Της Ελένης Ξένου
Προφανώς και υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για να αισθανόμαστε εξοργισμένοι. Για τη διάλυση των θεσμών, τον διασυρμό της χώρας, τη διαφθορά και τη διαπλοκή, τον λαϊκισμό που περιφέρεται ξεδιάντροπα και ένα σωρό άλλα, τα οποία καθιστούν τη συνθήκη που βιώνουμε –αυτή της πανδημίας– πιο δυσβάστακτη. Και προφανώς η σημερινή πραγματικότητα είναι όσο ποτέ ασφυκτική. Αλλά την ίδια ώρα υπαγορεύει την ανάγκη που υπάρχει να πιάσουμε το νήμα από την αρχή και να λειτουργήσουμε με πολιτική ωριμότητα. Με αυτή την πολιτική ωριμότητα είναι που καλούμαστε να αναμετρηθούμε, προκειμένου να θέσουμε τις προτεραιότητες εκεί που πρέπει να είναι και όχι όπου υποδεικνύει η αντανακλαστική –και συχνά χωρίς βαθύτερο συλλογισμό– αντίδραση. Το τοξικό κλίμα και οι προσπάθειες των κομματαρχών –ενόψει εκλογών– να πυροδοτούν τον θυμό της ήδη θυμωμένης κοινής γνώμης εντείνοντας τον διχασμό με λαϊκισμούς και αποπροσανατολίζοντας, είναι η πιο μεγάλη παγίδα στην οποία αν πέσουμε, σημαίνει πως δεν έχουμε αντιληφθεί τι πραγματικά μας υπαγορεύει η σημερινή πραγματικότητα. Και η σημερινή πραγματικότητα υπαγορεύει να ανακτήσουμε συνείδηση και μυαλό και να απεγκλωβιστούμε από όλες τις πλάνες που συντηρούσαμε και οι οποίες μας επέτρεπαν να μην έρθουμε αντιμέτωποι με αλήθειες, ιστορικές, υπαρξιακές και άλλες.
Μπορούμε, λοιπόν, να συνεχίσουμε ακάθεκτοι να εξοργιζόμαστε και να συζητούμε με διχαστικούς διαλόγους για όλα τα άπλυτα του πολιτικού μας συστήματος και να παίρνουμε θέσεις που κινούνται στο μαύρο και το άσπρο χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι είναι οι μαυρόασπρες προσεγγίσεις και οι δικές μας αγκυλώσεις σε πλανεμένες βεβαιότητες που μας έφεραν εδώ που είμαστε. Μπορούμε να βγαίνουμε στους δρόμους, να φωνάζουμε ως δαμαί ή ως δαμέ και να περιφέρουμε τον θυμό μας λες και δεν υπήρξαμε ποτέ συνεργοί με τη σιωπή και την ανοχή μας στη νοοτροπία του βολέματος και των πελατειακών σχέσεων. Λες και δεν ιεραρχήσαμε εμείς οι ίδιοι ως πρώτιστο αγαθό την εξασφάλιση, λες και δεν φτάσαμε στο σημείο να κοιτάει ο καθένας την πάρτη του, λες και δεν ζούσαμε για χρόνια χωρίς συλλογική συνείδηση. Λες και γνοιαστήκαμε αρκετά να αποκτήσουμε ιστορική συνείδηση, λες και απαιτήσαμε ποτέ μαζικά την υπεράσπιση των αξιών μας. Λες και δεν υπήρξαμε εμείς που επιτρέψαμε στο φαίνεσθαι να κυριαρχήσει του είναι, λες και δεν είναι εμείς που αφαιρέσαμε από τις απαιτήσεις μας οποιαδήποτε πνευματική ή ηθική αναζήτηση, αντικαθιστώντας την απουσία τους με υλικές προσδοκίες. Διότι το κάθε ως δαμέ που λέμε, έχει αξία μόνο αν εκπορεύεται από μια βαθιά ενδοσκόπηση στα προσωπικά μας «ως δαμαί», σαν απόδειξη ότι πραγματικά αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και πως μέσα από αυτά είναι που επιδιώκουμε την αλλαγή. Και πως κατανοούμε πως η σημερινή πραγματικότητα δύο πράγματα μας υπαγορεύει ως επείγοντα. Πρώτον, την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ζωής και δεύτερον την ευθραυστότητα της ίδιας μας της πατρίδας. Και επιβάλλεται να κατανοήσουμε σε βάθος τι σημαίνει το καθένα ώστε να απαιτήσουμε τον τερματισμό κάθε προσπάθειας έντασης του τοξικού κλίματος, κάθε λαϊκίστικης «ιεράρχησης» των σημαντικών και κάθε αποπροσανατολισμού από τη μία και μοναδική επείγουσα ανάγκη: την ανάγκη για εθνική ενότητα.
Διότι αυτή τη φορά η απειλή να χάσουμε την πατρίδα μας δεν είναι κινδυνολογία και για να συμπεριφερθούμε με πολιτική ωριμότητα οφείλουμε να αποδείξουμε πως η αλλαγή που θέλουμε να φέρουμε περνάει μέσα από αυτή τη συνειδητοποίηση. Πώς είναι επιτέλους η στιγμή να υπερασπιστούμε συλλογικά τον τόπο και όχι ο καθένας από τη θέση ή την αντίθεση που τον «συμφέρει» και η οποία συντηρεί τις αγκυλώσεις και τα κρυμμένα κοινά μας μυστικά. Και αυτό να το υπαγορεύσουμε εμείς με τη στάση μας στους πολιτικούς αφαιρώντας τους τη δυνατότητα να μας διχάζουν με λαϊκίστικους αποπροσανατολισμούς νίπτοντας τας χείρας τους. Μόνο έτσι διαχωρίζουμε τον δικό μας τρόπο σκέψης από το δικό τους. Διαφορετικά, οτιδήποτε άλλο κινδυνεύει δυστυχώς να γίνει η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
