Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ζητείται εθνική πολιτική για τον πολιτισμό χθες. Εν έτει 2020 είναι ξεπερασμένα όλα όσα ορίζουν τα του πολιτισμού μας. Διάσπαρτες υπηρεσίες, παγιωμένες αντιλήψεις που δεν αλλάζουν μωρέ όλη η Ανταρκτική να λιώσει, απόψεις που είναι μεν σωστές, αλλά παρουσιάζονται ως θέσφατα, άρα θα πρέπει να τα ακολουθήσουμε και το κυριότερο, ατέρμονες συζητήσεις, που όσο χρήσιμες κι αν είναι σύντομα ξεστρατίζουν και χάνεται το δάσος γιατί αναγάγαμε το δέντρο σε ύψιστο ιδανικό. Πώς μου ήλθαν τώρα όλα αυτά; Ή καλύτερα πώς μου ξανάλθαν και είπα να τα ξαναγράψω, μπας και δεν έχω γίνει αρκετά γραφικός… Την περασμένη Τετάρτη, λοιπόν, έγινε στο Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου μία συζήτηση για το τι μέλλει γενέσθαι με την Οικία Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου και τις προθέσεις του αρχιεπισκόπου να μην ανανεώσει το ενοικιαστήριο συμβόλαιο που έχει με το Τμήμα Αρχαιοτήτων και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Ενδιαφέρουσες οι ομιλίες, ειπώθηκαν διάφορα πράγματα, άλλα γνωστά και άλλα λιγότερο τονισμένα από τον Τύπο, μίλησαν διάφοροι άμεσα εμπλεκόμενοι, υπήρχε κοινό, αρκετό, αν και για να είμαι ειλικρινής θα περίμενα περισσότερους, αν σκεφτώ το κύμα των πολιτών που αντιτάχθηκε στις αρχιεπισκοπικές προθέσεις, αλλά έκανε και κρύο εκείνη την ημέρα, οπότε πάλι καλά. Μετά τις ομολογουμένως συντομότατες παρεμβάσεις ακολούθησε συζήτηση. Εκεί είναι το ψητό… εκεί περίμενα να ακούσω προτάσεις, κάτι διαφορετικό για τα πολιτιστικά πράγματα και όχι την ανάπτυξη ατζέντας. Δεν ξέρω τελικά αν μας πειράζει που αντιτίθεται ο αρχιεπίσκοπος και γι’ αυτό κάνουμε όλη τη φασαρία και όχι το κονάκι του δραγομάνου. Οποιαδήποτε συζήτηση εν τη απουσία του αρχιεπισκόπου είναι μάταια για την Οικία Κορνέσιου, φάνηκε και από την αποτυχημένη συνεδρίαση της Επιτροπής Μεταφορών, την προπερασμένη Παρασκευή, όπου ο πρόεδρός της, κ. Προκοπίου ήταν στα τηλέφωνα μέχρι να αποσπάσει θετική απάντηση από την Αρχιεπισκοπή ότι θα έρθουν, όταν βολέψει…
Η Πολιτεία φαίνεται σαστισμένη μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στον τομέα του πολιτισμού. Με τα χρόνια δημιουργήθηκαν τέτοιες δομές που χρειάζεται μεταρρύθμιση επειγόντως και αυτή η αδήριτη ανάγκη φάνηκε στη συζήτηση που έγινε. Το άρθρο 23 του Συντάγματος, ο περί Αρχαιοτήτων Νόμος, η πολυδιάσπαση των υπηρεσιών. Αλλού τα ράσα, αλλού ο παπάς, όπως λέει και ο λαός… Διάφορα υπουργεία και υπηρεσίες διαλαμβάνουν τα του πολιτισμού. Έχουμε δομές ανθρωποκεντρικές και όχι μνημειοκεντρικές και εκεί είναι που πρέπει να εστιάσουμε. Στη συζήτηση της περασμένης Τετάρτης ειπώθηκαν αρκετά για το ποιο σύστημα πρέπει να ακολουθήσουμε, το γαλλικό ή το αγγλικό, ή μήπως το υβριδικό. Πού θέλουμε αυτόνομες διοικήσεις και πώς θα βρίσκουμε χορηγίες; Σκεφτείτε πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά, αλλά αυτό είναι δουλειά του κράτους να τα σκεφτεί και να τα βάλει κάτω, να τα ζυγίσει και να αποφανθεί τι πρέπει να κάνει. Δυστυχώς, ό,τι και να λέμε, ό,τι και να γράφουμε όσο δεν υπάρχει κεντρική κατεύθυνση και στόχευση τίποτα δεν θα γίνεται σωστά.
Η δουλειά που επιτελείται από τα διάφορα τμήματα πάντοτε θα είναι στο στόχαστρο όσων διαφωνούν και θα έχουμε περιχαράκωση και άτσαλη άμυνα. Όπως έγινε και την Τετάρτη, με την έφορο Μουσείων Δέσπω Πηλείδου, η οποία έχασε την ψυχραιμία της όταν κάποιες τοποθετήσεις ήταν κάπως τσουχτερές. Η δουλειά που γίνεται θα πρέπει με κάθε τρόπο να διαφημίζεται, οι στρεβλώσεις να αντιμετωπίζονται αμέσως, η κριτική να λαμβάνεται υπόψη και να θεωρείται ότι γίνεται καλόπιστα, έστω και αν ισχύει το αντίθετο. Το Τμήμα Αρχαιοτήτων κάνει δουλειά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο, και για όλα τα κακώς έχοντά του φταίει η υποστελέχωση. Φταίνε και άλλα... Και αν νομίζετε ότι η δημιουργία Υφυπουργείου Πολιτισμού θα είναι πανάκεια και ότι όλα θα λυθούν αν προστεθεί μία ακόμη διοικητική δομή στο κράτος μας, πλανάσθε πλάνην οικτράν. Σίγουρα, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα και από αυτή τη στήλη το έχουμε επανειλημμένα γράψει.
