Την ίδια ώρα που εμείς...

Την ώρα που εμείς τσακωνόμαστε στους διαδικτυακούς καφενέδες για τη συνταγματικότητα των μέτρων χαλαρώσεων υπέρ των εμβολιασμένων, παριστάνοντας οι πλείστοι τους έγκριτους συνταγματολόγους, στην Ινδία χώροι στάθμευσης μετατρέπονται σε αυτοσχέδια κρεματόρια λόγω του υψηλού αριθμού θανάτων. Την ίδια ώρα που εμείς σηκώνουμε παντιέρες υπεράσπισης των ατομικών μας δικαιωμάτων «επαναστατώντας» απέναντι στο νέο λοκ ντάουν, στην Ινδία οικογένειες παρακαλούν ματαίως τα νοσοκομεία να τους δώσουν λίγο οξυγόνο ή μια θέση για τους δικούς τους ανθρώπους. Την ίδια ώρα που εμείς αρνούμαστε να εμβολιαστούμε είτε γιατί ανήκουμε στην ομάδα των αρνητών, είτε γιατί θεωρούμε πως έχουμε τις γνώσεις να αμφισβητούμε τους επιστήμονες, στην Ινδία χιλιάδες πεθαίνουν προτού καν προλάβουν να φτάσουν στο νοσοκομείο.

Την ίδια ώρα που εμείς θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να επιλέγουμε ποιο εμβόλιο να βάλουμε, διάφοροι εθελοντές στην Ινδία, από φοιτητές μέχρι δημοσιογράφοι, κάνουν αγώνα δρόμου για να κυκλοφορήσουν πληροφορίες για απαραίτητα φάρμακα και συσκευές οξυγόνου για να σώσουν ανθρώπους. Την ίδια ώρα που εμείς θεωρούμε πως καταπατούνται οι ελευθερίες μας και πως είμαστε θύματα της κακοδιαχείρισης της πανδημίας, στην Ινδία ένας τοπικός αξιωματούχος δηλώνει δακρύζοντας πως ο ιός εκεί καταπίνει τους ανθρώπους σαν ένα τέρας. Την ίδια ώρα που εμείς θεωρούμε σοφό να ανταλλάζουμε μέχρι και βρισιές σε διαδικτυακούς διαλόγους περί της αποτελεσματικότητας των περιοριστικών μέτρων, στην Ινδία απελπισμένοι άνθρωποι πεθαίνουν στην αναμονή, τις πλείστες φορές στον δρόμο έξω από το νοσοκομείο όπου ματαίως περίμεναν να τους δει γιατρός.

Την ίδια ώρα που οι ιεράρχες μας ξεδιάντροπα δηλώνουν πως δεν πρόκειται να τηρήσουν τα διατάγματα, οι επιστήμονες στην Ινδία, υπογραμμίζουν πως η έκρηξη του αριθμού των κρουσμάτων που συμβαίνει στην χώρα αποδίδεται κυρίως σε μια πιο μολυσματική παραλλαγή του κορωνοϊού και στις θρησκευτικές συγκεντρώσεις με τη συμμετοχή συχνά δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, σε μια χώρα όχι και τόσο μακριά, εμείς επιλέγουμε να παραμένουμε ασφυκτικά εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμο μας, αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που σήμερα συμβαίνει στον πλανήτη είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο των όποιων στενοκοπημένων μας αντιλήψεων. Και πως είναι μ’ αυτή την παραδοχή που καλούμαστε να ιεραρχήσουμε αφενός τα σημαντικά και αφετέρου να δείξουμε ευγνωμοσύνη που μας προσφέρεται η δυνατότητα να εμβολιαζόμαστε, έστω κι αν πέφτουν κάποτε οι πύλες του συστήματος ή έστω κι αν χρειαστεί να μείνουμε ξανά περιορισμένοι προκειμένου να μην καταρρεύσει το σύστημα υγείας. Και ας μη σπεύσουμε να δικαιολογηθούμε με το επιχείρημα ότι στην Ινδία δεν υπάρχουν οι υποδομές και ότι εκεί είναι μια χώρα τριτοκοσμική, διότι και στο Ισραήλ, το οποίο αρεσκόμαστε συχνά πυκνά να φέρνουμε ως παράδειγμα προς μίμηση, πέρασαν πολλές φρικτές μέρες προτού εμβολιαστεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

Μιλώντας με μια φίλη μου γιατρό, η οποία ζει και εργάζεται εκεί μου περιέγραψε εικόνες που έζησε, τις οποίες δεν θα θέλαμε να περάσουν καν ξυστά από τη δική μας καθημερινότητα. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που εμείς ανήκουμε στους προνομιούχους, γιατί ζούμε σε ένα μικρό ευρωπαϊκό κράτος που ακριβώς λόγω της ευρωπαϊκής του ιδιότητας είχε την ευκαιρία να προμηθευτεί εμβόλια και να τα παρέχει στους πολίτες του, έστω και με προβλήματα στις διαδικασίες ή και καθυστερήσεις, αλλού οι άνθρωποι όχι μόνο δεν έχουν την δυνατότητα να εμβολιαστούν, αλλά ψάχνουν απεγνωσμένα μια συσκευή οξυγόνου για να συνεχίσουν να αναπνέουν. Την ίδια ώρα που εμείς παριστάναμε τους κάθε λογής «επαναστάτες» μια Ινδή ονομάτι Ράσμι Κουσμάρ, προσπαθούσε απεγνωσμένα μέσω του τουίτερ να βρει ένα κύλινδρο οξυγόνου για τον βαρέως νοσούντα πατέρα της. Μέχρι που ένας χρήστης την ενημέρωσε πως υπήρχε διαθέσιμη φιάλη σε απόσταση 60 χιλιομέτρων μακριά. Πήρε το αυτοκίνητό της και έφτασε μέχρι εκεί για να παραλάβει τη φιάλη με την ευχή να προλάβει να σώσει τον πατέρα της. Και αυτό συνέβαινε την ίδια ώρα που εμείς…