Της Ελένης Ξένου
Ακόμα ελπίζουμε. Τα κρούσματα αυξάνονται, οι επιδημιολόγοι συσκέπτονται ξανά και εμείς ακόμα ελπίζουμε στην κάθοδο των Βρετανών, προκειμένου να σωθεί η τουριστική μας βιομηχανία. Και ο Υφυπουργός Τουρισμού να δηλώνει στα ραδιόφωνα ότι μετά από μεγάλη καμπάνια κατάφερε να κλείσει συμφωνία με μεγάλο τουριστικό πράκτορα που θα φέρει τουρίστες, ώστε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε. Και την ίδια ώρα οι ξενοδόχοι αισθάνονται μια ανακούφιση επειδή η Jet2 θα επαναρχίσει τις πτήσεις της προς την Κύπρο και θα φέρει Βρετανούς.
Ελπίζουν λοιπόν κι αυτοί ότι θα δουν την πληρότητά τους να ανεβαίνει και ότι το τουριστικό ρεύμα το φθινόπωρο θα είναι αυξημένο. Και επειδή από την αρχή της πανδημίας μέχρι και τώρα που μιλάμε το μόνο που κάναμε ήταν να ελπίζουμε στους Βρετανούς τουρίστες (και στους Ρώσους και στους Ισραηλίτες αλλά αυτό το όνειρο κόπηκε σύριζα νωρίς) δεν βρήκαμε προφανώς χρόνο να συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα αυτής της διαπίστωσης: ότι προκειμένου να σωθεί η τουριστική μας βιομηχανία πρέπει να ελπίζουμε στην κάθοδο των Βρετανών. Και ότι δεν είμαστε ικανοί να εφεύρουμε άλλους τρόπους διάσωσής της ακόμα και όταν ολόκληρος ο πλανήτης αναποδογυρίζεται.
Εμείς εκεί, να επιμένουμε στον ένα και μοναδικό τρόπο που έχουμε μάθει να αξιοποιούμε το τουριστικό μας προϊόν. Να περιμένουμε την κάθοδο των Βρετανών ή των Ρώσων. Μέχρι εκεί φτάνει η φαντασία μας. Τόσο απλά. Ο εσωτερικός τουρισμός ουδέποτε αφορούσε τους ξενοδόχους μας ακόμα και τώρα που αντί να συσκεφθούν και να βρουν τρόπους να αξιοποιήσουν το γεγονός ότι οι Κύπριοι αναγκαστικά δεν ταξίδεψαν στο εξωτερικό και ότι θα μπορούσε με μια ευελιξία και ανοιχτομυαλοσύνη να προσαρμόσουν το προϊόντους στονεγχώριο τουρισμό, αυτοί προτιμούν να ελπίζουν στους Βρετανούς. Χωρίς να ρίχνουν σοβαρά τις τιμές τους, χωρίς να σκέφτονται ένα συλλογικό πλάνο δράσης προσέλκυσης των Κυπρίων και κυρίως χωρίς να συνειδητοποιούν, από το Υφυπουργείο μέχρι τον τελευταίο ξενοδόχο, ότι αν δεν αλλάξουμε μυαλά στον τρόπο που διαχειριζόμαστε την τουριστική μας βιομηχανία θα είμαστε κάθε φορά έρμαιο των όποιων Βρετανών ή Ρώσων ή δεν ξέρω και γω ποιων άλλων.
Έχουμε καταστρέψει τις φυσικές ομορφιές αυτού του τόπου παραχωρώντας άδειες να χτίζονται τερατουργήματα στις πιο ειδυλλιακές μας παραλίες, επιτρέψαμε την αισχροκέρδεια ακόμα και εις βάρος του εγχώριου τουρισμού προκειμένου να την κάνουμε αρπαχτή από τους ξένους, αναγάγαμε τον τουρισμό στην χρυσή κότα με τα αυγά χωρίς να γνοιαστούμε ποτέ η τουριστική βιομηχανία να διαπνέεται από μια φιλοσοφία που να αρμόζει στη νησιώτικη φιλοξενία, φαντασιωθήκαμε και πάλι πως θα γίνουμε κάτι το οποίο δεν είμαστε ποτέ, και την ώρα που η φούσκα τρύπησε βίαια, εμείς αντί να συνειδητοποιήσουμε τις τραγικές πραγματικότητές μας συνεχίζουμε να ελπίζουμε στην κάθοδο των “βαρβάρων”. Η
πανδημία μας απέδειξε πως η τουριστική μας βιομηχανία θα έπρεπε να έχει περισσότερες ευελιξίες και προφανώς άλλο στρατηγικό πλάνο αξιοποίησης του νησιού. Εμείς όμως το χαβά μας. Εξακολουθούν οι ξενοδόχοι να μας χρεώνουν τις ξαπλώστρες τους 15 ευρώ προκειμένου να βγάλουν τα σπασμένα πάνω στις δικές μας πλάτες και δεν γνοιάζονται καν να βρουν συλλογικά τρόπους προκειμένου να αξιοποιήσουν τον εγχώριο τουρισμό. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να αντιδρούν για την κατηγοριοποίηση της Βρετανίας στις χώρες που προαπαιτείται η προσκόμιση αρνητικού τεστ. Και την ίδια ώρα το κράτος αντί να αντιλαμβάνεται τις πραγματικότητες, επιλέγει να χαϊδεύει τις φρούδες ελπίδες των επιχειρηματιών του τουρισμού, παραμένοντας προσκολλημένο στον ίδιο αποτυχημένο τρόπο σκέψης. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε κατάματα το τουριστικό μας προϊόν και να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικότητές του; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε μυαλά και να προσπαθήσουμε επιτέλους να αξιοποιήσουμε και τον εσωτερικό τουρισμό; Ή μήπως όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για μια χώρα που αρέσκεται να διαφημίζει την προσδοκία της να γίνει μια μέρα Μόντε Κάρλο και Γαλλική Ριβιέρα;
