Του Απόστολου Κουρουπάκη
Θα ήθελα πάρα πολύ το άρθρο αυτό να αφορούσε τα εγκαίνια του κυπριακού περιπτέρου στην Μπιενάλε της Βενετίας, την αδράνεια στην οποία έχει περιπέσει η ΣΠΕΛ, μετά το τέλος της έκθεσης για τον Χριστόφορο Σάββα. Γιατί όχι και την ίδρυση Υφυπουργείου Πολιτισμού, τις εκλογές στη νεοσύστατη ακαδημία μας, τη θεατρική πληθώρα, τον μουσικό οργασμό, τα επερχόμενα φεστιβάλ που θα πάμε το καλοκαίρι. Για όλα αυτά θα ήθελα να γράφω συνέχεια, να μιλάω συνέχεια και να ασχολούμαι με τις εκδόσεις, με το επιστημονικό μου αντικείμενο. Σκεφτείτε έναν κόσμο τέτοιο, σκεφτείτε αν οι έννοιες μας ήταν μόνο πώς ήταν και πώς έγινε το Δημοτικό Θέατρο της Λευκωσίας και γιατί δεν αλλάζει άρδην ο θεσμός των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας; Θα μου πείτε και ευλόγως δεν θα βαριόμασταν; Μπορεί, αλλά χίλιες φορές να βαριέμαι, παρά να ζω στην οργή, αυτή την οργή που νιώθεις όταν αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι αδύναμος να κάνεις οτιδήποτε που θα άλλαζε τη ζωή έστω και ενός ανθρώπου.
Πολλή οργή, ένας καθ’ ομολογία δολοφόνος, που σκότωνε με τόση ευκολία, που δεν το χωράει ο νους σου, πόση ανεπάρκεια, πόση αναλγησία, από την Πολιτεία, και μετά αφότου έκλαψαν όλοι, απόκλαψε κι η χήρα, και συνηθίσαμε στους τηλεοπτικούς μαραθώνιους της φρίκης, γιατί η κοινωνία θέλει αίμα, κι εμείς οι δημοσιογράφοι πολλές φορές της το δίνουμε με το μπουρί της σόμπας, ξέρετε, το φουγάρο, με το λεκτικό μας, με τις τραγικές περιγραφές μας. Και μέσα στην παραζάλη των φόνων και της θεσμικής ανεπάρκειας, του ρατσισμού και της αναλγησίας, έρχεται σαν χαστούκι δυνατό ο θάνατος του 16χρονου στους Τρούλλους. Λέγεται ότι ο νεαρός υπέστη τα μύρια όσα και ο θάνατος του από αλκοολική δηλητηρίαση ίσως να σχετίζεται με εκφοβισμό, με το μπούλινγκ. Πείτε μου, σε ποιον ώμο να κλάψει αυτή η κοινωνία; Μα ποια κοινωνία; Αυτή που ανέχεται λεβεντοκανακάρηδες 16 χρονών να πίνουν σε ιδιωτική κατοικία σαν να μην υπάρχει αύριο. Ποια κοινωνία να κλάψει, αυτή που μεγαλώνει νταήδες και επιτρέπει σε δέκα-δεκαπέντε, σε είκοσι «κοπέλια» να συμπεριφέρονται λες κι ο κόσμος τους ανήκει; Ποιος θα παρηγορήσει τη μάνα του 16χρονου, τον πατέρα του νέου αυτού παιδιού; Γιατί δεν έχουμε το θάρρος να πούμε φταίω, έκανα το παιδί μου βίαιο, πες μου τι να κάνω; Γιατί δεν κάνουμε σοβαρές εκστρατείες ενημέρωσης εναντίον της βίας, της κάθε βίας. Εδώ θα μου πείτε δεν γίνονται αγώνες του αγροτικού, επειδή κάποιοι την «πέφτουν» στο λεωφορείο και μετά δεν φταίει κανείς, όπως στο Δημοτικό, αυτός άρχισε κύριε… Πού είναι οι επίτροποι για τα παιδιά, για τους εφήβους, ποιες πρωτοβουλίες αναλήφθηκαν από τις αρμόδιες υπηρεσίες, και δεν είναι δικαιολογία είναι ευαίσθητο το θέμα και χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς –αυτό εννοείται και δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να στήσουμε δημοσιογραφικό σήριαλ, αλλά να δούμε ξεκάθαρα το πρόβλημα. Εκτός και ασχολούνται σιωπηρά και κάνουν δουλειά, αν συμβαίνει αυτό, τότε συγγνώμη. Θέλω να βγει κάποια/ος υπεύθυνη/ος να μας πει: Ε! κοινωνία, που κοιμάσαι, ξύπνα πριν να είναι αργά. Μα ποια κοινωνία, ολαν, να κλάψει, και να θορυβηθεί αυτή που βλέπει μουλάες και μαυρούδες και για όλα τους έχει ικανούς; Για όλα, εκτός από το να πέσουν θύματα κάποιου, όλα τα άλλα τα μπορούν. Ποια κοινωνία, αυτή που χαίρεται και ψηφίζει ό,τι της κατέβει στην κούτρα. Αυτή η κοινωνία που δεν ξέρει ούτε πού πατάει ούτε πού βρίσκεται, και δεν είμαστε μόνο εμείς έτσι, όχι. Είναι όλος ο κόσμος έτσι, δυστυχώς ο άνθρωπος απέτυχε. Αν γλυτώσει λέει το παιδί, υπάρχει ελπίδα, λέει ο στιχουργός, έλα μου όμως που η κοινωνία δράκιασε και λειτουργεί ως άλλος Κρόνος, και τα τρώει τα παιδιά της. Κοσμογονία ή κοσμοχαλασμός. Δεν ξέρω, είναι φορές που στεναχωριέμαι, που ο Κιμ Γιονγκ Ουν και ο Ντόναλντ Τραμπ είναι αρκούντως έξυπνοι και δεν το πατάνε το κουμπί, να το φτιάξουμε το μαγαζάκι από την αρχή. Όχι ότι μπορεί κάποιος να μας εγγυηθεί ότι δεν θα κάνουμε τα ίδια και στην εποχή Β΄, αλλά, όπως λένε και οι ειδικοί στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μια επανεκκίνηση πάντα βοηθάει.
Και συγγνώμη, που σας ταράζω κιόλας.
