Του Αθανάσιου Έλλις
Οι πρωτόγνωρες εικόνες οπαδών του Ντόναλντ Τραμπ να εκφοβίζουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, όπως και οι δημόσιες ύβρεις και κοροϊδίες από τον ίδιο τον πρόεδρο κατά του Μπάιντεν ή άλλων Δημοκρατικών, και η «απειλή» του ότι ίσως δεν αποδεχθεί το αποτέλεσμα των εκλογών, φέρνουν στον νου έναν πολύ διαφορετικό Ρεπουμπλικανό υποψήφιο πρόεδρο, τον αείμνηστο Τζον Μακέιν.
Τον γερουσιαστή της Αριζόνα και ήρωα του πολέμου του Βιετνάμ, όπου μετά την κατάρριψη του αεροσκάφους του αιχμαλωτίστηκε και βασανίστηκε επί 5,5 χρόνια.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις που όσοι από εμάς παρακολουθούσαμε επί δεκαετίες την παρουσία του στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, θαυμάσαμε το πολιτικό του θάρρος και την ανεξαρτησία του. Έλεγε πάντα αυτό που πίστευε, αλλά με σεβασμό στην άλλη άποψη. Και είχε την τόλμη να διαφοροποιείται και από το ίδιο του το κόμμα όπου διαφωνούσε.
Θα αναφέρω μόνο ένα περιστατικό, επίκαιρο καθώς συνέβη προς το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας του 2008, όταν ο Μακέιν ήταν ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος με αντίπαλο τον Μπαράκ Ομπάμα.
Ήταν σε μια ανοιχτή συζήτηση με οπαδούς του στη Μινεσότα. Ένας άνδρας πήρε το μικρόφωνο και ανέφερε το πόσο φοβισμένος ήταν από την προοπτική να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ομπάμα. Ο Μακέιν κούνησε το κεφάλι του δείχνοντας ότι διαφωνεί, και του απάντησε νηφάλια: «Προφανώς θέλω εγώ να εκλεγώ πρόεδρος της Αμερικής. Αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι ο αντίπαλός μου είναι ένας ευπρεπής άνθρωπος, τον οποίο δεν έχετε κανένα λόγο να φοβάστε».
Λίγο αργότερα, μια ηλικιωμένη γυναίκα στο ακροατήριο επανήλθε λέγοντας ότι δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον Ομπάμα επειδή είναι Άραβας –με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο υποσυνείδητο πολλών– και επικίνδυνος για την Αμερική. Και πάλι ο Μακέιν έδειξε το πολιτικό του ήθος. Τη διέκοψε με αυστηρότητα και της είπε: «Όχι κυρία μου, όχι. Ο αντίπαλός μου δεν είναι Αραβας. Και δεν είναι απειλή για την Αμερική. Είναι ένας ευπρεπής πολίτης, οικογενειάρχης και πολιτικός που αγαπά την πατρίδα του, με τον οποίο τυγχάνει να έχουμε διαφορές σε βασικά ζητήματα, και αυτό συζητάμε σε αυτή την προεκλογική περίοδο, τίποτα άλλο».
Ο πραγματικός ηγέτης που εμπνέει, όχι μόνο δεν κατασκευάζει fake news, όπως κάνουν κάποιοι, αλλά τα καταρρίπτει, ακόμη και αν γνωρίζει ότι αυτό ίσως του στοιχίσει ψήφους. Αυτό το πολιτικό ήθος, αυτό το παράδειγμα προς μίμηση, που διαπερνά ιδεολογίες, λείπει σήμερα περισσότερο από ποτέ…
