Του Απόστολου Κουρουπάκη
Την περασμένη εβδομάδα έγιναν τα εγκαίνια του ανακαινισμένου Δημοτικού Θεάτρου, το οποίο, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια βουβό, υποδέχθηκε κόσμο και κοσμάκη. Παρακολουθώντας την τελετή έκανα σε δεύτερο χρόνο διάφορες σκέψεις για το νέο κόσμημα της πρωτεύουσας, διότι περί κοσμήματος πρόκειται, και τον νου μας όλοι, Δήμος και δήμος, Πολιτεία και πολίτες.
Γεμάτο, λοιπόν, το θέατρο, πολύς ο κόσμος που είχε προσκληθεί από τον χώρο του πολιτισμού, της πολιτικής, επιχειρηματίες δεν ξέρω, γιατί δεν τους γνωρίζω, και φυσικά δημοσιογράφοι. Ναι, μας κάλεσαν, δεν μπορώ να πω, καλά είμαστε και λίγοι εμείς του πολιτιστικού ρεπορτάζ, δεν είναι να πεις ότι πιάνουμε και τόπο όσοι ασχολούμαστε ή τέλος πάντων όσοι νομίζουμε ότι το κάνουμε. Ναι, παράπονο δεν έχω, μας είχαν φυλάξει μια ολόκληρη σειρά στο τέλος της αίθουσας, που όμως έπρεπε να καθίσουμε πριν οι τηλεοπτικοί συνάδελφοι στήσουν τις κάμερές τους και τα λοιπά σύνεργά τους, και φυσικά θα έπρεπε να παραμείνουμε σε εκείνες τις θέσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής. Επειδή ως επαγγελματίες του χώρου της δημοσιογραφίας έπρεπε να κάνουμε και άλλα πράγματα και τα απρόοπτα πολλά, όσοι δεν καταφέραμε να περάσουμε σαν καλά παιδιά στις θέσεις μας, όσο γέμιζε η αίθουσα, άδικος κόπος μετά, φυσικά, στο όρθιο και στον διάδρομο καθιστοί στο πάτωμα χώρος άπλετος. Είμαι σίγουρος ότι οι προθέσεις των ιθυνόντων ήταν καλές, μας είχαν προσκαλέσει, αλλά τα πάντα μετράνε με το αποτέλεσμά τους. Ξέρετε, δεν είναι θέμα κακομαθησιάς δικής μας, ούτε λέω ότι έπρεπε να είμαστε πρώτη σειρά, γιατί είμαστε κάποιοι, αλλά να έχει προβλεφθεί από τους υπεύθυνους του Δήμου Λευκωσίας ένας χώρος όπου οι δημοσιογράφοι του πολιτιστικού και μη ρεπορτάζ θα έκαναν όμορφα και τακτοποιημένα τη δουλειά τους. Θα έπρεπε να είχαν σκεφτεί ένα δημοσιογραφικό ντοσιέ, με τις λεπτομέρειες της εκδήλωσης, με στοιχεία που θα έκαναν τη δουλειά μας πιο εύκολη. Γενικά, θα έπρεπε να μας είχαν λίγη έννοια, διότι είμαστε λίγοι και άρα πιο διαχειρίσιμοι. Ομολογουμένως, εκφράζω ένα παράπονο, όχι από έπαρση, αλλά από την αίσθηση που έχω ότι δεν δίνεται η απαραίτητη σημασία σε αυτό που λέγεται πολιτιστικό ρεπορτάζ, δεν θέλω να πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικοί οι επίσημοι και οι διάσημοι και η περιποίησή τους από όλα τα υπόλοιπα.
Όσο για την τελετή αυτή καθ’ εαυτή έχω να πω ότι ναι είναι ωραίες οι τελετές, αλλά δεν είναι απλώς για να κόβουμε κορδέλες και να περιχαρίζουν δήμαρχοι και πολιτικοί τα εγκαίνια. Στα εγκαίνια του Δημοτικού Θεάτρου, πέραν της σύντομης ιστορικής αναδρομής, του συντομότατου θεατρικού δρώμενου και της πολύ ωραίας συναυλίας από τη Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου, την παράσταση έκλεψε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με την περιτονίτιδά του. Τάμα το έχει ο κ. Αναστασιάδης σε κάτι τέτοιες περιστάσεις να λέει τα πιο άκυρα και να μας διασκεδάζει. Ωστόσο, πέραν της ιατρικής περιπέτειας του προέδρου, έχω να παρατηρήσω ότι η τελετή εγκαινίων ήταν κάπως επίπεδη και άνευρη. Όταν εγκαινιάζεται ένα έργο όπως αυτό του Δημοτικού Θεάτρου, θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου άποψη, να φεύγαμε όλοι με την αίσθηση του μεγαλείου, και όχι λόγω προσκεκλημένων ή δεξίωσης και κόκκινου χαλιού, αλλά με την αίσθηση ότι στο θέατρο αυτό θα δείτε πολλά και θαυμαστά, διότι το όραμά μας είναι να το καταστήσουμε πολιτιστικό πόλο έλξης. Δεν χρειάζονται πυροτεχνήματα για να δηλώσεις μεγαλείο, προς Θεού, δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο, αλλά ήθελα κάτι που να δίνει το σήμερα, το θεατρικό αύριο, όπως το οραματίζονται οι πολιτιστικές υπηρεσίες του Δήμου, της Πολιτείας. Αυτό ήθελα, όσο και αν με ακούμπησαν οι εμφανίσεις των στυλοβατών του κυπριακού θεάτρου, όσο και αν οι μουσικές του Σόλωνα Μιχαηλίδη με έτερψαν.
Αλλά για να επιστρέψω στην ιατρική περιπέτεια του κ. Αναστασιάδη, έχω να πω ένα πράγμα. Κύριε πρόεδρε, χαίρομαι που ανανήψατε εντός εικοσαημέρου, και όλα ήταν μετά μια ανάμνηση θαμπή… όσο καθυστερεί μια πολιτεία να χτίζει πολιτισμό, τόσο περισσότερο νοσούν οι πολίτες της και μετά δεν γιατρεύονται με τίποτα.
