Του Απόστολου Κουρουπάκη
H πορεία των καλλιτεχνών την Παρασκευή το πρωί έδειξε τη θεσμική ανακολουθία, μην πω θεσμική υπεροψία και αδιαφορία της Πολιτείας. Δεν ήταν τα 900 ευρώ που διεκδικούσαν οι καλλιτέχνες, αυτά θα τα έπαιρναν, την Παρασκευή, τη Δευτέρα, δεν θα τα έχαναν, αλλά ήθελαν να δείξουν ότι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι, με ανάγκες, όπως όλοι όσοι δεν έχουμε μπάρμπα με πύργους στη Λεμεσό ή αλλού.
Η πορεία έδειξε μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Κατ’ αρχάς έδειξε πόσο σημαντική είναι η μαζικότητα, πόσο σημασία έχει να συσπειρώνεται ο κόσμος, να παλεύει για το συλλογικό καλό, για να δώσει το παράδειγμα. Εδώ, λοιπόν, είναι που έχω το παράπονο… αφού είναι δύο περίπου χιλιάδες οι καλλιτέχνες που δικαιούνται το επίδομα, είναι μερικές χιλιάδες αυτοί και αυτές που επηρεάστηκαν και συνεχίζουν να επηρεάζονται από την πανδημία πού ήταν οι μισοί από αυτούς; Θα μου πείτε early notice, πολύ πρωί, δουλειές, παιδιά, εντάξει, το καταλαβαίνω, αλλά όλοι και όλες; Χρειάζεται συλλογικός αγώνας, γιατί δεν γίνεται πέντε να τρέχουν για πεντακόσιους, δεν είναι εκλογές ο αγώνας, να δίνεις με ενισχυμένη αναλογική και μπόνους έξτρα έδρες.
Επίσης, χρειάζεται διείσδυση στην κοινωνία ο αγώνας, και αναρωτιέμαι πού ήταν οι περισσότεροι τηλεοπτικοί ηθοποιοί, να περάσουν το μήνυμα ότι ορίστε, εσείς που μας βλέπετε από το γυαλί, δεν είμαστε γυάλινοι, ψεύτικοι, είμαστε εργαζόμενοι σαν τον γιο σου και την κόρη σου. Δεν σας κρύβω ότι με ξένισε αυτή η απουσία των ηχηρών ονομάτων, αλλά επειδή δεν είμαι τίποτα απουσιολόγος σιωπώ. Αυτά είναι τα δύο πράγματα που σημείωσα ως γκρίζα στην πορεία της Παρασκευής, γκρίζα βέβαια στον δικό μου τον καμβά, άλλος/άλλη μπορεί να τα βλέπει με πιο ανοικτά χρώματα ή ίσως και πιο σκούρα.
Όμως, το θετικότερο από όλα όσα έγιναν το πρωί της Παρασκευής είναι η φανέρωση του πόσο λίγοι είμαστε θεσμικά… Η πρώτη στάση των διαδηλωτών ήταν στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες, όπου επέδωσαν ψήφισμα διαμαρτυρίας, εκεί –προς τιμήν του– το παρέλαβε ο διευθυντής των Πολιτιστικών Υπηρεσιών Παύλος Παρασκευάς. Έπειτα, η πορεία συνέχισε προς το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας… εκεί λοιπόν οι διαδηλωτές θα επέδιδαν και δεύτερο ψήφισμα στον υπουργό κατ’ ευχήν, στον γενικό διευθυντή, σε κάποιο αρμοδιότατο πρόσωπο τέλος πάντων, θα άνοιγαν οι μπάρες τουλάχιστον για να μπουν οι ειρηνικοί διαδηλωτές στο προαύλιο του Υπουργείο, ως χειρονομία καλής θέλησης, ως καλωσόρισμα, ως χείρα φιλίας, όπως θέλετε πείτε το, όχι όμως. Δεν υπήρχε κανείς να παραλάβει το ψήφισμα, η μπάρα δεν σηκώθηκε, σαν να σου λένε, λείπουμε, δεν είναι κανείς έσσω. Βέβαια, από τα παράθυρα του υπουργείου οι υπάλληλοι φωτογράφιζαν και βιντεοσκοπούσαν, σαν να παρακολουθούσαν δωρεάν παράσταση, ένα δρώμενο του δρόμου, ως θεατές μιας performance, ενώ υπάλληλοι που έτυχε να βρίσκονται στο προαύλιο «μας» παρακινούσαν να τους τα πούμε… δημοσιογράφος είμαι είπα, δεν το κατάλαβε, να τους τα πείτε… συνέχισε… αμνοί και ερίφια, διαφορά καμία… Δεν θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί από την ηγεσία του ΥΠΠΑΝ μία υποδοχή; Αν ο υπουργός είχε ειλημμένη υποχρέωση εκτός Λευκωσίας, και είχε «αγκαζάρει» όλη την κουστωδία, δεν έπρεπε ο κ. Προδρόμου να είχε αφήσει έναν πίσω; Με τα πολλά βρέθηκε ένας υπάλληλος και παρέλαβε το ψήφισμα… ένας υπάλληλος, ο οποίος δεν νομίζω ότι κατάλαβε ακριβώς τι παραλάμβανε, όχι λόγω ικανότητος, αλλά γιατί κατελήφθη εξαπίνης ο άνθρωπος.
Πάντως, για να μην παραπονιέμαι, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στη σημερινή του συνέντευξη στην εφημερίδα μας (σελ. 4, 5) λέει ότι «Επειδή ακούω έντονη κριτική που είναι δικαιολογημένη εν μέρει, όσον αφορά τον πολιτισμό, θέλω να πω ότι: Χρειάζεται και Υφυπουργείο Πολιτισμού. Να το συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούν να υποκαθιστούν το Υπουργείο Πολιτισμού είτε οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες είτε ο ΘΟΚ». Πάντως, κύριε πρόεδρε, κανείς δεν πίστεψε ποτέ ότι ο ΘΟΚ θα υποκαθιστούσε το Πολιτισμού, εγώ μένω στη φράση σας «Χρειάζεται και Υφυπουργείο Πολιτισμού», αμ’ έπος, αμ’ έργον, ή αλλιώς Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
