Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η έλευση του κορωνοϊού στην Κύπρο ήταν ζήτημα χρόνου, ήλθε και έφερε τα πάνω-κάτω στις ζωές μας, αφού μας ανάγκασε να περιοριστούμε στο σπίτι μας. Όμως, αυτός ο περιορισμός δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Είναι χρήσιμος πολύ, όσο και αν δημιουργεί δυσκολίες. Από την άλλη αυτή η υγειονομική κρίση είναι και τεστ ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης. Τις μέρες που θα μείνουμε σπίτι μας ας τις αφιερώσουμε στον εαυτό μας, στην ανάγκη μας να μιλήσουμε πιο ήσυχα, σε ηπιότερους ρυθμούς με έναν φίλο μας στο τηλέφωνο και αυτή τη φορά να τον ακούσουμε. Καλό το θέατρο, οι μουσικές παραστάσεις, οι καφέδες και οι ταβέρνες, αλλά η παράσταση με μόνο πρωταγωνιστή τον εαυτό μας επίσης είναι πολύ καλή επιλογή.
Πόσες φορές την είδατε; Εγώ ομολογώ ότι είχα πάρα πολύ καιρό να με δω ήσυχα ένα βράδυ στον καναπέ μου, να σκεφτώ αν μου λείπει όλο αυτό το πολύ μαζί για λίγο. Δεν λέω, βέβαια, να γίνουμε κοσμοκαλόγεροι, ούτε καλόγεροι, αλλά δεν το χρειαζόμαστε και ένα διάλειμμα; Πόσο καιρό έχετε να δείτε μία ταινία με έναν καλό φίλο/φίλη σας, να μείνετε με τον/τη σύντροφό σας σε έναν καναπέ και να έχετε ολόκληρο βράδυ μιας καθημερινής για εσάς τους δύο μόνο; Πολύ ρομαντικά όλα αυτά, ε; Είναι αλλά είναι και βαθιά ανθρώπινα, τα οποία τα έχουμε ξεχάσει.
Μία άλλη ευκαιρία που μας δίνεται είναι να καθίσουμε να σκεφτούμε τη θέση μας στο κοινωνικό σύνολο. Πώς μία τέτοια κρίση μπορεί να μας μεταμορφώσει, να μας αναμορφώσει, αν θέλετε. Είναι εύκολο ο άνθρωπος να φτιάξει Σπιναλόγκες, να περιχαρακωθεί και να δημιουργήσει τείχη γύρω του, με αφορμή ένα εξαιρετικά σημαντικό υγειονομικό ζήτημα. Οι ορδές των καταναλωτών στα σούπερ μάρκετ είναι απόδειξη ότι δεν έχουμε μάθει να ζούμε εν κοινωνία, ας έχω να φάω εγώ και ο άλλος ας ψάχνεται. Αυτή η είναι η άλλη όψη της ατομικότητας και του πώς ιδιωτεύω. Αυτή την ιδιώτευση πρέπει να την πολεμήσουμε, διότι θα έρθει καιρός λαγού, καιρός λαγουδίνας.
Αυτές τις δύο αντίθετες πλευρές της ιδιώτευσης θα πρέπει να δούμε πώς θα τις ζυγίσουμε στη ζυγαριά μας, να δούμε πού θέλουμε να κλίνει το τάσι. Είναι σημαντικό να βγούμε από την κρίση του κορωνοϊού περισσότερο άνθρωποι, να έχουμε βάλει κάτω το εγώ μας. Να σκεφτούμε πώς θέλουμε να μας βρει η επόμενη ημέρα, όταν όλα τα θέατρα, οι καφετέριες και τα πάρκα θα είναι πάλι γεμάτα. Ξέρω, ζητάω πολλά και είναι μάλλον απίθανο να βγούμε αναβαπτισμένοι, αλλά ας προσπαθήσουμε. Ακόμα και οι πιστοί, ας καθίσουν στο σπίτι τους, να προσευχηθούν ιδιωτικώς και ας μεταβάλουν τον οίκο τους σε οίκο Κυρίου. Αυτό θα είναι προσφορά στον συνάνθρωπο και στην κοινωνία.
Η συνάθροισή τους σε μία εκκλησία και η συμμετοχή τους στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας δεν είναι –κατά την άποψή μου– ορθή απόφαση, είναι λάθος, είναι εν δυνάμει κίνδυνος διασποράς του ιού και ιδίως στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Η Πολιτεία έκανε το καθήκον της και με τα μέτρα που έλαβε προσπαθεί να θωρακίσει τον πληθυσμό της, το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η Εκκλησία, η οποία οφείλει να πει στους πιστούς ότι η μη παρουσία τους στις Ακολουθίες και η αποχή τους από τη μετάληψη δεν είναι μη πίστη και αμφισβήτηση. Εν ολίγοις να διαλύσει τα αισθήματα ενοχής του ποιμνίου της.
Ώρα ευθύνης για όλους, λοιπόν, και για όλους χρόνος περισυλλογής, μπορεί, ποιος ξέρει, να βγούμε από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση καλύτεροι, πιο συνειδητοποιημένοι και περισσότερο άνθρωποι. Αυτές τις μέρες ας τις χρησιμοποιήσουμε ψυχωφελώς με όποιον τρόπο ξέρει ο καθένας καλύτερα. Η ιδιώτευση να μη γίνει αποκλεισμός, αλλά ευκαιρία διόρθωσης και όταν όλα θα έχουν τελειώσει να λέμε: «Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα».
