Του Απόστολου Κουρουπάκη
Με εκείνα τα ΜΟΕ που είχαν εξαγγελθεί πριν από κάποιο καιρό ξέρει κανείς τι γίνεται; Τελικά, θα επιστραφούν τα έργα Τέχνης; Υπάρχει πρόοδος στην καταγραφή τους και στην ενημέρωση των ιδιοκτητών ή των κληρονόμων τους; Η καθυστέρηση οφείλεται στις προκαταρκτικές εργασίες ή σε κάτι άλλο; Θα πει κάποιος ότι έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες, άρα έχουμε καιρό. Όμως, δεν θα έπρεπε τέτοια «ανώδυνα» Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης να επισπεύδονται και να κρατείται ενήμερος ο κόσμος; Θεωρώ άκρως σημαντικές τέτοιες κινήσεις και γι’ αυτό ανυπομονώ να τις δω να υλοποιούνται.
Το έχω ξαναγράψει και το πιστεύω, όσο και αν είναι ρομαντικό –ποιον έβλαψε ποτέ ο ρομαντισμός, άλλωστε;– ότι ο πολιτισμός μπορεί να σώσει την παρτίδα… είναι κάτι σαν άσος στο μανίκι των παικτών που βρίσκονται στο τραπέζι. Ξέρετε, καμιά φορά σκέφτομαι τον Καρυωτάκη, που γράφει για εμπόρους και κοντσόρτσια και αυτούς φαντάζομαι να χαρτοπαίζουν, και στα μέσα του 20ού αιώνα το έπαθλο να είναι η Κύπρος. Δεν νομίζω ότι κανείς από τους δύο παίκτες τότε θα είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει τον άσο που λέγεται πολιτισμός, είχε άλλα τζόκερ στο μανίκι του, βρώμικα. Ναι, τότε η Κύπρος μπορεί να στεκόταν παράμερα, μαραζωμένη και ανίκανη να αντισταθεί στις βουλές των εμπόρων και των άλλων, αλλά σήμερα γιατί δεν το κάνει; Γιατί δεν κάθεται και εκείνη στο τραπέζι και γιατί δεν ζητάει να της δώσουν φύλλο; Γιατί κοιτάει δεξιά-ζερβά, ψάχνει να βρει άλλη καρέκλα να καθίσει, μακριά από το τραπέζι που παίζεται η μοίρα της; Μήπως γιατί κάποιοι θέλουν να την κρατούν αιχμάλωτη στις αλυσίδες του παρελθόντος; Μα είναι το αβύθιστο αεροπλανοφόρο ακόμη της Μεσογείου η Κύπρος και την ποθούν από Δύση και από Ανατολή; Μήπως, ό,τι περίσσεψε από το κουφάρι της μάχονται να το κατασπαράξουν τώρα τα σκουλήκια που η σαπισμένη σάρκα της γέννησε; Και πώς κολλάει ο πολιτισμός σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι, δικαίως θα αναρωτηθείτε, και θα σας πω πώς.
Ο πολιτισμός είναι ένα βαρύ χαρτί, αρκεί να μην το κάψεις, και πώς το καις; Όταν αρχίζεις να λες ότι το δικό σου είναι πιο βαρύ από το δικό μου, όταν το δικό σου κερδίζει έναν γύρο, ενώ το δικό μου ολόκληρη την παρτίδα. Τότε το καις το χαρτί, διότι όλοι θέλουν εκείνο που κερδίζει την παρτίδα και επειδή δεν το έχουν φαλκιδεύουν αυτό που δίνει πόντους σε έναν μόνο γύρο. Και κάπου εκεί, όλοι ξεχνάνε το πραγματικό χαρτί, που λέγεται πολιτισμός και είναι οικουμενικό, είναι παγκόσμιο, είναι ελληνικό, τουρκικό και ό,τι άλλο.
Εκτός από τη φαλκίδευση, βέβαια, έχουμε και τη δημιουργία ενός νέου φύλλου, ενός φανταστικού, κατασκευασμένου τόσο άτσαλα, που κάνει μπαμ, επιλέγουμε να το χρησιμοποιούμε και να θέλουμε να πείσουμε ότι τελικά αυτό είναι το κανονικό χαρτί του πολιτισμού.
Σε μία παρτίδα βρώμικη, σε μία παρτίδα πουλημένη πώς μπορεί να σταθεί ένα τέτοιο καθαρό χαρτί; Κι όμως μπορεί, όταν όλοι μας αποφασίσουμε ότι το χαρτί αυτό είναι η σωτηρία μας, όταν παραμερίσουμε το προσωπικό συμφέρον, όταν δούμε ξεκάθαρα πως η πολιτική του διαίρει και βασίλευε συμφέρει τους λίγους –ανέκαθεν αυτό συνέβαινε. Το χαρτί του πολιτισμού μπορεί να σώσει την παρτίδα και αν κερδηθεί η παρτίδα και οι χαρτοκλέφτες συλληφθούν θα δείτε πώς η σύνθεση θα δημιουργήσει κάτι καινούργιο, ένα νέο φύλλο, που θα το λέμε χρυσοπράσινο και θα το εννοούμε, που θα έχει πέσει από ένα δέντρο που είχε βαθιές ρίζες που ποτίζονται από το είναι της οικουμένης ολόκληρης. Κάθε κλαδί του δέντρου δεν είναι το ίδιο, κάθε φύλλο του κλαδιού είναι διαφορετικό, μα είναι οργανικά στοιχεία του κορμού και γέννημα των ριζών, έτσι και το φύλλο του πολιτισμού είναι γέννημα μιας ρίζας ή και πολλών, γιατί και οι καταβολάδες καμιά φορά δίνουν καλούς καρπούς.
Ας παίξουμε, λοιπόν, την παρτίδα μας με το φύλλο του πολιτισμού και πού ξέρετε, μπορεί να φανούμε τυχεροί και να το πάρουμε το παιχνίδι.
