Άλλαξε ο Μανωλιός

Και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Κάπως έτσι και ο ανασχηματισμός του Προέδρου μας. Μετά από φημολογίες μηνών και σενάρια επί σεναρίων, τα οποία οι πλείστοι από μας παρακολουθούσαμε με ελάχιστο ή ακόμα και μηδενικό ενδιαφέρον, μάθαμε και το τελικό αποτέλεσμα. Ποιοι φεύγουν, ποιοι μένουν και ποιοι έρχονται. Λες και πρόκειται για ριάλιτι σόου, το οποίο απλά χαζεύαμε μέχρι να αρχίσει η ταινία που πραγματικά μας ενδιαφέρει να δούμε. Κάπως έτσι και με τον ανασχηματισμό. Τον παρακολουθούμε από καθαρή περιέργεια ή ακόμα και με διάθεση κουτσομπολιού και όχι γιατί ευελπιστούμε ότι θα αλλάξει κάτι επί της ουσίας.

Και όσο κι αν δεν θέλουν οι πολιτικοί μας να το εννοήσουν- είτε γιατί δεν τους βολεύει, είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει καν- η πραγματικότητα είναι δυστυχώς μία και μοναδική: Μας έχουν καταντήσει να πιστεύουμε πως όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι και πως ένας ακόμα ανασχηματισμός σημαίνει απλώς πως «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Τίποτα περισσότερο. Δηλαδή τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα κομματικό παιγνίδι το οποίο θα εξυπηρετήσει τις δικές τους κομματικές ανάγκες και θα “βολέψει” όσους πρέπει να βολευτούν προκειμένου να κρατηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες. Ούτε καν τα προσχήματα.

Και όσο για το ρόλο που καλείται ένας υπουργός να παίξει αυτά είναι ψιλά γράμματα. Προέχει η εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και όχι του δημόσιου, όπως άλλωστε συμβαίνει εδώ και χρόνια με αποτέλεσμα ο πολίτης να αισθάνεται ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Και αυτό δεν υπογραμμίζει τίποτα άλλο παρά την κατάντια της πολιτικής μας ζωής, την οποία είναι απορίας άξιον γιατί οι πολιτικοί μας την προσπερνούν σφυρίζοντας αδιάφορα και την θυμούνται μόνο όταν πλησιάζουν εκλογές παριστάνοντας πως δήθεν στο ενδιάμεσο διάστημα τους προβλημάτιζε τα μέγιστα. Ούτε τα μέγιστα, ούτε τα ελάχιστα τους προβλημάτιζε. Το μόνο που τους προβληματίζει είναι το πώς θα συνεχίσουν απτόητοι το δικό τους παιγνίδι, δηλαδή να συγκρατούν τα ποσοστά τους, να διατηρούν τις καρέκλες τους και τις λιμουζίνες τους και να εξαργυρώνουν χατίρια και χάρες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, ο ένας στον άλλο.

Διότι αν πραγματικά θέλαμε να μιλούμε για ανασχηματισμό τότε θα φρόντιζαν οι κυβερνώντες να μας πείσουν πρώτα ότι εκείνο που προέχει είναι να αλλάξουν νοοτροπίες και σαθρά στεγανά στην λειτουργία Υπουργείων και στο ρόλο Υπουργών και όχι απλώς να αλλάξει τα ρούχα του ο Μανωλιός. Άν για παράδειγμα ερχόταν ο Πρόεδρος (σενάριο επιστημονικής φαντασίας βέβαια) και έλεγε ότι θεωρεί σημαντικό να αλλάξει ο Υπουργός Παιδείας ώστε πλέον να τεθεί ένας φραγμός στην παρέμβαση της Εκκλησίας στο εν λόγω Υπουργείο, τότε, ναι, ο πολίτης θα αισθανόταν ότι επιτέλους αρχίζει κάτι να αλλάζει επί της ουσίας και όχι για να έχουμε να λέμε. Και ειδικά μετά από τα σημεία και τέρατα τα οποία έχει διαπράξει ο Αρχιεπίσκοπός μας και στα οποία κανένας από τους κυβερνώντες δεν έχει αντιδράσει, ούτε και έχει τολμήσει να τον βάλει στην θέση του. Μια τέτοια πολιτική απόφαση θα ήταν αρκετή για να κινήσει τον ενδιαφέρον του πολίτη και να τον μετακινήσει από την πεποίθησή του πως “όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν” και πως δεν έχει οποιοδήποτε νόημα ένας ανασχηματισμός.

Όταν λοιπόν μιλάμε για ανασχηματισμό αν αυτός δεν συνοδεύεται και από ξεκάθαρες πολιτικές δηλώσεις για αλλαγή νοοτροπιών (και όχι απλά προσώπων) και σαθρών καταστάσεων, τότε προφανώς ο πολίτης αισθάνεται πως πρόκειται για ένα ακόμα πολιτικό ελιγμό που εξυπηρετεί το “θεαθήναι”. Το φλέγον ωστόσο ερώτημα είναι γιατί δεν το αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες μας πως ο πολίτης εισπράττει πλέον αυτές τις πολιτικές κινήσεις και μετακινήσεις με απάθεια διότι πιστεύει πως δεν αποσκοπούν στην βελτίωση της ζωής και της καθημερινότητάς του; Και αν υποθέσουμε ότι το αντιλαμβάνονται τότε γιατί εξακολουθούν να συμπεριφέρονται λες και δεν τους πέρασε καν από το μυαλό;