Του Απόστολου Τομαρά
Πόσες φορές πρέπει να γίνουμε μάρτυρες, μιας επαναλαμβανόμενης υποκριτικής συμπεριφοράς για ανθρώπινα δράματα, της διπλανής πόρτας τα οποία όσο παραμένουν στην αφάνεια τα αγνοούμε και όταν «αποκαλύπτονται» διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας; Η τραγική ιστορία του 14χρονου, δεν είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία. Πάντα εκ των υστέρων, ψάχνουμε να εντοπίσουμε ευθύνες με εύκολο στόχο το κράτος. Ποτέ μα ποτέ δεν αναζητήθηκαν ευθύνες ανάμεσα σε αυτούς που γνώριζαν, χρόνια, και δεν έκαναν το παραμικρό.
Και από αυτή την κατηγορία δεν εξαιρείται η τοπική κοινωνία. Το κράτος και οι υπηρεσίες του έχουν βαρύτατες ευθύνες, ωστόσο δεν είναι οι μοναδικοί. Εξίσου βαρύτατες ευθύνες έχει και η τοπική κοινωνία. Για 10 χρόνια επέδειξε ασύγγνωστη αδιαφορία για ένα ανθρώπινο δράμα, ακριβώς δίπλα της. Διατυπώνονται ερωτηματικά για τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας. Για το τι έπραξαν και κυρίως τι δεν έπραξαν αυτά τα 10 χρόνια. Η τοπική κοινωνία, όποια και αν είναι αυτή, με την αδιαφορία της δεν είναι εξίσου υπεύθυνη για την τραγική κατάληξη του 14χρονου; Πίσω από τις οργισμένες και πολλές φορές ακραίες δημόσιες απόψεις, κρύβονται οι ενοχές αυτής της κοινωνίας που δεν έκανε όσα μπορούσε να κάνει για ένα ή περισσότερα μέλη της. Το ίδιο συνέβη και με τη Φραντζή.
Όλοι γνώριζαν αλλά ουδείς είδε την απελπισία που όπλισε το χέρι του αυτόχειρα. Στα πολύ παλιά χρόνια, όταν το κράτος δεν είχε την δυνατότητα της κοινωνικής μέριμνας, οι τοπικές κοινωνίες με όλες τις ελλείψεις κοιτούσαν την διπλανή τους πόρτα. Ειδικά τις προβληματικές περιπτώσεις. Η κοινωνική συμπαράσταση ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος, πάνω στον οποίο στηρίχθηκαν και επιβίωσαν σε χαλεπούς καιρούς. Στην προκειμένη περίπτωση, όλοι γνώριζαν για τις άθλιες συνθήκες της οικογένειας και δεν προστάτευσαν, έστω, τους αδύναμους κρίκους που είναι τα παιδιά. Τα αντανακλαστικά ενεργοποιούνται μόνο όταν θίγονται προσωπικά συμφέροντα ήσσονος σημασίας. Όπως και η περίπτωση της Φραντζής έτσι και του 14χρονου δεν πρόκειται να μας βγάλουν από τον λήθαργο. Κάθε φορά θα αναζητούμε να βρούμε άλλοθι, κατακεραυνώνοντας το κράτος με τις προβληματικές του δομές.
Όπως κάνουμε με τις πυρκαγιές. Καίγεται το σπίτι μας και αναμένουμε τα ελικόπτερα να το σώσουν. Και αν καεί δεν κοιτούμε στον καθρέφτη, να δούμε τον πρώτο που δεν έκανε όσα έπρεπε να κάνει. Για τον τραγικό χαμό ενός παιδιού, 14 χρόνων τις μεγαλύτερες ευθύνες φέρει το υγιές και όχι προβληματικό κομμάτι της κοινωνίας. Η άρνηση του πατέρα να δεχθεί βοήθεια είναι δικαιολογία για κλάματα για όσους την επικαλούνται. Η παρέμβαση της σχολικής κοινότητας να προσφέρει βοήθεια στον 14χρονο, καταγράφεται στα θετικά όμως όπως αποδείχθηκε ήλθε αργά και δεν απέτρεψε την τραγωδία.
