Του Απόστολου Κουρουπάκη
Την εβδομάδα που μας πέρασε ανακοινώθηκαν τα μέτρα της κυβέρνησης για την ανάσχεση των επιπτώσεων από την πανδημία του κορωνοϊού. Οι άνθρωποι του πολιτισμού δεν τα υποδέχθηκαν θερμά, λίγο γιατί ήταν μπερδεμένα, λίγο γιατί δεν ήταν συγκεκριμένα και άφηναν πράγματα πίσω που είναι σημαντικά για τους καλλιτέχνες σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων. Όλα αυτά όμως με καλή θέληση από όλους μπορούν να ξεπεραστούν και να βρεθούν λύσεις και θεραπείες. Δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή να κακίσει κάποιος τα μέτρα και να προσπαθήσει να βρει τις τρύπες τους, αφ’ ης στιγμής οι καλλιτέχνες παρέδωσαν στον ίδιο τον υπουργό υπόμνημα με το τι ζητούν και οι πλευρές θα συζητήσουν για το τι μέλλει γενέσθαι.
Σε όλα αυτά που συμβαίνουν, λοιπόν, ξεχωρίζω μερικά κατά τη γνώμη πάρα πολύ σημαντικά. Πρώτο, η ανακοίνωση των μέτρων από πλευράς Υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού, Νεολαίας και Αθλητισμού ξεκίνησε με τον απόλυτα λάθος τρόπο. «Επειδή στο Υπουργείο αυτό εκτός από τον Πολιτισμό έχουμε και την Εκπαίδευση –μαζί βέβαια με τα θέματα του Αθλητισμού και της Νεολαίας- […], περισσότερο επείγοντα ήταν τα ζητήματα που αφορούσαν σχεδόν εκατό χιλιάδες παιδιά και άλλα τόσα νοικοκυριά, με την αναστολή της φοίτησης στα σχολεία […]».
Δεν το λες αυτό, ξέρεις, επειδή λειτουργώ πολλές και μεγάλες εκκλησίες, της μιας της γελώ… και της το λέω και κατάμουτρα… Εγώ τι να σκεφτώ τώρα, ότι σε πολύ υψηλό επίπεδο γίνεται παραδοχή ότι δεν τα προλαβαίνουμε όλα, χαλαρώστε, τα σημαντικότερα και προχωράμε; Παραδέχεται η ίδια η Πολιτεία ότι έβαλε σαράντα δυο καρπούζια σε μια μασχάλη και προσέχει μην της πέσουν και τα δυο και σπάσουν και μας φάνε οι λυμπούροι από τα ζουμιά; Δεν απευθύνεσαι σε μια ομάδα ανθρώπων και τους λες, ξέρετε το άλλο το χαρτοφυλάκιό μου είναι το βασταγερό, αυτό του πολιτισμού, της νεολαίας και του αθλητισμού εν για γεμωσσιά. Δεν κάνεις τηλεόραση στην Αμερική και βάζεις τα παιδιά μπροστά για να κλέψεις την παράσταση… σαφώς και είναι σημαντικά τα 100.000 παιδιά, αλλά είναι εξίσου σημαντικό ότι μερικές εκατοντάδες από αυτά τα παιδιά, ίσως και χιλιάδες, είναι τέκνα ανθρώπων του πολιτισμού, που θα βλέπουν τους γονείς τους συλλογισμένους, γιατί δεν ξέρουν αν θα έχουν δουλειά ή και εισόδημα…
Ξεκινήστε ωραία, ως Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Νεολαίας και Αθλητισμού (μωρέ μπράβο!) αφού εξετάσαμε τις οικονομικές δυνατότητες του κράτους και σε συνάρτηση με τα ήδη εξαγγελθέντα μέτρα, αποφασίζουμε τα εξής…, και προχωράς και τα εξειδικεύεις και τα εξηγείς και εμπλέκεις ενεργά τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες, που μεθαύριο θα το κάνεις Υφυπουργείο, ωραία, τακτοποιημένα. Δεν έγινε έτσι, αλλά αμάν-αμάν γράφτηκαν κάποια πράγματα, συμβουλεύτηκαν κάποιους σοφούς του πολιτισμού, οι οποίοι παρεπιδημούν στην Ιφιγενείας και στα πέριξ, κι όξω από την πόρτα. Με λίγα λόγια, δουλειές του ποδαριού.
Ωστόσο, ένα άλλο ωραίο και κατ’ εμέ ελπιδοφόρο και θέλω να το πιστεύω, ειλικρινά, είναι ότι διακρίνω μια ωραία σύμπνοια μεταξύ συνδικαλιστικών σωματείων, πρωτοβουλίες ωραίες από ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά τους, γιατί μην ξεχνάμε όλοι εμείς ότι δεν μιλάμε για χομπίστες, αλλά για επαγγελματίες, που πληρώνουν νοίκι, ρεύμα, σούπερ μάρκετ, και δεν ζουν στο Χόλυγουντ και στις Κάννες, αλλά στο Αη Δεμέτη, στην Παλλουριώτισσα. Υπάρχουν επαγγελματίες που υπογράφουν δίμηνα και τρίμηνα συμβόλαια, υπάρχουν επαγγελματίες που τρέχουν σε σαράντα δυο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα… άρα γι’ αυτούς όλους θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι ενωμένοι άνθρωποι που εργάζονται στον χώρο του πολιτισμού, για την εργασιακή τους αξιοπρέπεια και τη διασφάλιση της εργασίας τους και της διαβίωσής τους και μετά τους δύο-τρεις μήνες που θα κρατήσουν τα μέτρα.
Στην τελική, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, όπως κάθε επαγγελματικός τομέας ζητεί και απαιτεί, έτσι και οι άνθρωποι του πολιτισμού, ούτε εξαίρεση θέλουν να αποτελέσουν, ούτε χάρη ζητάνε και ξέρετε γιατί, διότι δεν παύει να είναι εργαζόμενοι, άνθρωποι που σπούδασαν, που μόχθησαν, που θέλουν να είναι αξιοπρεπείς. Ξέρετε, δεν μιλάμε για διασκεδαστές, αλλά για εργαζόμενους.
