ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αλλού ο παπάς, κι αλλού τα ράσα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Είμαι σίγουρος ότι όλοι διαβάσατε τις δηλώσεις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής και Πάσης Κύπρου Χρυσοστόμου Β΄, Προκαθημένου της Εκκλησίας της Κύπρου και διάδοχος του Αποστόλου Βαρνάβα, ότι απαλλάχθηκε από τον καρκίνο επειδή δεν ταίριαζε με τον χαρακτήρα του. Ευτυχώς, και μία καλή μου θεία απηλλάγη, άρα και ούτε σε εκείνη πήγαινε, κάνω άλμα λογικής και λέω ότι η θεία μου μοιάζει του αρχιεπισκόπου… Ούτε για πλάκα, εκείνη είναι ταπεινή και κάθε φορά έλεγε, δόξα τω Θεώ, είμαι καλά, μα να είναι όλοι καλά. Και μέρες που έρχονται θυμάμαι τα κάλαντα του Λαζάρου, που λένε: «Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους […] δώστε μου λίγο νεράκι, να ξεπλύνω το φαρμάκι». Κάπως έτσι περιέγραφε και η θεία μου τους θαλάμους στο νοσοκομείο, όπου έκανε τις χημειοθεραπείες.

Δυστυχώς, όμως, χιλιάδες κόσμου πεθαίνει, όπως η φίλη μου η Αγγέλα, έχοντας ζήσει μόνο 35 χρόνια, οι οποίοι δεν αισθάνθηκαν την ασθένειά τους ως αρμόζουσα με τον χαρακτήρα τους. Δεν μπορεί άλλωστε να είναι έτσι και αν υποθέσουμε ότι με κάποιον τρόπο εμπλέκεται ο Θεός σε αυτό το θέμα ποτέ δεν θα έβαζε τα κιτάπια του κάτω και θα έλεγε ποιον να τιμωρήσω, ποιον να ταλαιπωρήσω; Δεν το νομίζω, διότι πολύ απλά ο Θεός αγάπη εστί (Α΄ Ιωάννου δ΄ 7-21). Αφήστε που μετά την επίγεια ζωή «τις εστί, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός» κανείς δεν ξέρει.

Δεν θέλω να χρεώσω τον Μακαριώτατο με κακή πρόθεση. Είμαι βέβαιος ότι αυτή η δήλωση έγινε εν τη ρύμη του λόγου, δεν εννοούσε βεβαίως ότι όσοι δεν καταφέρνουν να απαλλαγούν από τον καρκίνο είναι επειδή η αρρώστια πάει σετ με τον χαρακτήρα τους, ζώνη – παπούτσι – ασθένεια. Είναι κάποιου είδος χιούμορ, που ωστόσο, δεν έχει τίποτα το αστείο, ιδίως για τους ανθρώπους που είναι βαθιά πιστοί και πιθανόν να εκλάβουν την κατάσταση της υγείας τους ως θεία τιμωρία.

Άστοχη, οπωσδήποτε, η δήλωση του Προκαθημένου, θα αρκούσε «ένα δόξα σοι, ο Θεός μου, είμαι καλά, όλοι ας υπομείνουν και θα βγουν νικητές, όπως εγώ» και αυτομάτως λόγο Θεού θα κήρυττε: «ο παρακαλών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, εις το δύνασθαι ημάς παρακαλείν τους εν πάση θλίψει διά της παρακλήσεως, ης παρακαλούμεθα αυτοί υπό του Θεού. Β΄ Κορ. 1. Ουδέν πέραν τούτου, μία τέτοια δήλωση θα αρκούσε και θα ήταν νερό στο φαρμάκι που γεύονται όσοι ασθενούν και λόγον παραμυθίας θα εξέπεμπε. Αλλά, αν ούτε αυτά μπορούσε να πει τότε: «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου. Μη εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας» Ψαλμός ρμ΄ (140).

Αλλά, ξέρετε, αυτό δείχνει, τουλάχιστον στη δική μου ανάγνωση, έλλειψη ενσυναίσθησης και αμετροέπεια. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο από τους ιεράρχες, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι θεόπνευστοι και ο λόγος τους να είναι μυρωμένος και βάλσαμο στις ψυχές, αλλά από όλους όσοι κατέχουν ισχυρό δημόσιο λόγο. Ικανοποιούνται από λόγια, καταβροχθίζουν από βραδύς λέξεις και τις εμέσουν το πρωί στα κανάλια και στα μικρόφωνα, δοθείσης κάθε ευκαιρίας. Λόγος και έργον απέχουν παρασάγγας. Ως πολίτες μάθαμε να ικανοποιούμαστε με τα ελάχιστα, με το μέτριον, αλλά, ακούστε οξύμωρον, δεν θέλουμε τίποτε λιγότερο από το minimum σε ό,τι αφορά την ύλη και δεν έχουμε ακουστά το μέτρο σε τίποτα. Πιάτα γεμάτα, ξέτρουλα, ξέχειλα, ντουλάπες και ντουλάπια που δεν χωράει καρφίτσα, τρώμε και γλεντάμε σαν να μην υπάρχει αύριο, κουβεντιάζουμε, τάζουμε, λέμε, λέμε και τίποτα δεν κάνουμε. Μπερδέψαμε το aurea mediocritas και νομίζουμε ότι είναι χρυσή η μετριότητα και όχι το μέτρο.

Πάντως για να καταλήξουμε με μία αποστροφή από τον ωραιότερο ίσως ύμνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας: «Εάν ταις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» (Κορινθ. Α΄13).

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X