Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα των επιχορηγήσεων και κατά πόσο θα πρέπει ο ΘΟΚ και θέατρο να κάνει και να μοιράζει και χρήματα στους ανταγωνιστές του, στα ελεύθερα θέατρα. Ξανά στο ίδιο έργο θεατές. Δεν γίνεται όλοι να έχουν πρόβλημα με αυτή την πρακτική και να μην αλλάζει τίποτα. Ο ΘΟΚ κάνει θέατρο, αυτή είναι, ή θα πρέπει να είναι η βασική του δουλειά. Του φορτώσανε όμως και τις επιχορηγήσεις και τη θεατρική ανάπτυξη και τώρα τα κάνει όλα και συμφέρει. Διορίζουμε Δ.Σ. που δεν έχει θεατρολόγο ούτε για δείγμα και μετά σταυρώνουμε τα κονδύλια, διότι θα πρέπει να διορθωθούν οι στρεβλώσεις. Παιδιά, ό,τι να ’ναι.
Ναι, δεν θα πρέπει να δίνει ο ΘΟΚ τις επιχορηγήσεις, θα πρέπει να το κάνει το κράτος, μέσα από διαδικασίες, σχεδιασμό, όραμα και διαφάνεια. Να ξεκαθαρίσουμε ποια θα πρέπει να είναι η θεατρική ανάπτυξη του τόπου. Αλλά, όχι, εμείς στο Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού και οσονούπω Νεολαίας και Αθλητισμού… εδώ θα ταίριαζε μια παροιμία, αλλά σεμνύνομαι και δεν τη λέω, και θα πω «Παστρική καλή Θοδώρα, το τσαρούχι μες στην πίτα», περί άλλων τυρβάζουμε.
Καταψηφίστηκε και ο Προϋπολογισμός του ΡΙΚ λέει γιατί δεν θέλουμε σαπουνόπερες και η καταψήφιση είναι πράξη πολιτική. Να γράψω ακόμη μία παροιμία; «Γειτόνισσες, τις κότες σας κι ο πετεινός μου ελύθη». Θέλετε το ΡΙΚ να προάγει περισσότερο τον πολιτισμό, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Τα κόμματα, η κυβέρνηση, το Δ.Σ. του ΡΙΚ, η Αρχή Ραδιοτηλεόρασης, η Πολιτεία να καθίσουν κάτω και να δουν πώς η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση μπορεί να βελτιωθεί. Ποιες εκπομπές δεν τιμούν τις συχνότητές του, πόσο η εκάστοτε κυβέρνηση επηρεάζει, αν είναι φέουδό της, αν κυριαρχεί ο κακός συντεχνιασμός κτλ. κτλ. Παράκληση, δεν χρειάζονται λογιστές. Να σας βρω και τον τίτλο: «Διάλογος για τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση», απλό, λιτό, κατανοητό.
Συζητάμε και ξανασυζητάμε τα ίδια και τα ίδια και δεν καταλαβαίνουμε ότι οι κίνδυνοι πια μας περιζώνουν από αλλού. Μόνο η συστράτευση των υγιών κυττάρων της χώρας θα μπορέσει να προσπαθήσει να αλλάξει τα πράγματα, αλλιώς ας καθίσει ο καθένας στη γωνιά του και μακάριος να περιμένει το άωρον του θανάτου.
Αν όλοι μας δεν βρέξουμε τους «μηρούς» μας ψάρι δεν θα φάμε. Θα πρέπει να το καταλάβουμε, πριν να είναι αργά και έχουμε πνιγεί στο λάδι που θα μας τηγανίσουν.
