Του Απόστολου Κουρουπάκη
Τις προάλλες βρέθηκα στη Λάρνακα σε δύο διαφορετικές ημέρες για να παρακολουθήσω θέατρο, αλλά και για να επισκεφθώ την Μπιενάλε Λάρνακας και ομολογώ πως δεν είχα ξαναδεί την πόλη –λάθος μου– υπό το πολιτιστικό της πρίσμα σε τέτοια έκταση. Σαφώς και η πόλη δεν έχει τις πολιτιστικές δυνατότητες μιας μεγαλούπολης, δεν έχει εκείνες τις προδιαγραφές, που θα την καθιστούσαν πρωτοποριακή στα πολιτιστικά πράγματα... ή μήπως κάνω λάθος;
Οι δύο επισκέψεις μου στην πόλη του Ζήνωνός ήταν μια ευχάριστη στιγμή και αν είχα και άλλο χρόνο θα περιηγούμουν περισσότερο. Ναι, και οι μικρότερες πόλεις έχουν τη δυνατότητα να παράγουν πολιτισμό, και οι κάτοικοί τους έχουν το δικαίωμα ν’ απολαμβάνουν τα αγαθά της πολιτιστικής παραγωγής. Η πολύ ενδιαφέρουσα Μπιενάλε έφερε καλλιτέχνες από σαράντα χώρες και με πολύ χαρά διαπίστωσα ότι τους χώρους επισκέπτονταν αρκετοί τουρίστες και κάποιοι ντόπιοι. Η έκθεση απλωνόταν σε τρεις διαφορετικούς εκθεσιακούς και μουσειακούς χώρους, στη Δημοτική Πινακοθήκη, στην προσφάτως ανακαινισμένη Λέσχη Λάρνακας και στο Μουσείο Πιερίδη. Μάλιστα, τώρα θα ανοίξει και το Αρχαιολογικό Μουσείο Λάρνακας, το οποίο θα παραδοθεί στους Λαρνακείς και σε όλους τους επισκέπτες της πόλης πλήρως ανακαινισμένο, οπότε φαντάζομαι θα μπορεί και αυτό να συμμετέχει σε παρόμοιες εκδηλώσεις. Στην πόλη εδρεύει και το Ίδρυμα Φοίβος Σταυρίδης - Αρχεία Λάρνακας, με σπουδαία δραστηριότητα (εκδοτική και άλλη), υπάρχουν μικρές ιδιωτικές γκαλερί, υπάρχει το Θέατρο Σκάλα, και το Παττίχειο Δημοτικό Αμφιθέατρο Λάρνακας, πρόσφατα ιδρύθηκε η θεατρική ομάδα Ροή, από την ηθοποιό Βαλεντίνα Σοφοκλέους, έμαθα ότι υπάρχει και το Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας για Παιδιά και Νέους, της Επαρχίας Λάρνακας, προγραμματίζεται και το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Λάρνακας, το οποίο θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά στη Λάρνακα την άνοιξη του 2022, με τη στήριξη του Δήμου Λάρνακας. Η Δημοτική Βιβλιοθήκη επίσης, το Κάστρο της Λάρνακας, ο Άγιος Λάζαρος, τα ψηφιδωτά και μετά έχεις την ανοιχτωσιά των Φοινικούδων, αέρας, θάλασσα, ένας περίπατος που ειλικρινά δεν θεωρώ ότι είναι κατώτερος άλλων. Άρα πράγματα γίνονται, χώροι υπάρχουν, και ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όλους τους αξιωματούχους Λαρνακείς να αναδείξουν την πόλη τους υπό αυτό το πρίσμα, το πολιτιστικό, μια πόλη που έχει δυνατότητες και μπορεί. Σιγά-σιγά, δημοτική αρχή, Λαρνακείς βουλευτές, επιχειρηματίες, να βάλουν πλάτη για να γίνει η πόλη ένα διαμαντάκι, και όχι ακριβό περιδέραιο, με πύργους, γυάλινες ογκώδεις κατασκευές. Η απομάκρυνση των δεξαμενών είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δει η πόλη φως, και όχι να κρυφτεί, όπως συνέβη αλλαχού, στη Λεμεσό π.χ. Η Λάρνακα, μπαίνοντας στο παιχνίδι των επενδύσεων, θα πρέπει να προσέξει να βγει αλώβητη, αισθητικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά, έχει παραδείγματα προς αποφυγή αλλά και προς μίμηση.
Καθήκον λοιπόν των Λαρνακέων είναι να νιώσουν την πόλη τους, να την αγαπήσουν ακόμη περισσότερο, να μη ζητήσουν του κισσού το πλάνο ψήλωμα.
Η πολιτιστική παραγωγή και η πολιτιστική ανάπτυξη είναι δικαίωμα κάθε πόλης, το δυναμικό υπάρχει, οι χώροι υπάρχουν, βούληση πολιτική υπάρχει; Ελπίζω πως θα υπάρχει και θα δούμε τη Λάρνακα να πρωταγωνιστεί, χωρίς υπερβολές και αχρείαστες φανφάρες. Γιατί να μη γίνει η πόλη παράδειγμα πολιτιστικής αποκέντρωσης; Ποιος ξέρει μπορεί και να ζηλέψουν και άλλοι και να τη μιμηθούν. Προσοχή, όμως, επαναλαμβάνω, ούτε του κισσού το πλάνο ψήλωμα, ούτε του Ίκαρου τις πτήσεις, γιατί μετά η πτώση είναι πιο δυνατή... και είδατε τι έγινε στην Πάφο, που έγινε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, το 2017. Έγιναν πολλά και ωραία, εκθέσεις, ανακαινίσεις, θέατρο, συναυλίες και ύστερα η απόλυτη σιωπή. Αρχίσαμε να κρίνουμε παραστάσεις και να ορίζουμε όποιες δεν μας αρέσουν ως σκουπίδια, να σβήνουμε γκράφιτι, και άλλα παρόμοια και τα πολιτιστικά πράγματα να περνάνε πρώτα από την κομματική κνισάρα και ό,τι πέσει και ό,τι μείνει. Πάντως, πίτα δεν τρώει κανείς, γιατί από το πολύ κοσκίνισμα αλεύρι δεν μένει.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η Λάρνακα μπορεί να μπει μπροστά και να επηρεάσει την πολιτιστικά άγονη ελεύθερη επαρχία Αμμοχώστου, όπου δεν γίνεται τίποτε σχεδόν, και μόνο το καλοκαίρι καμιά συναυλία και οι περιοδείες του ΘΟΚ. Η πολιτιστική αποκέντρωση χρειάζεται πολιτική βούληση, χρειάζεται οι πολίτες να τα απαιτήσουν, χρειάζεται η κεντρική κυβέρνηση να παρέχει τη δυνατότητα. Να ακόμη ένας καλός λόγος για τη δημιουργία υφυπουργείου Πολιτισμού, για να σχεδιαστούν κεντρικά σχέδια πολιτιστικής ανάπτυξης.
