Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πέρασε και η περίοδος της καραντίνας, νομίζω –αν κρίνω από την κίνηση στους δρόμους– περάσαμε κανονικά στην κανονικότητα… Φυσικά, όλοι βγήκαμε πιο σοφοί από τον εγκλεισμό μας, διαβάσαμε τέσσερεις βιβλιοθήκες βιβλία, ξετινάξαμε τις απανταχού ταινιοθήκες, ακούσαμε τις μουσικές που τα προηγούμενα χρόνια η βάρβαρη καθημερινότητά μας δεν μας το επέτρεψε… α! μην ξεχάσω… ήλθαμε πιο κοντά με τον άνθρωπο που μένει στο ίδιο σπίτι με μας ή με το κατοικίδιό μας. Η καραντίνα μάς μεταμόρφωσε και έφερε ανακατατάξεις στη ζωή μας. Πάντως, μπορεί εμείς να αλλάξαμε, αλλά το κράτος μας, οι υπηρεσίες μας μένουν απαράλλακτες.
Δεν πιστεύω να σας κάνει εντύπωση, εμένα πάντως καθόλου. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να άλλαξε και κάτι στα του πολιτισμού τουλάχιστον. Μα, ναι, πρώτον έμαθαν κάποιοι ότι οι μουσικοί, οι ηθοποιοί, οι ηχολήπτες και τέλος πάντων όσοι και όσες μας κάνουν να περνάμε καλά είναι από κρέας… νιώθουν, πεινάνε και αγωνιούν για το αύριο το δικό τους, των παιδιών τους, της γάτας και του σκύλου τους. Έχουν εργασιακά δικαιώματα, δικαιούνται επιδόματα και χρήζουν βοήθειας από την Πολιτεία, όταν ο πολίτης δεν μπορεί να πάει στο θέατρο, στη συναυλία, στην έκθεση –καλά, για τα μπούκικα φροντίσαμε– και θα πρέπει να ζήσουν, είπαμε άνθρωποι είναι!
Αλλά το πιο σημαντικό που έγινε κατά τη διάρκεια της δίμηνης καραντίνας και των επακόλουθων της είναι ότι το κατάλαβαν και οι ίδιοι, πάει ο καιρός των ηθοποιών, των ζωγράφων, των μουσικών, που πέθαιναν στην ψάθα και το γούσταραν κιόλας… Φυσικά, αυτό που ποτέ δεν τελειώνει είναι οι παρακοιμώμενοι καλλιτέχνες, αλλά αυτοί είναι άλλης σποράς, αυτοί δεν είναι πίτουρα, είναι αλεύρι. Το κατάλαβαν που λέτε ότι πρέπει να συνασπιστούν, να διεκδικήσουν πνευματικά δικαιώματα, να απαιτήσουν ασφάλιση, εκτός έδρας, δικαιώματα πρόβας. Με ικανοποίηση είδα ότι συνδικαλιστικά όργανα και άλλες συσσωματώσεις συνασπίστηκαν για έναν καλό σκοπό, το δικό τους καλό. Ελπίζω να συνεχίσουν σε αυτό τον δρόμο, όπως και άλλα επαγγέλματα κάνουν και βλέπουν πια ολόκληρο το δάσος και όχι τη σκιά ενός μόνο δέντρου.
Η υγειονομική κρίση του κορωνοϊού έφερε στην επιφάνεια χρονίζοντα προβλήματα, τα οποία όλοι γνώριζαν και όλοι στηλίτευαν, άλλοτε με ειλικρίνεια και άλλοτε ως κατσιάρισμα για να δηλωθεί ένα είδος «παρών» στα πράγματα και να μη μας πούνε και σφουγγοκωλάριους. Φάνηκε πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε από οργανωμένα πολιτιστικά σύνολα που να είναι σε θέση να προασπίζονται τα δίκαιά τους, να μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ τους ώστε μετά να τα εξηγήσουν και στους από πάνω... όποιοι και να είναι εκείνοι. Μα πάνω από όλα αναδύθηκε ένα θεμελιώδες ζήτημα, που όσα χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά έβγαλαν τα πληκτρολόγιά μου φωτιές, χρειαζόμαστε Υφυπουργείο Πολιτισμού.
Όλο στα σκαριά είναι, όλο το μελετάμε και όλο κάτι πάει λάθος, κάτι γίνεται και παίρνουν σειρά άλλα πράγματα… η κρίση του 2013 έφερε κάμποσα υφυπουργεία, τώρα τελευταία ήρθε και το ψηφιακής διακυβέρνησης, ασχέτως αν τα φαξ και τα κουτούθκια έξω από υπηρεσίες καλά κρατούν. Τώρα είναι καιρός και για Υφυπουργείο Πολιτισμού, μην πηγαίνουμε στις τηλεδιασκέψεις εις τας Ευρώπας με τον ίδιο άνθρωπο και νομίζουν ότι δεν έχουμε άλλον και στέλνουμε τον ίδιο και για τα λάχανα και για τα μαρούλια. Και θα μου πείτε… και δικαίως είσαι αισιόδοξος ότι θα ιδρυθεί Υφυπουργείο Πολιτισμού; Ε, όχι, τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον, όμως, κάτι μπορεί να γίνει και απ’ ό,τι μαθαίνω το έχουν πάρει ζεστά στη γωνία Κίμωνος και Θουκυδίδου, αλλά βλέπετε είμαστε και άτυχοι, κάτι ο κορωνοϊός, κάτι που δεν έχουμε και λεφτά, όταν τα χρειαζόμαστε, πάλι στο σημείο μηδέν βρισκόμαστε και τίποτα δεν γίνεται.
