ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Eίμαστε στο έτος 1972, στις 29 Μαρτίου και μαντέψτε τι πρόβλημα υπήρχε από τότε, εντάξει, εκτός από το Κυπριακό, αυτό το έχουμε κοντά στον αιώνα, λίγο πάνω, λίγο κάτω. Ποιο ήταν όμως το πρόβλημα που τότε, και ακόμα και σήμερα, υφίσταται ως αδυναμία κι ας έχουν περάσει 49 χρόνια; Μα φυσικά η μη ύπαρξη μιας κανονικής Κυπριακής Βιβλιοθήκης, ω! Ναι. Τι κι αν πέρασε παρά μία πεντηκονταετία: Αντιγράφω: «Ερώτησις: Παρά τις επιτεύξεις που αναφέρατε οπωσδήποτε θα υπάρχουν ορισμένες ανάγκες που θα πρέπει να πληρωθούν. Ποιες είναι οι ανάγκες και ελλείψεις αυτές και πώς αντιμετωπίζονται; Απάντησις: Ανάγκες και ελλείψεις υπάρχουν παντού και πάντοτε ακόμη και σε προηγμένες χώρες. Αλλά ιδίως εμείς στη (sic) Κύπρο, που βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή ενός μεγάλου δρόμου, έχουμε πολύ περισσότερες. Αναφέρω τις πιο βασικές και άμεσες: […] Μία άλλη σοβαρή ανάγκη είναι η δημιουργία Κρατικής Βιβλιοθήκης. Η έλλειψη αυτής της βιβλιοθήκης που θεωρείται σαν η μητέρα όλων των βιβλιοθηκών ενός κράτους δυσχεραίνει την φυσιολογική ανάπτυξη των βιβλιοθηκών και την μεταξύ τους συνεργασία. Το κράτος έχει ασχοληθεί με την δημιουργίαν Κρατικής Βιβλιοθήκης και αναμένεται ότι εντός του 1973, θα αρχίσει η ανέγερση του συγκροτήματος Βιβλιοθήκης-Πινακοθήκης […]». Αυτά έλεγε σε δημοσιογράφο του ΡΙΚ ο Σάββας Πετρίδης, επιθεωρητής Βιβλιοθηκών του υπουργείου Παιδείας, και τα έλεγε το 1972, δηλαδή πριν από 49 χρόνια. Ίσως μόλις κλείσουμε τα πενήντα, στρογγυλά-στρογγυλά, να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε τι δέον γενέσθαι, άλλωστε τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα, μετά όλα γίνονται. Βέβαια, από το 1973 θα έπρεπε να είχαμε και Πινακοθήκη, που ούτε από αυτή έχουμε, όπως θα έπρεπε να είχαμε, παρά την ύπαρξη της ΣΠΕΛ.

Ελπίζω, επίσης, ότι το Κρατικό Αρχείο μετά και την παραίτηση της Έμιλυς Γιολίτη να μη γίνει όνειρο καλοκαιρινής νύχτας και δεν υλοποιηθούν τα συμφωνηθέντα. Και επειδή πρέπει να αποδίδουμε τα δέοντα σε όποιον πρέπει η κα Γιολίτη ενδιαφέρθηκε για το Αρχείο και πρέπει να της το πιστώσουμε, ασχέτως αν γενικά δεν τα κατάφερε καθόλου καλά. Εύχομαι, λοιπόν, να μην επαναλη φθεί το σενάριο της Αρχιγραμματείας, στο κτήριο της οποίας επρόκειτο να μεταφερθεί το Κρατικό Αρχείο κάποτε. Και ελπίζω όταν σε 49 χρόνια κάποιος ή κάποια γράψει για αυτό να μη χρειαστεί να ανατρέξει στο παρόν άρθρο. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που αφήνει τα πράγματα τόσο στάσιμα. Και να πεις ότι δεν υπάρχουν άξιοι πνευματικοί άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο; Υπάρχουν, ο Γ.Φ. Πιερίδης έφτιαξε στην Αμμόχωστο τη δεκαετία του ’50 και Βιβλιοθήκη και Πινακοθήκη, ο Γαλατόπουλος στην Πάφο ίδρυσε βιβλιοθήκη. Τη μια την πήρε ο δαίμονας, την άλλη η αδιαφορία.

Η Κυπριακή Βιβλιοθήκη πάλι έμεινε στάσιμη, ό,τι υπήρχε το 1972 υπάρχει και σήμερα, με κάδους σκουπιδιών στην είσοδο όμως το 2021. Κάτι σαν installation, που ο εμπνευστής του κακίζει τα κακώς έχοντα… Να πεις ότι από το 1974 το κράτος περιέπεσε σε διαρκή ένδεια και έκτοτε δεν κατάφερε να ορθοποδήσει; Να το καταλάβω, τα βιβλία θα σκεφτόμαστε τώρα ή τους ανθρώπους… Μα, δεν έγινε έτσι. Στην Κύπρο συντελέστηκε το θάμα! ∆εν βρέθηκαν μαζί με το οικονομικό θαύμα και μερικά εκατομμύρια για μια Κρατική Βιβλιοθήκη, για μια Κρατική Πινακοθήκη, για ένα Κρατικό Αρχείο; ∆εν μπορώ να το καταλάβω, και δεν θέλω να σκεφτώ ότι δεν βρέθηκαν γιατί απλώς δεν μας νοιάζει, γιατί τι χρείαν έχουμε από βιβλία, πίνακες και παλιά χαρτιά. Έχουμε και παραέχουμε θα σας πω εγώ, γιατί ο ρόλος των τριών αυτών πνευματικών ιδρυμάτων δεν είναι η εκπομπή νεκρών πληροφοριών, ούτε το καταφύγιο της λεγόμενης κουλτούρας –δεν θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον– αλλά σημεία αναφοράς που η γνώση και η πληροφορία του χθες και του σήμερα, η αισθητική του παρελθόντος και αυτή μέλλοντος, έρχονται να παντρευτούν για να προχωρήσουμε με μια περπατησιά στο αύριο. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω εγώ για κάθε λογής πνευματικό ίδρυμα, είτε λέγεται μουσείο, είτε λέγεται βιβλιοθήκη, είτε Πινακοθήκη, Αρχείο, είτε πάρκο γλυπτικής, είτε πλατεία. Όλα αυτά θα πρέπει να είναι ανοιχτωσιά πνεύματος και φαντασίας. Είναι καιρός όλοι να μαζί να διεκδικήσουμε και ψωμί και παιδεία και ελευθερία, όσο κλισέ ή παλαιό σας ακούγεται ως σύνθημα. ∆εν μπορούμε να περιμένουμε ακόμη πενήντα χρόνια. Αργήσαμε!

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X