ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πότε χάσαμε το κριτήριο;

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Συναντήθηκα πριν από μέρες με έναν από τους παλιούς πολιτικούς για συνέντευξη. Καθόταν απέναντί μου ήρεμος, συγκροτημένος. Στο βλέμμα του συμπύκνωνε όλα όσα έζησε στη διαδρομή του και κυρίως το ήθος με το οποίο φρόντισε να την διανύσει. Τόσο που σχεδόν τρόμαξα στη συνειδητοποίηση ότι πλέον ελάχιστοι πολιτικοί τέτοιας ποιότητας έχουν απομείνει.

Κάποια στιγμή τον ρώτησα πού αποδίδει το γεγονός πως όλα πλέον είναι σε έκπτωση. Πώς η πολιτική απέχει τόσο ξεδιάντροπα από την ηθική. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα δευτερόλεπτα για να μου απαντήσει πως εμείς οι πολίτες δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Και να μου υποδείξει τη συνενοχή μας σ’αυτή την έκπτωση. «Δεν επιζητούμε, ούτε και αναζητούμε τους άριστους», μου είπε, «δεν ψηφίζουμε με βάση αυτό το κριτήριο», συμπλήρωσε. Και ποιο είναι το κριτήριό μας, διερωτήθηκα. «Το κριτήριό μας είναι πόσες φορές ήρθε ο τάδε υποψήφιος στο καφενείο μου, στο σωματείο μου, στον γάμο της κόρης μου, στην κηδεία του συγγενή μου, αν θα με βοηθήσει να βρω δουλειά του γιου μου κ.τ.λ. κ.τ.λ.». Αποτέλεσμα; Να «ευδοκιμεί» αυτού του είδους ο πολιτικός. Εκείνος ο οποίος θεωρεί την εκλογή του ως ευκαιρία κοινωνικής ανέλιξης και «υπεροχής» έναντι των υπολοίπων, που του παρέχει τη δυνατότητα να εξυπηρετεί, να ρουσφετολογεί και να ανεβαίνει στην πυραμίδα, συντηρώντας αυτό από το οποίο οφείλουμε να απαλλαγούμε. Την πελατειακή σχέση κομμάτων και πολιτών, η οποία είναι ο κύριος λόγος για τη σαθρότητα του πολιτικού μας συστήματος και που έχει σαν παρενέργεια την αποστροφή των αρίστων για την πολιτική και το ενδεχόμενο ανάδειξης τους σ’ αυτήν. «Θέλει πολλή στάμινα για να μπορέσει ένας άριστος τουτέστιν και έντιμος να επιβιώσει», μου είπε ο εν λόγω πολιτικός και αυτό είναι που θα έπρεπε πρωτίστως να μας προβληματίσει. Το γεγονός πως ακόμα κι αν αποφασίσουν να εμπλακούν με την πολιτική οι άξιοι, θα τους ρουφήξει η θάλασσα της μετριότητας ώστε να μην αναδυθούν στην επιφάνεια όπου επιπλέουν αμέριμνοι και ανενόχλητοι, οι όποιοι φελλοί.

Πότε άραγε χάσαμε αυτό το κριτήριο να επιζητούμε τους άξιους; Μήπως ήταν στη διαδρομή μας από το καθήκον στον ατομικισμό; Μήπως ήταν στη διαδρομή που ανήγαγε το χρήμα σαν την υπέρτατη αξία; Κι αν εμείς δεν έχουμε τον πήχη ψηλά τότε γιατί προσδοκούμε να βγούμε από αυτό τον στρόβιλο των ημιμαθών, των μετρίων, των καριεριστών και των διψασμένων για εξουσία wannabe πολιτικών; Διότι είναι ωραία και καλά να οργιζόμαστε, να διαμαρτυρόμαστε, να δαχτυλοδείχνουμε και να υποδεικνύουμε αλλά αν συνεχίσουμε να βγάζουμε εντέχνως την ουρά μας απέξω, τότε όλα τα πιο πάνω είναι ανούσιες περιστροφές γύρω από την αδυναμία μας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Δυστυχώς, η πραγματικότητα συνηγορεί στο ότι οι πλείστοι από μας κρύβουμε ένα Μάκη μέσα μας κι όσο κι αν θεωρήσαμε απαράδεκτο εκείνο το βίντεο (που αναμφισβήτητα ήταν), δεν παύει από του να εμπεριέχει ένα καθρέφτη ο οποίος δείχνει ένα κομμάτι από τη φάτσα μας. Με απλά λόγια πόσοι από μας θεωρούμε ως ανεντιμότητα την «προθυμία» του τάδε ή δείνα πολιτικού να μας κάνει «εξυπηρετήσεις»; Πόσοι από εμάς επιζητούμε ένα «δικό» μας μέσα στο σύστημα για να έχουμε πρόσβαση; Και κυρίως πόσοι από μας συνειδητοποιούμε πως αυτή η νοοτροπία είναι που διαιωνίζει την κομματοκρατία, η οποία είναι και ο λόγος που ευδοκιμούν όσοι επιζητούν να αναρριχηθούν πάνω στις πλάτες μας, προκειμένου να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης; Ο κάθε Γιαννάκης υπάρχει γιατί μέσα μας κρύβεται ένας Μάκης. Και καλά κάνουμε αυτή την φορά, να αποδείξουμε πως εκτός από θυμό έχουμε και διαύγεια να συνειδητοποιήσουμε πως οι κακοί πολιτικοί και η κακή πολιτική υπάρχει γιατί εμείς την υποστηρίζουμε προς ίδιον συμφέρον.

Άρα αυτή τη φορά προτού μεταβούμε στην κάλπη ας βεβαιωθούμε ότι αφήσαμε σπίτι –κάπου καλά κλειδωμένο– τον Μάκη, αν όντως εκείνο που προσδοκούμε είναι ο αποκλεισμός του κάθε wannabe Γιαννάκη.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X