ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Δυο μέτρα, αυτό μας αναλογεί

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα τα θεατρικά βραβεία του ΘΟΚ. Το Μεγάλο Βραβείο ΘΟΚ στην ηθοποιό ∆έσποινα Μπεμπεδέλη. Το Βραβείο ∆ημιουργού της Χρονιάς στον μουσικό, συνθέτη και εκπαιδευτικό Κώστα Κακογιάννη και το Βραβείο Νέου ∆ημιουργού της Χρονιάς σκηνοθέτη Κώστα Σιλβέστρο. Και οι τρεις το άξιζαν και καλώς βραβεύτηκαν. Το πιο ωραίο όμως ήλθε μετά, όταν ο Κώστας Κακογιάννης και ο Κώστας Σιλβέστρος αποποιήθηκαν το χρηματικό έπαθλο, ο μεν Κακογιάννης το δίνει στους συναδέλφους του μουσικούς και τους ηθοποιούς που το έχουν περισσότερη ανάγκη από εκείνον, και ο Σιλβέστρος το μοιράζεται με τους τρεις συνυποψήφιους του νέους δημιουργούς, τον Πάνο Μακρή, τη Μικαέλλα Θεοδουλίδου και τη Θέλμα Κασουλίδου. Μα τι ωραία κίνηση, συμβολική, ουσιαστική, και παραδειγματική.

Τελικά, είναι πιο ωραίο να μοιράζονται και τα χρήματα και τα συναισθήματα από το να τα φυλάει κανείς στους λογαριασμούς του και στην καλλιτεχνική φαρέτρα του. Τα όσα δυστοπικά ζούμε αυτόν τον χρόνο πρέπει με κάποιον τρόπο να τα ισορροπήσουμε, και τέτοιες κινήσεις είναι ωραία αντίβαρα. Κατά κάποιον τρόπο ομορφαίνουν τις δύσκολες στιγμές μας, και περιμένεις και από άλλους να κάνουν όμορφα πράγματα. Κυρίως από εκείνους που έχουν και τη δύναμη να τα θεσμοθετήσουν, επιτέλους να βγουν από τη ροζ τσιχλόφουσκα που ζουν και να αντικρίσουν την πραγματικότητα του πολίτη, του άνεργου, του εμπερίστατου. Η αλαζονεία και η αφ’ υψηλού και τάχα μου δήθεν πνευματικότητα πλέον δεν πείθουν κανέναν, η αριστεία προσωπικά έχει αρχίσει να με ενοχλεί, όχι γιατί δεν πιστεύω σε αυτή, αλλά γιατί πλέον έχει χάσει το πραγματικό της νόημα. Όπως και εσείς βλέπω καθημερινά άριστους να μην έχουν τις απολαβές που θα έπρεπε να έχουν.

Να μην έχουν τις θέσεις κλειδιά που τους αξίζουν. Βλέπω τους άριστους να γίνονται μια χαψιά από εκείνους που θεωρήθηκαν άριστοι, γιατί ήταν τυχεροί ή τυχερές και με ύφος χιλίων καρδιναλίων να λένε ανερυθρίαστα ψέματα, να εκδίδουν απανταχούσες, να περνάνε τους πολλούς βόδια, που το μόνο που θέλουν είναι ταγή. Κινήσεις όπως του Κακογιάννη και του Σιλβέστρου δεν έχουν χρηματική αξία –δεν υποτιμώ το ποσό, αλίμονο– έχουν συμβολική αξία, ότι ρε, δείτε, δεν είμαι μόνος μου, δεν με τυφλώνουν τα βραβεία, καταφέρνω ακόμα να βλέπω και τους άλλους γύρω μου και να καταλαβαίνω πώς τα πράγματα είναι δύσκολα. Αυτό είναι σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας, η ενσυναίσθηση είναι ουσιαστικό πράγμα και θα πρέπει να το αποζητούμε, να το εκτιμάμε και να το επιβραβεύουμε. Ιδίως στον καλλιτεχνικό χώρο, που υποτίθεται ότι οι άνθρωποί του είναι ένα τσακ πιο ευαίσθητοι και λίγο πιο πάνω από τον μέσο όρο των υπολοίπων.

Βέβαια, θα μου πείτε πως με τα όσα ακούγονται αυτή την περίοδο στην Ελλάδα για γνωστούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες δεν πείθεστε, και πολύ καλά κάνετε. Άνθρωποι με αρρωστημένα μυαλά και αλαζονικές σε υπέρμετρο βαθμό υπάρχουν βέβαια παντού, οι σχέσεις εξουσίας ορίζουν τη ζωή πολλών και είναι σημαντικό ότι άρχισαν να αποκαθηλώνονται άνθρωποι που με τη συμπεριφορά τους πλήγωσαν άλλους ανθρώπους, με πρόσχημα μάλιστα την Τέχνη. Σιγά τα ωά, τι σημαίνει τέχνη χωρίς ανθρώπους που να ξέρουν τα όριά τους, τι σημαίνει ιερό τέρας της υποκριτικής, της μουσικής, των εικαστικών; Τίποτε δεν σημαίνει, διότι η γη μπορεί να κινείται και χωρίς ιερά τέρατα, η ανθρωπότητα μπορεί να υπάρξει και χωρίς γκραν καλλιτέχνες. Φυσικά και για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποτιμώ σπουδαίες ερμηνείες και σπουδαία έργα, άλλα αυτά αν δεν είναι βαθιά θεμελιωμένα και από το ποιόν των ανθρώπων κάποια μέρα θα καταπέσουν και ο θόρυβος της πτώσης θα είναι μεγαλύτερος από τον κουρνιαχτό που σήκωσε η σπουδαία ερμηνεία και ο σπουδαίος πίνακας, και το εξαιρετικό σονέτο και το ανεπανάληπτο διήγημα ή μυθιστόρημα.

Αφήστε, που ό,τι λατρεύουμε από σπουδαίους και μεγάλους μπορεί αν μπορούσαμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα, να τους πετούσαμε στον κάλαθο των αχρήστων. Γι’ αυτό όλοι ας απολαμβάνουμε την καθ’ ημέραν επιτυχία μας, ας παραδειγματιζόμαστε από τις αποτυχίες μας, ας μαθαίνουμε από τα λάθη μας και ας δείχνουμε έστω και ελάχιστη κατανόηση για τον δίπλα μας. Έχετε σκεφτεί ότι το μόνο που στο τέλος θα πάρουμε είναι δυο μέτρα γης και ότι ελάχιστοι θα είναι γνωστοί αφότου περάσουν δέκα χρόνια από τη μετοίκησή τους στας άνω μονάς. Σήμερα τι κάνεις, για το αύριο, άξιος που θα ζήσει!

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X