Του Απόστολου Κουρουπάκη
Με την έλευση της βασίλισσας Καρλότας, δεύτερης συζύγου του βασιλιά Ιανού, τον Αύγουστο του 1411, ήρθαν μαζί της, μεταξύ άλλων και σπουδαίοι μουσικοί, όπως οι Giles Velut και Jean Hanelle. Η έλευσή τους έδωσε νέα πνοή στα μουσικά πράγματα του Βασιλείου, με αποκορύφωμα τα μουσικά κομμάτια που σώθηκαν στον περίφημο Κώδικα του Τορίνο. Άλλος αέρας, άλλα μουσικά ήθη φύσηξε τουλάχιστον στις πόλεις. Κάπως έτσι ανανεώνονται τα μουσικά πράγματα, διά της όσμωσης και του πειραματισμού. Αυτή η όσμωση μέχρι πριν από κάποια χρόνια νιώθω ότι έλειπε από τη χώρα, κάτι το οποίο την τελευταία πενταετία τουλάχιστον έχω την αίσθηση ότι αλλάζει.
Το τελευταίο διάστημα βλέπω ότι υπάρχει στη χώρα μουσική θέληση για δημιουργία. Ολοένα και περισσότεροι και περισσότερες μουσικοί ξημεροβραδιάζονται πάνω από κάποιο μουσικό όργανο, μια κονσόλα, ένα κομμάτι χαρτί για να δημιουργήσουν.
Γίνομαι πολύ συχνά δέκτης μηνυμάτων για την κυκλοφορία νέων δίσκων, καινούργιων κομματιών. Βλέπω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσπάθειες μουσικές. Υπάρχει μεγάλο μουσικό τάλαντο στη χώρα και αυτό είναι ένα πολιτιστικό κεφάλαιο που πρέπει όλοι να υποστηρίξουμε. Αλλά και πόσοι/ες ακόμα υπάρχουν που δεν γνωρίζω εγώ, και που θα άξιζαν της προσοχής ενός μέσου; Θα μου πείτε μα όλοι και όλες αξίζουν; Όχι, βέβαια, αλλά τη ζυγαριά ας τη βγάλει ο κόσμος.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το μουσικό κεφάλαιο της Κύπρου δεν είναι αμελητέο, κάτι που φανερώνει και το πρότζεκτ της κολεκτίβας Island Seeds, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το τραγούδι «The Time Is Ripe». Τριάντα επτά μουσικοί από όλο το νησί υλοποίησαν μια ιδέα του μουσικού Λευτέρη Μουμτζη και έφτιαξαν ένα τραγούδι με τίτλο «The Time is Ripe».
Ακούγοντας το τραγούδι, πριν καν διαβάσω το δελτίο Τύπου ένιωσα τη φρεσκάδα του και την εναλλαγή στους ήχους του, ένα μουσικό ψηφιδωτό, παραδοσιακοί πειραγμένοι ήχοι, ανατολίτικοι ρυθμοί, τζαζ, ψυχεδελικές ροκ συγχορδίες και όλα αυτά με τους στίχους που συντέθηκαν από τον τραγουδοποιό Λευτέρη Μουμτζή, τον μουσικό/ποιητή Βασίλη Φιλίππου και ποιητή Gurgenc Korkmazel. Ένα τραγούδι που υμνεί τη φύση και τον άνθρωπο.
Γενικά το τραγούδι αναδεικνύει τη δύναμη της μουσικής και το πώς αυτή μπορεί να ρίχνει και τείχη, πρώτα μεταξύ ανθρώπων, ιδανικά και άλλα. Μετά σκέφτομαι και το τραγούδι του Asik Veysel, ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια στην Τουρκία, που ο Γιώργος Καλογήρου απέδωσε στα ελληνικά, πάνω σε μια ιδέα του Αβραάμ Κοντού, ο οποίος είχε τον και συντονισμό, έκανε την ενορχήστρωση, την επεξεργασία του βίντεο, τη μίξη και την παραγωγή. Και αναρωτιέμαι, δεν γίνεται να μην μπορούμε να τραγουδάμε όλοι μαζί, δεν γίνεται να μη γνωριζόμαστε. Προσοχή, δεν μιλάω για διαγραφή του παρελθόντος, δεν πιστεύω στον θάνατο του χθες, αλλά στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων από τη μελέτη του. Φτάνει να ανοίξουμε όλοι τα μάτια μας και να δούμε πώς μπορούμε όλοι μαζί να βρούμε «εκείνα τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη», όπως σοφά έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος, εμείς οι άνθρωποι, μακριά από σπουδαία και περίεργα τεχνητά κατασκευάσματα, υψηλών πολιτικών προσώπων.
Μακάρι όλοι αυτοί οι μουσικοί να βρουν τον τρόπο τον Σεπτέμβριο να τραγουδήσουν όλοι μαζί πάνω στα τείχη, εκεί στην Πύλη Πάφου και δίπλα κα παραδίπλα.
ΥΓ. Αυτό το καλοκαίρι οι μουσικοί –όχι μόνο στην Κύπρο– θα δυσκολευτούν κατ’ αρχάς να συναντηθούν με το κοινό τους, δεν θα έχουν την ευκαιρία να συστηθούν σε νέα κοινά, ένεκα των μέτρων της πανδημίας, που απαγορεύει τις συναυλίες και τα φεστιβάλ, αλλά επιτρέπει τα επιδημιολογικά ναυάγια. Φυσικά και δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να επιτραπούν όλα άνευ όρων, αλλά να βρεθεί ένας τρόπος να μπορέσουν οι άνθρωποι της μουσικής να ασκήσουν το επάγγελμά τους, και αυτό αφορά όλο το εργασιακό φάσμα της μουσικής βιομηχανίας ή βιοτεχνίας, όπως θέλετε πείτε τη.
