ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Φταίμε όλοι μας

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Πέθανε ένα παιδί 10 χρονών. Και το αποτέλεσμα αυτού του θανάτου ο οποίος εδώ και μέρες μας «συγκλονίζει», είναι ποιο; Το ότι όλοι σπεύδουν να διασώσουν το «τομάρι» τους. Αυτή είναι η βαθύτερη έγνοια. Αν δεν ήταν αυτή η βαθύτερη τους έγνοια έπρεπε, όλα αυτά που συζητούν και περιφέρουν με ανακοινώσεις, δηλώσεις, δημοσιογραφικές διασκέψεις ή ακόμα και απεργιακές κινητοποιήσεις (έλεος) να τα είχαν ήδη απαιτήσει ή και επιλύσει. Κι αν τα αιτήματά τους (βλέπε συντεχνίες π.χ.) δεν βρήκαν ανταπόκριση έπρεπε να είχαν ήδη όλοι παραιτηθεί.

Κι αν δεν τους έπαιρνε να παραιτηθούν έπρεπε να είναι όλοι στους δρόμους για μέρες ώστε να μετατραπούν σε ομάδα πίεσης και να φέρουν όλο τον κόσμο με το μέρος τους για να εξαναγκάσουν το κράτος να πάρει άλλα μέτρα και όχι να συντηρούν το παράλογο ως αποδεκτό. Και κυρίως όχι μέσα από τα κομματικά των συντεχνιών τους, οι οποίες άγονται και φέρονται αναλόγως με του ποιου κόμματος τα συμφέροντα προστατεύουν. Κι αν από την πλευρά του το κράτος δεν μπορούσε να τα επιλύσει από τη μια μέρα στην άλλη, επειδή αδράνησαν όλοι οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν ή επειδή πολεμούσαν κάποιοι για χρόνια τη μεταρρύθμιση της δημόσιας υγείας ή και ακόμα την πολεμούν, τότε ας παραδεχτούν οι κρατούντες την ευθύνη τους, ηθική, πολιτική και άλλη ή αν δεν αντέχουν αυτή την ανάληψη ας παραιτηθούν κι αυτοί μια ώρα γρηγορότερα.

Αυτή όμως η σκυταλοδρομία της ευθύνης η οποία εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας για το ποιος φταίει ή για το ποιος πρέπει να απαλλαγεί από την ευθύνη, το μόνο που καταδεικνύει είναι τη γελοιότητά μας. Τη γελοιότητα των συντεχνιών, του κράτους, και εμάς τους ίδιους. Διότι όταν ένα παιδί πεθαίνει κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί παρά να φταίμε όλοι μας. Και παρά να προσπαθούμε να διασώσουμε ο καθένας το τομάρι του, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να παραδεχτούμε την ευθύνη μας και να βγάλουμε τον σκασμό.

Πρόκειται για το θάνατο ενός παιδιού. Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό για να μας κάνει να συναισθανθούμε επιτέλους τη γελοιότητα μας, αδυνατώ να σκεφτώ τι άλλο μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με την αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης μας. Και γιατί φταίμε όλοι μας; Γιατί η κατάσταση της δημόσιας υγείας και οι απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν, είναι ευθύνη όλων μας. Διότι ποτέ δεν απαιτήσαμε μαχητικά να αλλάξουν, ποτέ δεν αποτέλεσε το κύριο κριτήριό μας στο πού ρίχνουμε την ψήφο μας, ποτέ δεν έγινε η αιτία να κατεβούμε στους δρόμους σύσσωμοι, ποτέ δεν θελήσαμε να βγούμε εμείς πρώτοι από τον χορό της αναξιοκρατίας, ποτέ δεν σταματήσαμε να συντηρούμε τα συμφέροντα των λίγων, ποτέ δεν εναντιωθήκαμε σε ένα σύστημα που πολεμούσε τη μεταρρύθμιση της υγείας και ποτέ δεν υπήρξαμε αρκετά ανθρώπινοι ώστε να μην περιμένουμε να πεθάνει ένα παιδί ή ένας γέρος ή ένας οποιοσδήποτε πολίτης για να διαμαρτυρηθούμε για τα χάλια του κράτους πρόνοιας στο οποίο ζούμε. Γι’ αυτό φταίμε όλοι μας. Γιατί η βαθύτερη μας έγνοια είναι να διαφυλάξουμε ο καθένας την πάρτη του.

Οι γιατροί τη δική τους, η εκάστοτε κυβέρνηση τη δική της, οι συντεχνίες τα δικά τους, τα κόμματα τα δικά τους και πάει λέγοντας. Η μόνη αλήθεια ωστόσο είναι ότι καταντήσαμε λιγότερο άνθρωποι και περισσότερο τομάρια. Ακόμα και τώρα που ένα παιδί έχει πεθάνει παριστάνουμε τους επαναστάτες με θυμωμένα ποστ στα σόσιαλ μίντια και επιτρέπουμε στον κάθε συντεχνιακό, πολιτικό, υπουργό κ.ά. να παριστάνει τον συγκλονισμένο. Αυτό όμως που θα έπρεπε να είχαμε κάνει ήταν να είμαστε όλοι στους δρόμους μέχρι να παραλύσει το κράτος. Γιατί μόνο έτσι θα στεκόμαστε στο ύψος του ανθρώπου που ξέρει να αγωνίζεται για το δικαίωμα του στη ζωή. Όλα τ’ άλλα είναι γελοιότητες. Για να ’χουμε να λέμε. 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X