Της Ελένης Ξένου
Το είπε πολύ εύστοχα ο συνάδελφος Γιώργος Κασκάνης στο δελτίο ειδήσεων του Άλφα. Πρόκειται για εξαθλίωση του πολιτικού μας συστήματος. Περί αυτού πρόκειται η καταψήφιση του προϋπολογισμού. Και αν δεν θέλουμε να πέσουμε στην παγίδα των κομμάτων κρίνοντας τα όσα συνέβησαν με τον απλουστευμένο τρόπο σκέψης του «υπέρ» ή «κατά», τότε οφείλουμε να εστιάσουμε στη μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα αυτή είναι. Δεν πρόκειται ούτε για τον δήθεν αγώνα του ΔΗΚΟ να πατάξει τη διαφθορά, ούτε των υπολοίπων κομμάτων να τιμωρήσουν την κυβέρνηση για την ασύδοτη διακυβέρνησή της, αλλά για την προσπάθεια όλων τους να αλιεύσουν ό,τι μπορούν από την πολιτειακή κρίση. Πρόκειται για καθαρά κομματικά παιχνίδια και για εκβιασμούς, οι οποίοι δεν αποσκοπούν στο συμφέρον του κόσμου αλλά των ιδίων, ώστε να παριστάνουν σε λίγους μήνες τους «σωτήρες» μας, μπροστά στην κάλπη. Η μεγάλη εικόνα αυτή είναι.
Και επαναλαμβάνω πως οφείλουμε να την κοιτάξουμε κατάματα, διότι πρόκειται για εξαθλίωση. Πρόκειται για το αποτέλεσμα των ευκαιριακών συμμαχιών που χρόνια τώρα συμβαίνουν εις βάρος της νοημοσύνης μας. Πρόκειται για ένα ασύστολο λαϊκισμό που αποδεικνύει την ανικανότητα των πολιτικών αρχηγών να υπερβούν το μικροκομματικό τους συμφέρον και να λειτουργήσουν, σε ώρες σοβαρής κρίσης, ως ηγέτες και όχι σαν τσοπάνηδες που γνοιάζονται μόνο, ο καθένας για τα δικά του… πρόβατα. Σε μια τέτοια πρωτόγνωρη πραγματικότητα, με μια πανδημία που σκοτώνει καθημερινά ανθρώπους στον πλανήτη, αυτό που όφειλαν, αν ήταν πράγματι πολιτικοί και όχι πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας, ήταν να βρουν τρόπους συνεργασίας πολύ πριν από τη μέρα της ψήφισης.
Και όφειλαν να καταδικάσουν τις τακτικές εκβιασμού ως εργαλείο πίεσης της όποιας κυβέρνησης, διότι ο εκβιασμός είναι η χείριστη μορφή πολιτικής αγυρτείας. Και θα έπρεπε σε μια δημοκρατία να είναι καταδικαστέα πολιτική νοοτροπία ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή του διεφθαρμένου τρόπου άσκησης εξουσίας. Και ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος, ο πρωτοστάτης της καταψήφισης, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του χείριστου λαϊκισμού. Διότι πολύ επιτηδευμένα καπηλευόμενος τα σκάνδαλα της διαφθοράς, προκειμένου να επανακτήσει τους χαμένους του πόντους –αφού διέλυσε το κόμμα του– αποφάσισε εν όψει εκλογών να παριστάνει τον κορυφαίο αδιάφθορο ως η τελευταία λύση που του απέμεινε. Αν πραγματικά είχε την έγνοια να «σώσει» τον τόπο θα έπρεπε να σκεφτεί τον τόπο αντιλαμβανόμενος πως εκείνο που προέχει στις ανάγκες του κόσμου, δεν είναι εκβιασμοί που οδηγούν στην πόλωση (πόσο μάλλον όταν αυτοί εκπορεύονται από ίδιον συμφέρον και προσωπικό γινάτι και πόσο μάλλον όταν υπήρχε πάντα η λύση του Ανωτάτου) αλλά η προσπάθεια συναίνεσης της πολιτικής ηγεσίας. Διότι η κρίση που αντιμετωπίζει ο τόπος αυτή τη στιγμή δεν είναι η κρίση διαφθοράς (αυτήν τη ζούμε εδώ και καιρό με τις ευλογίες του συγκεκριμένου κόμματος), αλλά η υγειονομική και οικονομική κρίση.
Και όλα τα υπόλοιπα κόμματα όφειλαν να βάλουν φρένο σε αυτή την πολιτική αγυρτεία, ως ένδειξη επίγνωσης ότι η χρεοκοπημένη πλέον νοοτροπία με την οποία πολιτεύονται δεν τους πιστώνει με ψήφους εμπιστοσύνης, αλλά τους καθιστά ακόμη πιο γελοίους στα μάτια του κόσμου, όταν εκμεταλλευόμενοι τον θυμό, την αγανάκτηση και την ψυχολογική του κούραση προσπαθούν να καπηλευτούν την κρίση ενόψει εκλογών.
Και τέλος αυτή που φέρει την κυριότερη ευθύνη είναι βέβαια η κυβέρνηση, όχι γιατί δεν υπέκυψε στους λαϊκίστικους εκβιασμούς του ΔΗΚΟ, αλλά γιατί είναι η ίδια που άφησε πρόσφορο έδαφος να εκτυλίσσονται, ακόμα και αυτή την ώρα της πανδημίας, παιχνίδια λαϊκισμού εις βάρος του τόπου. Και γι’αυτό ακριβώς, αν είχε την ελάχιστη συναίσθηση, όφειλε να βρει τρόπους συνεννόησης με τα κόμματα και όχι να συμμετάσχει στον φαύλο κύκλο των αλληλοκατηγοριών και των φτηνών αντιπαραθέσεων, εντείνοντας το εριστικό κλίμα και συμμετέχοντας απερίσκεπτα και αβίαστα στο λαϊκίστικο κανιβαλισμό της ψυχολογίας του κόσμου. Ναι, πρόκειται για εξαθλίωση του πολιτικού μας συστήματος. Αυτή, και μόνο αυτή είναι η μεγάλη εικόνα.
