Της Ελένης Ξένου
Έλειψα τρεις μέρες και ήταν αρκετές για να αποτοξινωθεί το μυαλό μου από τη θλιβερή πολιτική μας επικαιρότητα. Με τα ανούσια της ντιμπέιτ που έχουν σαν σλόγκαν το «όλα στο φως» ενώ επιτηδευμένα συντηρούν τα μαύρα μας σκοτάδια. Και με τους καβγάδες στις επιτροπές της Βουλής να επιβεβαιώνουν πως η πολιτική μας σκηνή στερείται κάθε ποιότητας. Τρεις μέρες στις Βρυξέλλες λοιπόν. Να περπατώ στους διαδρόμους της Κομισιόν και να βολτάρω έξω από το Ευρωκοινοβούλιο. Ακούγοντας ιστορίες δικών μας ανθρώπων που εργάζονται εκεί. Ένα ταξίδι αστραπή με ανάσες οξυγόνου. Και ύστερα πάλι πίσω. Σε μια ανώμαλη προσγείωση.
Με την επικαιρότητα να στριμώχνει και πάλι την σκέψη μου μέσα στα ασφυκτικά τετραγωνικά της πολιτικής μας μιζέριας. Να πρέπει να ακούω από τηλεοράσεως πώς «έφαγε» ο Σιζόπουλος τον Παπαδάκη, πώς προσέβαλε ο Κωνσταντίνου τη Χαραλαμπίδου στην κοινοβουλευτική Επιτροπή Ελέγχου και το πώς λογομάχησε ο Αβέρωφ με τον Κυπριανού. Ένα σκηνικό για κλάματα. Και κυρίως για τραγικές συνειδητοποιήσεις. Οι οποίες όλες αφορούν σε ένα και μόνο ουσιώδες συμπέρασμα, πως έχουν πολλά μίλια ακόμα να διανύσουν οι πολιτικοί μας για να πλησιάσουν σε αυτό που ονομάζεται πολιτική ηθική. Και κυρίως στην επίγνωση πως μόνο μέσα από την επαναφορά του πολιτικού ήθους ως κριτήριο του πολιτικού αναστήματος μπορούν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη. Και να πείσουν πως είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τις αξίες αυτού του τόπου, ώστε να τις υπερασπιστούν. Επέστρεψα πίσω κουβαλώντας όλες αυτές τις διαπιστώσεις. Και η ζοφερή πραγματικότητά μας μου τις επιβεβαίωσε ακόμη μια φορά.
Έβλεπα τα πρακτικά της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελέγχου να κάνουν τον γύρο της ειδησεογραφίας μας και να ξεσηκώνουν διαδικτυακούς καβγάδες. Εκθέτοντας όχι μόνο το επίπεδο του Κωνσταντίνου που πρόσβαλε τη Χαραλαμπίδου αλλά και του προέδρου της Βουλής και όλων των υπόλοιπων παρόντων βουλευτών (και απόντων) μέσα από διαλόγους που κάθε άλλο παρά πολιτικό ανάστημα μαρτυρούσαν. Το αντίθετο. Το μόνο που μαρτυρούσαν ήταν ένα φρικτό πολιτικό επίπεδο. Σε μια συζήτηση που κανονικά θα έπρεπε να είναι υπέρ της διαφάνειας ώστε να δρομολογηθεί η ανάγκη να ξεβρομίσει ο τόπος από την σάπιες νοοτροπίες. Και αντ’ αυτού έμοιαζε περισσότερο με ένα ξεκατίνιασμα χωρίς ίχνος σοβαρότητας. Και με την «πολιτική ηθική» να περιφέρεται παντού σαν μια αφορμή για να πει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Αφαιρώντας από την έννοια όλη της την σημασία. Και τότε ήταν που έκανα την σύγκριση. Και αντιλήφθηκα πως αν πραγματικά θέλουμε να μιλήσουμε για πολιτική ηθική τότε οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας εκεί όπου το πολιτικό ήθος αποδεικνύεται εμπράκτως και δεν περιφέρεται σαν μια κενού περιεχομένου λέξη.
Κι αυτό δυστυχώς είναι μακριά από δω και από τα κοινοβουλευτικά μας ξεκατινιάσματα που στην ουσία το μόνο που πετυχαίνουν είναι να συντηρούν την διαφθορά και τα μικροκομματικά συμφέροντα… Είναι μακριά από δω. Κάπου στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου μια δική μας πολιτικός καταφέρνει να συγκινήσει. Και να εμπνεύσει. Θέτοντας τον πήχη ψηλά. Και όλα αυτά μέσα μόνο από μια ομιλία της στο Ευρωκοινοβούλιο, σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε η δική μας Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Με θέμα το ευρωπαϊκό σχέδιο για την καταπολέμηση του καρκίνου. Αρκεί να παρακολουθήσετε αυτή την ομιλία στο διαδίκτυο (παρά να επιδίδεστε σε ανούσιες διαδικτυακές κουβέντες). Και τότε θα θυμηθείτε ξανά τι σημαίνει πολιτική ηθική. Και πόσο, μα πόσο, απέχει από την εδώ πολιτική μας πραγματικότητα. Προσωπικά βρισκόμενη εκεί, λίγες μέρες μετά από την συγκεκριμένη ομιλία, και συνομιλώντας με την Επίτροπο μας Στέλλα Κυριακίδου για αυτή την εκδήλωση, αισθάνθηκα συγκίνηση. Κάτι που ήμουν σίγουρη πως κανείς πολιτικός πια δεν είναι σε θέση να μου προκαλέσει. Κι όμως ένα απόγευμα, σε ένα από τα μικρά καφέ των Βρυξελλών, με μια ζεστή σοκολάτα και το ζεστό χαμόγελο της Στέλλας Κυριακίδου, θυμήθηκα ξανά τί πάει να πει… πολιτικό ήθος.
