Δύο πουλάκια κάθονταν…

Και πλέκανε πουλόβερ. Αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τίτλος του νέου σίριαλ με πρωταγωνιστές τους Αβέρωφ-Κυπριανού, όπου οι δύο αρχηγοί διαπληκτίζονται για το ποιος θα κερδίΣει τον εργάτη, τον συνταξιούχο, τον χαμηλόμισθο κτλ., κτλ. στις επόμενες βουλευτικές ανταλλάζοντας τάχα μου ευφάνταστες ατάκες. Διότι προφανώς γι’ αυτούς ο μόνος πραγματικός χρόνος είναι εκείνος μέχρι την επόμενη κάλπη. Και στο ενδιάμεσο τίποτα δεν είναι αρκετά σημαντικό ώστε να αναχαιτίσει τους λεκτικούς τους διαπληκτισμούς που στόχο έχουν να οριοθετήσουν το γήπεδο στο οποίο ο καθένας προτίθεται να κάνει παιγνίδι. Συντηρώντας, όπως πάντα, το διπολισμό και τον μικροκομματικό τους αλληθωρισμό και αδιαφορώντας (όπως πάντα) για το ευρύτερο συμφέρον του τόπου. Αυτή η νέα κόντρα, ειδικά στην παρούσα στιγμή, για το ποιος είναι ο πιο φιλολαϊκός κτλ., πέραν του ότι στερεί και από τους δύο όποια σοβαρότητα τους έχει απομείνει, κυρίως επιβεβαιώνει ότι πρώτιστο μέλημά τους είναι το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση και όχι το πού οδεύει στην παρούσα φάση ο τόπος.

Διότι αν πραγματικά τους ενδιέφερε το πού οδεύει στην παρούσα φάση ο τόπος τότε θα είχαν και την σοβαρότητα να αντιληφθούν πως εκείνο το οποίο οφείλουν να πράξουν για το συμφέρον του τόπου, είναι την υπέρβαση. Αυτό είναι που υπαγορεύουν σήμερα τα γεγονότα. Να υπερβούν τους εαυτούς τους και τα μικροκομματικά τους αλληθωρίσματα και να αντιληφθούν πως έχουμε φτάσει στο διά ταύτα. Και το διά ταύτα επιβάλλει την συσπείρωση των κομμάτων –και δη των δύο μεγάλων που υποστηρίζουν την ΔΔΟ– ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού το εφιαλτικό σενάριο ανοίγματος της Αμμοχώστου και την επικείμενη καταστροφή του κυπριακού. Αντ’ αυτού οι δύο κομματάρχες θεωρούν πιο σημαντικό την πυροδότηση της αντιπαλότητάς τους, λες και η τύχη του τόπου είναι μια παρτίδα σκάκι που παίζουν μεταξύ τους κάπου στην εξοχή. Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό και συνάμα τραγικά ενδεικτικό της πολιτικής μας πραγματικότητας. Κινδυνεύουμε να χάσουμε οριστικά την Αμμόχωστο και οι αρχηγοί των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων συμπεριφέρονται ως… δύο πουλάκια που κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ.

Εδώ και κάτι μέρες ο δικηγόρος Αχιλλέας Δημητριάδης, δίνει συνεντεύξεις (έκανε ακόμα και συνέντευξη Τύπου) προτείνοντας τη μαζική προσφυγή των Βαρωσιωτών στην Επιτροπή Αποζημιώσεων των κατεχομένων με την ουσιαστική αρωγή από την Κυπριακή Δημοκρατία, υποστηρίζοντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να αποτραπεί το άνοιγμα των Βαρωσίων υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση και επιμένοντας πως το «καμπανάκι του τελευταίου γύρου έχει χτυπήσει». «Είναι σημαντικό να έχουμε αμυντική γραμμή για να διασφαλίσουμε το ενδεχόμενο επιστροφής των Βαρωσιωτών στην πόλη τους», δήλωσε ο κ. Δημητριάδης. «Το παραλιακό μέτωπο είναι αυτό που θέλει η Τουρκία» είπε και γι’ αυτό υποστήριξε πως «ειδικά για την περιφραγμένη πόλη πρέπει να γίνουν ομαδικές προσφυγές ώστε αυτό να μας δώσει μια πιθανότητα καθυστέρησης των σχεδίων της τουρκικής πλευράς ή και αποτροπής του ανοίγματος της περιφραγμένης πόλης». Διευκρίνισε, μάλιστα, ότι η «νομική προσπάθεια δεν επηρεάζει με κανένα τρόπο οποιεσδήποτε διπλωματικές ή πολιτικές κινήσεις».

Η πρόταση του κ. Δημητριάδη δεν σχολιάστηκε από κανέναν, ούτε τους δύο πολιτικούς αρχηγούς, που ήταν υποθέτω απασχολημένοι να ανταλλάζουν μικροκομματικές χαριτωμενιές, ούτε από την κυβέρνηση. Και το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος φαίνεται πιο σοβαρός στην προκειμένη περίπτωση; Οι δύο πολιτικοί μας αρχηγοί που συντηρούν μια κόντρα για να κερδίσουν τις εντυπώσεις ή ένας ιδιώτης δικηγόρος που βγήκε με συγκεκριμένη πρόταση για ένα θέμα το οποίο θα έπρεπε να κάθονται ήδη όλα τα κόμματα– ή έστω τα δύο μεγάλα τα οποία συγκλίνουν ως προς το θέμα της ΔΔΟ –και να συνεδριάζουν νυχθημερόν; Δεν χρειάζεται να δώσω απάντηση. Εκείνο που χρειάζεται είναι να υπογραμμίσω πως οι δύο αρχηγοί αν πραγματικά ενδιαφέρονται για τον τόπο και όχι τις επόμενες εκλογές οφείλουν να υπερβούν εαυτούς. Και όχι απλώς να παριστάνουν τις καρικατούρες του εαυτού τους.