγή– να αγαπάμε την Κύπρο του σήμερα και να θέλουμε να την κάνουμε καλύτερη για το αύριο, όλα τα άλλα είναι απλώς για να κουβεντιάζουμε προσφιλές μας άθλημα, και να πεις ότι μάθαμε να το κάνουμε ήσυχα και αρχίσαμε να καταλαβαινόμαστε, να πω!
