Εγώ εν τζιαι

Πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα με γεγονότα τραγελαφικά και συνάμα τραγικά, με προτάσεις νόμου που μόνο θυμηδία προκαλούν, με κάποιες να γίνονται γνωστές για όλους τους λάθους λόγους, με προέδρους αθλητικών σωματείων να καταγγέλλουν ότι έπεσαν στα χέρια τοκογλύφων, με παραστάσεις που ακυρώνονται γιατί καταγγέλθηκε κακοποίηση ενός αλόγου. Παρκάρουμε όπου θέλουμε, βρίζουμε όποιον περνάει από δίπλα μας, πέφτω χάμω και λασπώνομαι και γελάει μαζί μου όλη η κοινωνία. Και μέσα σε όλα αυτά η Τουρκία γιατί απλώς μπορεί ονομάζει μια επιχείρηση Μήνυμα Ειρήνης και εισβάλλει σε μια άλλη χώρα, στη Συρία, που απέχει από εμάς μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα και σκοτώνει αβέρτα κουβέρτα εκατοντάδες άμαχους. Και εμείς εξανιστάμεθα και βρίζουμε την Τουρκία, και θυμόμαστε τους δικούς μας πρόσφυγες και ευχόμαστε ταυτόχρονα να μην έλθουν κατά δω, διότι θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας και μπορεί να χρειαστεί να φτιάξουμε τίποτε δομές φιλοξενίας με μικρά τζιχαντιστάκια που θα ανατινάξουν τα χωριά μας και εμείς στήνουμε πόδι και λέμε ένα βροντερό όχι, και ταυτόχρονα χύνουμε λίτρα δακρύων για τα παιδάκια που όσο είναι στη χώρα τους είναι καλά, κι ας σκοτώνονται, για τ’ αφέντη το φαΐ.

Δυστυχώς, οι μεγάλοι αυτού του κόσμου δεν ξέρουν από συμμαχίες, μόνο από λυκοφιλίες –ας με συγχωρήσουν οι λύκοι–, αλλά τώρα που το σκέφτομαι γιατί να μην τις ονομάσω ανθρωποφιλίες; Ναι, σωστά, είμαστε τάχα μου ανώτεροι και όντα με συναισθήματα… κολοκύθια με τη ρίγανη, αν ήμασταν δεν θα φοβόμασταν τόσο πολύ για τη ζωούλα μας, το σπιτάκι μας, την καλοπέρασή μας. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία είδαν ότι έχει ψωμί η υπόθεση Συρία, οι Κούρδοι, άλλωστε, δεν μας χρειάζονται πια. Και από την άλλη ο Ερντογάν απειλεί ότι αν δεν σιωπήσει η Ευρώπη έχει πέντε και κάτι εκατομμύρια ανθρώπους που θα τους ξαμολήσει στη Γηραιά Ήπειρο και τότε… ξέρει ότι αυτό το φοβόμαστε τόσο πολύ που μας κουνά με σιγουριά το δάκτυλο. Και τα τρισεκατομμύρια των ελαχίστων αβγατίζουν και εμείς εδώ βυζί cow σε μια γυναίκα που μένει στην Κύπρο είκοσι χρόνια. Τους άλλους τους έχουμε σε εγκαταστάσεις μαζεμένους και αναπνέουν καθαρό, καθάριο αέρα. Και πολύς τους είναι!

Όσο κοιμόμαστε ήσυχοι και τα ρίχνουμε όλα στο DNA μας και ησυχάζουμε, τότε τίποτε δεν αλλάζει. Φτάνει πια να σιχτιρίζουμε την άδική μας μοίρα που μας έταξε να ζούμε εδώ και να θέλουμε να φύγουμε, αλλά και να μην το αποφασίζουμε γιατί εδώ είναι ο τόπος μας και πού να τρέχεις τώρα, σάματις και στο εξωτερικό είναι καλά; Δυστυχώς, έχουμε πολλά προβλήματα που μας κάνουν να γινόμαστε λιγότερο άνθρωποι, να γινόμαστε περισσότερο ξένοι μεταξύ μας, μα πιότερο… δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που έπαψαν να είναι άνθρωποι, που η εξουσία και το χρήμα τους έκανε τόσο χαμερπούς. Κρίμα, δεν

Τώρα θα μου πείτε και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι αδύναμοι τούτης της γης; Οπωσδήποτε να αλλάξουμε τον κόσμο αποκλείεται, δεν μπορούμε όσο και να χτυπιόμαστε, αλλά –διάολε– μπορούμε να κάνουμε λίγο καλύτερο τον τόπο μας, γιατί σας ρωτώ. Θέλουμε να ζούμε σε έναν χωρκατόροτσο; Μας αρέσει που μας αποκαλούμε ττόπουζους και χώρκατους; Ικανοποιούμαστε που είμαστε πολίτες μιας Μπανανίας; Δεν νομίζω και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλές υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία μας, που επιθυμούν σφόδρα να δουν τον τόπο να πηγαίνει λίγο καλύτερα σε επίπεδο ανθρώπων. Ας σταματήσουμε επιτέλους να σηκώνουμε τα χέρια μας ψηλά και λέμε, εγώ εν τζιαι. Όλο και κάτι θα κάνουμε λάθος κι εμείς. Ας αρχίσουμε να σεβόμαστε το διπλανό οικόπεδο, το αδέσποτο, τον γείτονα, τον εμπερίστατο λίγο περισσότερο. Ας αρχίσουμε να σεβόμαστε τον τόπο μας, τις ομορφιές του, και να μη θέλουμε πλάνο ψήλωμα, γιατί ανέβα, ανέβα θα πέσουμε και θα φάμε τα μούτρα μας. Και όπως λέει και το παραμύθι υπάρχουν και ασχημόπαπα που στο τέλος γίνονται κύκνοι. Ας προσπαθήσουμε, όχι να γίνουμε κύκνοι, μα τουλάχιστον να βγούμε από τον βούρκο που εμείς συντηρούμε.