Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ομολογώ ότι η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της περασμένης εβδομάδας για τη δημιουργία Υφυπουργείου Πολιτισμού με χαροποίησε ιδιαίτερα, διότι φαίνεται ότι κατάλαβαν εκεί στην κυβέρνηση ότι το ζήτημα είναι σημαντικό. Τα καλά να τα λέμε, άργησαν; Άργησαν. Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια; Έπρεπε. Τώρα, λοιπόν, που το εξήγγειλαν θα πρέπει και να το κάνουν και να μη γίνει κι αυτό μια μεταρρύθμιση που δεν ήλθε ποτέ. Εδώ θα είμαστε και θα σαςπελεκούμε, εμείς οιπολιτιστικοίσυντάκτες, διότι είναι να μη μας τάξετε… αλλά τι λέω; Ποιοι πολιτιστικοί συντάκτες; Πόσοι μείναμε;
Νομίζω μπορώ να μας μετρήσω στα δάκτυλα του ενός χεριού και πάλι θα περισσέψουν δάκτυλα! Ας πάρω, όμως, τα πράγματα από την αρχή: Πριν από μερικές ημέρες ο κ. Προδρόμου επισκέφθηκε τη ΣΠΕΛ και ξεναγήθηκε από τον δρα Γιάννη Τουμαζή στην έκθεση των 219 έργων που επεστράφησαν στην ε/κ πλευρά… εκεί βρεθήκαμε οι πολιτιστικοί συντάκτες… ευάριθμοι, η αλήθεια είναι, αλλά και κάποιοι συνάδελφοι άλλοι, περισσότεροι από εμάς… μου έκανε αρχικά εντύπωση η ευρεία κάλυψη, αλλά είπα, τέτοιο γεγονός εννοείται πως θα το καλύψουν, έχει ενδιαφέρον, καλλιτεχνικό, πολιτικό, έχει τη σημειολογία του το πράγμα… καλά κάνουν, τουλάχιστον το κοινό θα μάθει για τη ΣΠΕΛ, την Πινακοθήκη δηλαδή, τα έργα τέχνης του Γ. Πολ. Γεωργίου που επεστράφησαν, και άλλων… σύντομα όμως αυτή η ωραία εικόνα, που ροζμπομπόνιζε στο μυαλό μου κατέρρευσε ως πύργος από τραπουλόχαρτα… οι συνάδελφοι ήταν εκεί για να ρωτήσουν το υπουργό για το ομολογουμένως φλέγον ζήτημα των αποφοιτήσεων, και πώς θα γίνουν, θα επιτραπούν, δεν θα επιτραπούν, τι θα γίνει τέλος πάντων, θα καμαρώσουν οι γονείς τους βλαστούς τους να παίρνουν απολυτήρια…
Είπα, δεν πειράζει, άλλοι για τα γράμματα και άλλοι για τα άρματα, που έλεγε και ο παππούς μου. Μερικές ημέρες αργότερα, έγινε η διαδήλωση των καλλιτεχνών, εκεί τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο σκούρα, οι ευάριθμοι συνάδελφοι έγιναν ακόμη πιο ευάριθμοι, σχεδόν αμελητέες ποσότητες… αλλά επειδή είναι πορεία και έχει νταβαντούρι, υπήρξε τηλεοπτική κάλυψη… Πάλι καλά, είπα. Έπειτα, έγινεησυνέντευξηΤύπουστον ΘΟΚ για την ανακοίνωση των δύο έργων που κέρδισαν τον διαγωνισμό που είχε προκηρύξει ο Οργανισμός, εφαρμόζοντας τον Νόμο του 1%! Γεμάτη η Νέα Σκηνή… όχι από συναδέλφους, όχι αλλά από καλλιτέχνες που ήθελαν να μάθουν τον νικητή, από τα μέλη της επιτροπής, από τους εργαζόμενους του ΘΟΚ και οι πολιτιστικοί συντάκτες… μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, με περισσότερα δάκτυλα να περισσεύουν… Είναι κρίμα, πραγματικά είναι κρίμα… που δεν ενδιαφέρεται κανείς. Τώρα θα μου πείτε και δικαίως, τι να κάνουμε που ο τομέας δεν είναι ενδιαφέρων, που δεν ενδιαφέρει; Τον πόνο σου μας λες; Ναι, πρώτον διότι η επαγγελματική μοναξιά δεν είναι καλός σύμβουλος, δεν υπάρχει ώσμωση, δεν γίνεται παιχνίδι. ∆εύτερον είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που φαίνεται να μην ενδιαφέρεται για κάτι περισσότερο από τα προφανή, από τα δελτία Τύπου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τώρα θα μου πεις οι ίδιοι οι φορείς δεν έχουν ανθρώπους που να προωθούν το καλλιτεχνικό τους έργο, και δεν μιλάω για τις μικρές γκαλερί και τις ολιγάριθμες θεατρικές ομάδες, αλλά για όσους έχουν τη δυνατότητα να εντάξουν στο δυναμικό τους ανθρώπους που θα γεφυρώσουν το χάσμα του πολίτη με τον πολιτισμό. ∆εν ξέρω πόσοι το έχουν καταλάβει, μάλλον όχι πολλοί… Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό να έχουμεΥφυπουργείο και να μην έχουμε πολιτιστικούς συντάκτες, και όπως τα βλέπω τα πράγματα κατά κει πάμε. Κι εδώ δεν φταίει καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα, φταίει η κοινωνία και φυσικά τα Μέσα, τα οποία θεωρούν τα πολιτιστικά τον φτωχό συγγενή, είμαστε –τρομάρα μας– οι κουλτουριάρηδες για συναδέλφους και φίλους, είμαστε κάτι τύποι που ασχολούνται με τα θέατρα και τις περφόμανς… και δεν κάνουν τίποτα για να αναπληρώσουν τις θέσεις που χάθηκαν… που δεν τα ενδιαφέρει να έχουν πολιτιστικό τμήμα, και είναι κρίμα! Σε προηγούμενο άρθρο μου έγραφα ότι ζητείται αρμόδιος… σε λίγο θα υπάρχει, και τότε εκείνος θα ζητεί συνομιλητές και επικριτές και δεν θα βρίσκει, να μου το θυμηθείτε!
