Της Ελένης Ξένου
Ίσως αν υπήρχε και εδώ ένα πρωτοσέλιδο, όπως των New York Times, να μιλούσαμε αλλιώς για την νέα μας κανονικότητα. Να σκεφτόμαστε αλλιώς για το πώς πρέπει να είναι η ζωή μας από τούδε και στο εξής. Και να απαιτούσαμε αυτό το αλλιώς να γίνει πολιτική θέση και όραμα. Τι έκαναν οι New York Times; Έδωσαν πρόσωπο στους αριθμούς. Και τύπωσαν ένα πρωτοσέλιδο γεμάτο από ονόματα ανθρώπων που πέθαναν από τον κορωνοϊό. Πλάι από κάθε όνομα μια μικρή φράση. «Άλαν Λουντ, 81 ετών, Ουάσιγκτον, διευθυντής ορχήστρας με το καταπληκτικότερο μουσικό αφτί. Θερέσα Ελόι, 63 ετών, Νέα Ορλεάνη, διάσημη για τα αξεσουάρ που έφτιαχνε… Κόμπι Άντολφ, 44 ετών, Σικάγο, επιχειρηματίας, λάτρης της περιπέτειας…». Καμιά εικόνα, μόνο ονόματα και προσδιοριστικά στοιχεία της προσωπικότητας του ανθρώπου. Ένα εξώφυλλο που συγκλόνισε, γιατί κατάφερε να μιλήσει όπως έπρεπε να μιλάμε όλοι αυτή την εποχή.
Με ονόματα και όχι με αριθμούς. Για να έχουμε συνεχώς συνείδηση του τι περνάει ακόμα ο πλανήτης και για να εστιάζουμε τη σκέψη μας, αυτό κυρίως, όχι μόνο στα μέτρα άμεσης στήριξης της οικονομίας αλλά και στην αδήριτη ανάγκη να αλλάξουμε μυαλά. Να απαιτήσουμε μια άλλη κανονικότητα. Και να εντάξουμε σε αυτήν τα «μαθήματα» που μας έδωσε η πανδημία ή έστω που θα έπρεπε να μας είχε δώσει, αν βλέπαμε την μεγάλη εικόνα. Αντ’ αυτού συζητάμε μόνο για το πώς θα ορθοποδήσει ξανά η οικονομία μας. Για το πώς θα προσελκύσουμε ξανά τουρίστες. Για το πώς θα προβάλουμε τη χώρα μας στο εξωτερικό ως «ασφαλή» προορισμό και για το πότε θα αρχίσουν τα αναπτυξιακά έργα. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν είναι επείγουσα ανάγκη η στήριξη της οικονομίας, βεβαίως και είναι, αυτό το θεωρώ δεδομένο. Πέρα όμως από αυτή την ανάγκη υπάρχει μια άλλη εξίσου σημαντική. Να αντιληφθούμε τη νέα πραγματικότητα και να απαιτήσουμε να αλλάξει ο τρόπος ζωής μας ώστε να μην είμαστε τόσο ευπαθείς απέναντι στα νέα δεδομένα.
Δεν άκουσα σε κανένα προεδρικό διάγγελμα αλλά και σε καμία πολιτική δήλωση (κυβέρνησης ή αντιπολίτευσης) να γίνεται λόγος για την ανάγκη να σχεδιάσουμε το αύριο με πιο στέρεο τρόπο ώστε να μετατρέψουμε αυτό το νησί σε ένα ασφαλές μέρος για να ζήσουμε εμείς οι ίδιοι. Με μια ποιότητα ζωής, η οποία να εναρμονίζεται με τη φύση και με κίνητρα που να αξιοποιούν αυτή τη φύση. Δεν άκουσα κανέναν να μιλάει για την ανάγκη να προτάξουμε τη θεμελίωση αυτού του συστήματος υγείας ώστε να αισθανόμαστε ασφαλείς όχι μόνο σε περιόδους πανδημιών. Δεν άκουσα για την επείγουσα ανάγκη να φτιάξουμε αξιοπρεπείς χώρους για τους ηλικιωμένους μας, δεν άκουσα πολλά που να υποδεικνύουν πως είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε μυαλά. Αντιθέτως, η αίσθηση που μένει είναι πως είμαστε και πάλι έτοιμοι να επιστρέψουμε στα ίδια και ούτε καν αλλιώς. Έτοιμοι να «ανακουφιστούμε» με τα όποια μέτρα στήριξης, να «παρηγορηθούμε» με τους πρώτους τουρίστες και να «τσακωθούμε» για το πότε θα ανοίξουν τα οδοφράγματα. Έτοιμοι να χτίζουμε πύργους, να διαλύουμε το φυσικό περιβάλλον για χάρη της ανάπτυξης, να φτιάχνουμε δρόμους, καταστρέφοντας το πράσινο και να υποκλινόμαστε στον κάθε ξένο επενδυτή προκειμένου να συντηρηθεί ως μοναδικό μας ιδανικό το χρήμα. Καμία εξαγγελία για ένα μακροπρόθεσμο πλάνο, το οποίο να υπαγορεύει άλλη ποιότητα ζωής λιγότερο επιρρεπής στη νέα πραγματικότητα.
Κι αυτό είναι δηλωτικό της ανικανότητάς μας να αντιληφθούμε πως όλοι εκείνοι οι αριθμοί που παρέλαυναν στα δελτία ειδήσεων είχαν όνομα και μια ξεχωριστή ιστορία ζωής, την οποία έχασαν, όχι γιατί κάποιοι συνωμότησαν, αλλά γιατί ο τρόπος ζωής που επιλέξαμε μας καθιστά πλέον όλους ευπαθείς. Και όσο δεν το αντιλαμβάνονται οι πολιτικές μας ηγεσίες αλλά και εμείς οι ίδιοι, τότε τα όποια μέτρα στήριξης, αν δεν συνοδεύονται και από ένα πλάνο ουσιαστικής αλλαγής, το μόνο που θα πετύχουν μακροπρόθεσμα είναι μία ακόμη τρύπα στο νερό.
