ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ξερολιθιά

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

«Τι το θεςτο ξεροχώραφο» του έλεγαν όλοι, «με τόσα λεφτά που θα δώσεις για στέρφα γη, θα μπορούσες να πάρεις ένα καλό διαμέρισμα ή ένα χωράφι κάτω, κοντά στον κύριο δρόμο». Εκείνος, όμως, δεν άκουγε κουβέντα από κανέναν, «εγώ θα το πάρω, κι ας γεννάει μόνο πέτρες», έλεγε και κοιτούσε με τις ώρες ένα βιβλίο γεωλογίας με τίτλο «Γεωλογία: μετά εικόνων» του Γεωργίου Π. Βουγιούκα, του 1905, που είχε βρει πριν από κάποιους μήνες πεταμένο σε έναν κάδο ανακύκλωσης χαρτιού, τότε είχε σκεφτεί «Πάλι καλά, τουλάχιστον έχει οικολογικές ευαισθησίες αυτός που το πέταξε. Πνευματικές, πάντως, δεν έχει». Διάβαζε τις 99 σελίδες του βιβλίου αχόρταγα, είχε και τις εικόνες του, μια χαρά. Εννοείται ότι δεν καταλάβαινε σχεδόν τίποτα από όσα γράφονταν σε αυτό, αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου. Εκείνος, πιστός στο σχέδιό του, είχε αποφασίσει όχι μόνο να αγοράσει το τεμάχιο γης στην περιοχή που είχε επιλέξει, αλλά και να το κάνει να γεννήσει. Πάντα έλεγε ότι η γη είναι όπως ο άνθρωπος, όσο την καλλιεργείς τόσο δίνει. «Όσο και να προσπαθείς, μάταιος κόπος, οι πέτρες μόνο σκόνη δίνουν», του έλεγαν, «μωρέ, λέτε εσείς, αλλά σε μερικά χρόνια θα το βλέπετε και θα τρίβετε τα μάτια σας.» Το θέμα δεν ήταν ότι δεν πίστευαν στις δυνατότητές του ή στο πείσμα του, αλλά στην ίδια τη γη, και η αλήθεια είναι ότι φαινομενικά το πράγμα ήταν δύσκολο.

Η συγκεκριμένη γη δεν είχε δουλευτεί σχεδόν ποτέ, και δικαίως οι φίλοι του ανησυχούσαν για το ατελέσφορο της επένδυσης, για το άγονο της προσπάθειας, όμως εκείνος επέμενε και καμιά φορά, έτσι για να τους εντυπωσιάσει και λίγο αναφωνούσε «και έτερον έπεσεν επί την πέτραν και φυέν εξηράνθη διά το μη έχειν ικμάδα», κάποτε το είχε διαβάσει και επειδή του χρειάστηκε το ανέσυρε και κάθε φορά το έλεγε, «Ε! και τι μ’ αυτό, τι θες να μας πεις;», βασικά και ο ίδιος δεν ήξερε ακριβώς, αλλά θυμόταν ότι είχε να κάνει με πέτρες και σπόρους και τότε εξηγούσε «ό,τι σπέρνεις, θερίζεις», φυσικά, δεν είχε βρεθεί ενώπιον κάποιου σχετικού, ώστε να του πει ότι αν πήγαινε λίγο πιο κάτω θα ήξερε ότι «και έτερον έπεσεν εις την γην την αγαθήν και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα». Για εκείνον η γη του ήταν αγαθή, κι ας την έβλεπαν οι άλλοι τραχάλα και ανάξια σπόρου.

Όπως το είπε έτσι και το έκανε, αγόρασε εκείνο το κομμάτι, ευτυχώς και μεσίτες δεν το είχαν και σε μεγάλη εμπορική εκτίμηση και η τιμή του δεν ήταν και τόσο απαγορευτική, θάρρος μόνο ήθελε και χέρια, θάρρος για να ξεκινήσουν τα χέρια να δουλεύουν και να γεωργήσουν. Ανασκουμπώθηκε και άρχισε να σκάβει, να ξεπετρίζει… «άντε, μωρέ, σκάβεις τη στέρφα γη και την ξεντεριάζεις, μόνο αν ανακαλύψεις αρχαία θα αξίζει η αγορά σου», συνέχιζαν να του λένε οι φίλοι του. «Του κάκου χωράφι θέλει να σε κάνει, που είσαι άγονο τα χώματα φωνάζουνε» έλεγε ένας ονόματι Αντώνιος. Δεν άκουγε τίποτα, μόνο συνέχιζε να βγάζει πέτρες από το χωράφι του, κάθε μέρα μονομέριαζε και από έναν σωρό. Μετά από πολλές μέρες κατάφερε να «οργώσει» ολόκληρο το κτήμα του, πεντακάθαρο, τουλάχιστον σε επίπεδο που θα μπορούσε να οργώσει κανονικά. «Μωρέ, λες να τα καταφέρει;», αναρωτιόντουσαν τώρα, σαν να τους είχε περάσει η δυσπιστία. «Μα είδες πόση πέτρα έβγαλε;», «άντε τώρα να δω πώς θα την ξεφορτωθεί», είπαν ακόμα έναςδυο που επέμεναν ότι τέτοια πράγματα είναι από τη φύση τους καταδικασμένα να αποτύχουν.

Σκάβε, σκάβε, βρήκε ένα πηγάδι, παλιό, ξεχασμένο και είχε νερό «τότε έτρεξε και φώναξε στους φίλους του, εύρηκα, εύρηκα!» και η προσπάθειά του είχε στεφθεί με επιτυχία, δούλεψε τη γη, κοπίασε και την πέτρα τελικά την έκανε πεζούλια και συχνά καθόταν εκεί και έλεγε και ξανάλεγε, η γη είναι σαν τον άνθρωπο, άμα τη δουλέψεις θα σε ανταμείψει..

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X