Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πόσο άστοχο και άτοπο ήταν ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και η συνοδεία του να επισκεφθούν το Παλάτι του Μπάκιγχαμ τις ημέρες που συμπίπτουν με τις ημέρες μνήμης για τον Γρηγόρη Αυξεντίου, δηλαδή με τον Αγώνα του 55-59; Ο λόγος ήταν για να εορτάσουν την ημέρα της Κοινοπολιτείας, που είναι η 13η Μαρτίου. Θεωρώ ατυχή, τουλάχιστον, την αποδοχή του προέδρου –θα μου πείτε, η βασίλισσα δεν είναι εδώ παρακάτω να τη βλέπει κανείς όποτε θέλει. Ο πρόεδρος θα μπορούσε ευγενικά να αρνηθεί να δώσει τα διαπιστευτήριά του στην άνασσα, αυτές τις ημέρες, να το πάει παρακάτω να στείλει τον διπλωματικό μας αντιπρόσωπο εκεί, μη φανούμε και αγενείς. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αντιτίθεμαι επειδή είμαι Έλληνας από τους λίγους, που δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά. Η άρνησή μου έγκειται στο ότι θα πρέπει να τηρείται μία λογική στις πράξεις μας εντός της νήσου και εκτός αυτής. Είναι, φυσικά, σημαντικό να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε εναντίον ποιων έγινε ο κατ’ εξοχήν Αγώνας της Κύπρου –εάν έπρεπε να γίνει ή όχι, δεν θα το κρίνουμε εδώ– αλλά και για να δείξει ότι σέβεται μερικούς από τους ψηφοφόρους του, και γιατί όχι κάποιους από τους συμπολίτες του, που ζουν ακόμη και οι οποίοι δεν πέρασαν και πάρα πολύ καλά στην Κοκκινοτριμιθιά.
Φτάνει πια η εθνική ρητορική για εσωτερική κατανάλωση. Οι αναπαραστάσεις, οι πύρινοι λόγοι, οι βόλτες στα εθνικόφρονα σωματεία και η έπαρση λαβάρων και συμπεριφορών, επειδή συμφέρει εντός, αλλά εκτός δεν έχουν ουδεμία σημασία και ισχύ. Αφού πήγαν στο Παλάτι θα ήθελα μια ομιλία όπως αυτή του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου ενώπιον του Μπιλ Κλίντον, προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών το 1999, θα ήθελα ο πρόεδρος να ορθώσει λόγο και ανάστημα. Τη μια στο Παλαιχώρι για τον Μάτση και την άλλη στο Μπάκιγχαμ για μια έκθεση… ούτε πια τα προσχήματα δεν κρατάμε, ένα άδειο πουκάμισο όλα τελικά. Δεξιός ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, από τα σπλάχνα της σπλάχνο. Δεν είναι παράδοξο αυτό, λοιπόν;
Φανταστείτε τις ημέρες της Μάχης της Κρήτης (Μάιος) στη γερμανική Βουλή να διοργανώνεται έκθεση ιστορικής φωτογραφίας της Κρήτης και να πήγαινε ο Έλληνας πρωθυπουργός ή πρόεδρος της Δημοκρατίας. Σκεφτείτε να πήγαινε μέλος της αμερικανικής κυβέρνησης σε έκθεση στο Τόκιο τις ημέρες της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ ή στη θέση του κ. Αναστασιάδη να ήταν ο κ. Χριστόφιας.
Βέβαια και το ότι ως πρώην αποικία θέλουμε να ανήκουμε εις την Κοινοπολιτεία ποτέ μου δεν το κατάλαβα, ασχέτως αν δεν τη λέμε πια Βρετανική, και είναι απλώς σκέτο από γιουβέτσι. Η Κοινοπολιτεία είναι μια ομάδα κρατών που πια χαίρονται γιατί δεν είναι υπήκοοι του Στέμματος, και κάθε τόσο συναντιούνται για να πουν στο Στέμμα, «δες μας, ε! ήντα καλοί είμαστε!». Εντάξει, εγώ θα πρότεινα να φτιαχτεί μία υποομάδα εντός της Κοινοπολιτείας που να λέγεται χώρες της Στοκχόλμης.
Αν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θέλει να αφήσει πίσω του ρητορικές περί ηρώων, εθνικών εορτών να συνεννοηθεί με την κοινωνία και τα κόμματα και να βροντοφωνάξει λήθη στο παρελθόν και όλοι μαζί να «στρατολογήσουν» τον απλό κόσμο στο να σταματήσει να συχνάζει είτε στα εθνικόφρονα σωματεία είτε στις λαϊκές οργανώσεις. Να δημιουργήσουν μία κοινωνία που θα εμφορείται από αγάπη για την πατρίδα του, που θα νιώθει ότι ζει σε έναν τόπο που δεν είναι φέουδο κανενός. Να γαλουχήσουν τις επόμενες γενιές με γάλα καλό, που η ιστορία θα διδάσκει, θα είναι φάρος που θα φέξει το φως τζιήνης της μέρας πο'ν να φέρει στον καθ’ έναν τζιαι δροσιάν τζαι ποσπασιάν.
Είπαμε έχουμε καρναβάλια, αλλά κανεί μουσκουρούθκια.
