Του Απόστολου Κουρουπάκη
Εδώ και μερικές ημέρες επιστρέψαμε στην κανονικότητα και τελικά όλα τα ίδια μένουν, τίποτε δεν άλλαξε, όλα όπως πριν, κίνηση, βιασύνη, άγχος, επιστροφή στα ραντεβού και στις υποχρεώσεις, δεν είδα και καμία σοφία βέβαια να ξεχειλίζει, εγώ πάντως με πιο μεγάλη κοιλιά επέστρεψα, πιο σοφός σίγουρα όχι. Ας είναι, μαζί με όλα αυτά επέστρεψε κι ο φόβος, ο φόβος του ξένου, όχι όμως του τουρίστα, αλλά εκείνου που τον είχαμε κλεισμένο στο «Πουρνάρα» χωρίς σαπούνι και νερό, έτσι, διότι μπορούμε, διότι εμείς την αυλή μας και το σπίτι μας θέλουμε καθαρά, απ’ εκεί και πέρα δεν μας νοιάζει, γαία πυρί μιχθήτω. Δεν θα μπω στη συζήτηση για το αν η αξιοπρεπής διαβίωση είναι θέμα πολιτισμού, είναι, αλλά πάνω απ’ όλα είναι θέμα ανθρωπιάς.
Και όπως έχω ξαναγράψει έχουμε μάθει να είμαστε άνθρωποι μόνο σε γιορτές και αργίες και όταν πρέπει να δείξουμε πρόσωπο, σε κάμερες, στον γείτονα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τσουβαλιάζω θα μου πείτε και ίσως να έχετε δίκιο, αλλά γνωρίζετε πάρα πολύ καλά πόσοι έντιμοι «κυρ Παντελήδες» υπάρχουν εκεί έξω και οι οποίοι εν πολλοίς δίνουν τον κοινωνικό τόνο και ψηφίζουν και μετά εξανίστανται, γιατί τους απαγόρευσαν την είσοδο στην εκκλησία, και ευκόλως τρομοκρατούνται από τον άλλο, όχι, όμως, από τον Άλλο τους εαυτό.
Δεν τα βάζω με τον κάθε «κυρ Παντελή», δεν πιστεύω στον ατομικό αμετακίνητο, ο καθένας, αν του εξηγηθεί κάτι, μπορεί να αλλάξει γνώμη, στάση, να δει τα πράγματα διαφορετικά και να σκεφτεί λίγο περισσότερο ως άνθρωπος, παρά ως έντιμος νοικοκυραίος που «Τα δικά σου εν σύκα τζαι στοιβάζονται, τα δικά μας εν καρύδκια τζαι φακκούσιν». Νά, λοιπόν, έργο και αποστολή της Πολιτείας απαραίτητο και που δεν παίρνει αναβολή, η διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας, μέσω πολιτιστικών δομών, μέσω της ανάπτυξης της αλληλεγγύης, με το παράδειγμα των αξιωματούχων της, ένστολων και κουστουμαρισμένων. Η υγιής Πολιτεία διαπαιδαγωγεί ως τρυφερή τροφός, ως στοργικός πατέρας, δεν αποφασίζει και διατάσει ως μητριά, ως αδιάφορος πατριός. Και εδώ ερχόμαστε στη χιλιοειπωμένη πλέον και στα όρια του γραφικού ίσως πει κάποιος, επιλογή των άριστων, αλλά και στο πώς οι έντιμοι «κυρ Παντελήδες» ανέχονται ταγούς που δεν θα έπρεπε να παραμένουν στα κοινά ούτε δέκα λεπτά ως επικεφαλής, βλέπε Ζύγι με την υπόθεση των ασυνόδευτων, Κυπερούντα για το νοσηλευτήριο κορωνοϊού… Και εξάρχον πρόσωπο των ημερών ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Νουρής, ο οποίος βάλθηκε να βάλει σε τάξη την αταξία.
Περιφέρεται ο υπουργός και μοιάζει κινητή λεκτική βόμβα, μιλάει, τοποθετείται και πίσω του αφήνει συντρίμμια και δεν τρέχει τίποτα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι τους πιάνει όλους το κολάνι, κατά την κυπριακή, ή καλύτερα όσους δεν συμφωνούν με το τρίπτυχο Πατρίδα – Δική μου – Μόνο. Χαρακτηρίζονται αριστεροί, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές. Μα αν όσα λέει ο υπουργός ότι συμβαίνουν στη Χλώρακα, στη Μενόγεια, στο «Πουρνάρα», στην παλιά πόλη σήμερα τα πήρε χαμπάρι, λέει δηλαδή ότι τώρα ήρθα εγώ και θα καθαρίσω τον στάβλο του Αυγεία; Εμ, δεν πάει έτσι, δεν αποψιλώνεις το δάσος, γιατί βρήκες μία παρασιτική κάμπια σε ένα πεύκο. Δεν γίνεται να τσουβαλιάζονται άνθρωποι και να μπαίνουν ταμπέλες του ξένου, του αριστερού, του αντιφρονούντα, του άλλου που δεν τον γουστάρω, γιατί τρώει ξιδάτα.
Ο ανθρώπινος πόνος είναι ο ίδιος, η αδικία είναι αδικία, εκτός και αν έχει τελικά δίκιο ο κύριος που όταν του έκανα παρατήρηση ότι όχι μόνο πάρκαρε επί του πεζοδρομίου, αλλά και πάνω στην ειδική ράμπα για τα άτομα με κινητικά προβλήματα «Αν ήσουν δίκαιος θα είχες μείνει στην Ελλάδα, δεν θα είχες έρθει δαμέσα δα». Φανταστείτε, του μίλησα ελληνικά, είμαι μάλλον ανοικτόχρωμος, τρομάζω στην ιδέα του να κάνει κάποιος παρατήρηση και να μην έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό είναι το άδικο και η λάσπη για να μείνει χρειάζεται συντήρηση, και ανανέωση, και ο ανεμιστήρας το κατάλληλο εργαλείο.
