Της Ελένης Ξένου
Πήραν τους δρόμους, τα όρη και τα λαγκάδια οι αρχηγοί των κομμάτων. Πάνε σε πλατείες, λαϊκές, χωριά, καφενέδες, περβόλια προκειμένου να κάνουν την παρουσία τους κάτι παραπάνω από αισθητή, τουτέστιν επιθυμητή. Θέλουν, λένε, να ακούσουν τον κόσμο. Και θεωρούν πως έτσι θα ξαναχτίσουν τις γέφυρες επικοινωνίας που έχουν γκρεμιστεί. Και μέσα σε αυτό τον περιπατητικό οίστρο δεν χάνουν βέβαια και την ευκαιρία να ανταλλάζουν πυρά, τα οποία πυροδοτούν ανακοινώσεις θλιβερού περιεχομένου. Ο κ. Στεφάνου, μαζί με άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΑΚΕΛ, κατηγορεί τον ΔΗΣΥ και την κυβέρνηση ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται σε ό,τι αφορά το θέμα της ακρίβειας (κλασική προσέγγιση αριστερής παράταξης προκειμένου να ξαναβρεί την απωλεσθείσα επικοινωνία της με τους πάλαι ποτέ οπαδούς της).
Και το κυβερνών κόμμα, εν μέσω της περιοδεύουσας βόλτας του, ανταπαντά, το ίδιο θλιβερά στερεοτυπικά, πως είναι σε καθημερινή επαφή με τον κόσμο και δεν περιμένει τις επισκέψεις του κ. Στεφάνου στις λαϊκές αγορές για να αντιληφθεί τα προβλήματα. Από την άλλη, ο κ. Παπαδόπουλος βρίσκεται σε πυρετό συναντήσεων με φορείς και σύνολα και παρασύνολα της κοινωνίας προκειμένου να αποφασίσει προς τα πού θα γείρει το κόμμα του για να καταφέρει «πάση θυσία», να βρίσκεται στην εξουσία το 2023 (όπου πάση θυσία εννοείται η θυσία της δικής μας νοημοσύνης). Και ο χορός καλά κρατεί με τους αρχηγούς να θεωρούν ότι μας πείθουν πως έχουν αυτή την «αγνή» πρόθεση: να μας ακούσουν.
Μήπως ωστόσο αντί να γυρίζουν τα όρη και τα παραρά παριστάνοντας τους καλούς ακροατές, είναι σαφώς πιο χρήσιμο να ακούσουν πρώτα οι ίδιοι τους εαυτούς τους; Το τι λένε τώρα, το τι έλεγαν πριν από κάτι μήνες (και πριν από κάτι χρόνια) και τι θα έπρεπε να έλεγαν και τώρα και πριν από κάτι μήνες και πριν από κάτι χρόνια προκειμένου να μας αποδείξουν πως αυτή είναι η μοναδική τους έγνοια; Τα προβλήματα του κόσμου και όχι η καρέκλα ή τα ποσοστά τους ή η πάση θυσία παρουσία τους στο επόμενο κυβερνητικό σχήμα; Διότι από όλο αυτό το οδοιπορικό που εκτυλίσσεται, δύο δράμια νου να διαθέτει ένας ψύχραιμος παρατηρητής, αντιλαμβάνεται πώς οι κομματάρχες δεν έχουν καταλάβει καν τους βασικούς λόγους της απώλειας της επαφής τους με τους πολίτες. Και μερικοί από αυτούς τους βασικούς λόγους είναι ότι εδώ και μήνες, αντί να κάνουν την υπέρβαση που όφειλαν να κάνουν προκειμένου να ενώσουν δυνάμεις –δεν θα κουραστώ να το λέω– αποδεικνύοντας ότι γι’ αυτούς προέχει το δημόσιο συμφέρον, δημιουργούσαν ένα αφόρητα τοξικό κλίμα την ίδια ώρα που οι πολίτες, για τους οποίους τάχα κόπτονται τώρα, αγωνιούσαν για τη ζωή τους ή πέθαιναν διασωληνωμένοι στα νοσοκομεία.
Την ίδια ώρα που οι πολίτες αναγκάζονταν από τις συνθήκες της πανδημίας να κάνουν προσωπικές υπερβάσεις προκειμένου να αντεπεξέλθουν, εκείνοι τσακώνονταν εντός και εκτός Βουλής ανίκανοι να επιτελέσουν το ένα και μοναδικό καθήκον που οφείλουν να επιτελούν: να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, υπερβαίνοντας εαυτούς και θέτοντας τη χώρα πάνω από το κόμμα και τους πολίτες πάνω από τους οπαδούς τους. Και δεν ήταν μόνο η πανδημία που απαιτούσε επιτακτικά αυτή την υπέρβαση, αλλά και το εθνικό θέμα, το οποίο βρισκόταν και βρίσκεται σε εξίσου επείγουσα κατάσταση. Κι αυτοί το μακρύ και το κοντό τους. Το ποιος θα βγει μια ώρα αρχύτερα πιο καθαρός και πιο ηθικός. Την ώρα που πολιτική ηθική σήμαινε ένα και μόνο πράγμα: τη συνεργασία τους. Αλλά… αγρόν ηγόρασαν. Και τώρα παίρνουν τους δρόμους. Για να αρχίσουν και πάλι να λένε τα δικά τους. Βολιδοσκοπώντας πώς θα μας πλασάρουν, ως δικό μας συμφέρον, τις γελοίες συμμαχίες που πρόκειται να συνάψουν για τον δικό τους. Γλείφοντας τώρα εκεί όπου έφτυναν, όταν εμείς αγωνιούσαμε για τη ζωή και την ψυχική μας υγεία. Και κατά τ’ άλλα πιστεύουν πως ξέρουν να χτίζουν γέφυρες!
