Της Ελένης Ξένου
Η άτυπη πενταμερής τέλειωσε, οι πολιτικοί αρχηγοί επέστρεψαν, οι εκλογές όπου να ’ναι πλησιάζουν, τα περιοριστικά μέτρα αίρονται και εμείς επανερχόμαστε στα «καθημερινά» μας. Αν το κορωνοπάσο είναι αντισυνταγματικό ή όχι, αν το εμβόλιο είναι αποτελεσματικό ή όχι, αν θα πάει ο κόσμος να ψηφίσει ή όχι και τα λοιπά και τα λοιπά. Και αυτά τα λοιπά είναι που με κάνουν να διερωτώμαι αν έχουμε αντιληφθεί σε πόσο κρίσιμο σημείο βρίσκεται το εθνικό μας θέμα και πώς αυτή η άτυπη Πενταμερής εκείνο που απέδειξε δεν είναι μόνο την τουρκική αδιαλλαξία, αλλά και τη δική μας ικανότητα να αντιληφθούμε πως βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο που βρέθηκε ποτέ το εθνικό μας θέμα. Και πώς μέχρι την επόμενη Πενταμερή καλά θα κάνουμε να συνέλθουμε και να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ούτε για κούφιους πατριωτισμούς, ούτε για κομματικούς ελιγμούς και κυρίως ούτε για κομματικές αντιπαραθέσεις ελέω εκλογών.
Διότι το γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα στο χειρότερο σημείο δεν οφείλεται μόνο στην τουρκική αδιαλλαξία αλλά και στη δική μας στάση. Και όταν λέω δική μας δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς μας ταγούς αλλά και σε εμάς τους ίδιους. Ανήμποροι ακόμα να απεγκλωβιστούμε από συνθήματα και κομματικές αγκυλώσεις παρασυρόμαστε από τους κούφιους πατριωτισμούς και τις λαϊκίστικες χειραγωγήσεις, χωρίς να ορθώνουμε ανάστημα ως οφείλαμε απέναντι στον καθένα που καπηλεύεται το εθνικό θέμα μόνο και μόνο για να έχει λόγο ύπαρξης. Και επιτρέπουμε έτσι στα όποια συμφέροντα, οικονομικά και άλλα, να βρίσκουν πρόσφορο το έδαφος για να καλλιεργούν ύπουλα την πεποίθηση ότι καλύτερα να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, το γνωστό «εμείς ποδά τζαι τζείνοι ποτζεί». Και δυστυχώς πλέον ζούμε στην εποχή που δεν υπάρχουν πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι να τολμούν χωρίς προηγουμένως να βολιδοσκοπούν δημοσκοπικά τι θέλει η «κοινή γνώμη». Διότι αν είχαμε πολιτικούς ηγέτες πρώτον τα δύο μεγάλα κόμματα που είναι υπέρ της ΔΔΟ θα φρόντιζαν εδώ και μήνες να συνεργαστούν, προτάσσοντας το εθνικό μας θέμα ως κατεπείγον και όχι να δημιουργούν τοξικό κλίμα ενόψει των εκλογών και των άλλων μικροκομματικών τους συμφερόντων.
Ούτε καν για τα θέματα διαφθοράς δεδομένου ότι το χέρι τους το έχουν όλοι τους βουτηγμένο στο μέλι ασχέτως με το ποιος το τερμάτισε το θέμα. Και με αυτή τη συνεργασία θα φρόντιζαν ώστε να αποδυναμώσουν τα κόμματα τα οποία στην ουσία ουδέποτε ήταν υπέρ της ΔΔΟ και είναι αυτά τα οποία φροντίζουν με πατριωτισμούς της κακιάς ώρας να παραπλανούν προκειμένου να συντηρούν το «εμείς ποδά τζαι τζείνοι ποτζεί». Αντ’αυτού, τα δύο μεγάλα κόμματα προκειμένου να μη συνεργάζονται τάχα μου για ιδεολογικές διαφορές, λες και υπάρχει μεγαλύτερη ιδεολογία από το καλό της χώρας, αναβαθμίζουν τους πατριώτες της κακιάς ώρας σε ρυθμιστικούς παράγοντες και παριστάνουν τις πάπιες, όταν αυτή η αναβάθμιση έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Και εμείς πέφτουμε κάθε φορά στην παγίδα τους χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε καν την πολιτική ωριμότητα να απαιτήσουμε το πλέον αυτονόητο. Και το αυτονόητο είναι πως εφόσον μόνο τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούν ως προς τη λύση της ΔΔΟ και επειδή ακριβώς είμαστε στο χείλος του γκρεμού, αντί να αναλωνόμαστε σε ένα παιχνίδι ευθυνών θα έπρεπε να απαιτούμε τη συνεργασία τους, ώστε να μην υπάρχει κανένα περιθώριο για άλλα συμφέροντα να παρεισφρέουν αποπροσανατολίζοντας από τον κίνδυνο και την ουσία των δεδομένων μας. Και όχι μόνο δεν το κάνουμε αλλά επανερχόμαστε με περισσή ευκολία στα «καθημερινά» μας ψάχνοντας αλλού για το φταίξιμο ενώ στην πραγματικότητα εμείς είμαστε οι πρώτοι φταίχτες για το γεγονός ότι δεν προτάσσεται το εθνικό ως κατεπείγον.
Και πραγματικά διερωτώμαι τι άλλο πρέπει να συμβεί για να κατανοήσουμε πως δεν μας παίρνει πλέον να αλληλοτρωγόμαστε για θέματα τα οποία είναι επί του παρόντος σαφώς λιγότερο επείγοντα από το μέλλον της ίδιας της πατρίδας.
