Της Ελένης Ξένου
Είναι αναπόφευκτο ένα τέτοιο φονικό όπως αυτό που διαπράχθηκε στον Στρόβολο να πυροδοτήσει την παράνοια που χαρακτηρίζει τη μικρή μας κοινωνία και να την εξωθήσει στη δημιουργία σεναρίων επιστημονικής και… άλλης φαντασίας. Το τι γράφτηκε, λέχθηκε και διαμοιράστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απλώς έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που ανέκαθεν ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Ότι στο βάθος παραμένουμε μια επαρχία και υπηρετούμε πιστά όλους τους άγραφους νόμους που διέπουν μια κλειστή έως κλειστοφοβική κοινωνία. Όπου κι αν πήγαινα αυτές τις μέρες, από το βενζινάδικο μέχρι τον φούρνο της γειτονιάς συναντούσα «ειδικούς αναλυτές» του διπλού φονικού.
Όλοι επιδίδονταν σε ντετεκτιβικές αναλύσεις, έβγαζαν τα δικά τους ιατροδικαστικά συμπεράσματα, έθεταν τα δικά τους ανακριτικά ερωτήματα και έβγαζαν τη δική τους ετυμηγορία βάση της δικής τους αυτοψίας/νεκροψίας και… υπεροψίας. Το τι άκουσαν τα αφτιά μου και υποθέτω και τα δικά σας, αναμφισβήτητα χρήζει κοινωνιολογικής, ψυχολογικής και άλλων ειδικοτήτων ανάλυσης, αλλά από την άλλη δεν αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο. Σε μια κλειστή κοινωνία που φοβάται τη σκιά της και που δεν έχει την κουλτούρα να αποβάλει από τη «διατροφή» του μυαλού της το κουτσομπολιό, είναι αναμενόμενο να διαχειριστεί ένα τέτοιο ακραίο περιστατικό με παρανόηση. Και δεν έχει καμία σημασία αν αυτή την παρανόηση την τροφοδότησε η πληροφόρηση της αστυνομίας (όπως κάποιοι υποστηρίζουν) ή όχι, γιατί η αλήθεια είναι πως ο ντεντέκτιβ/εγκληματολόγος/ ιατροδικαστής/κτλ. που θεωρεί ο καθένας μας ότι κρύβει μέσα του θα εμφανιζόταν ούτως ή άλλως και θα σεργιάνιζε στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ως ο γκράντε ειδήμονας πυροδοτώντας ιστορίες του… χωρκού. Το θέμα, ωστόσο, δεν έγκειται στην αντίδραση της κοινής γνώμης ούτε και στις παρανοημένες ακρότητες στις οποίες επιδόθηκε η κάθε κουτσή Μαρία. Το θέμα είναι αλλού.
Στη «διαστροφική» θα τολμούσα να πω σοβαροφάνεια των δημοσιογράφων της τηλεόρασης (ελάχιστοι αποτέλεσαν εξαίρεση) οι οποίοι κάτω από το πρόσχημα της τάχα μου διερευνητικής δημοσιογραφίας ξεκατινιάζονταν ανελέητα, προκειμένου να βγάλουν λαβράκι και να ανεβάσουν τα νούμερα της τηλεθέασης. Πομπώδεις μουσικές στα ρεπορτάζ λες και βλέπαμε κακοφτιαγμένη b-movie, επενδυμένα με εξίσου πομπώδεις τίτλους και κόκκινα φίλτρα (πραγματικά έλεος) στα πλάνα του σπιτιού των θυμάτων. Και οι ρεπόρτερ/σαΐνια να μιλούν με στόμφο εγκληματολόγου και να παραθέτουν τα «γεγονότα» λες και μετέδιδαν πολεμικές ανταποκρίσεις.
Οι δε κυρίες και κύριοι των ειδήσεων (μεσημβρινών και νυκτερινών) κάτω από την ενδυμασία του σοβαρού τάχα μου δημοσιογράφου που αγωνιά να ρίξει φως στην υπόθεση πριν αποπερατωθούν οι έρευνες της αστυνομίας, με το πρόσχημα ότι επιτελεί λειτούργημα, ήταν το λιγότερο απαράδεκτες/οι. Τόσο ο στόμφος με τον οποίο παρέθεταν τα γεγονότα και «ανέκριναν» τους καλεσμένους τους (από ιατροδικαστές μέχρι κοινωνιολόγους) όσο και το τι έλεγαν επί της ουσίας, ξεσκέπαζε την τραγικά αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπιζαν την είδηση. Μία μάλιστα εξ αυτών έφτασε στο σημείο να πει πως αν εκείνη διέπραττε ληστεία δεν θα έπαιρνε μαχαίρι αλλά όπλο και πως σύμφωνα με τη δική της λογική (αν είναι δυνατόν) το ότι ο φόνος διαπράχθηκε με μαχαίρι σημαίνει πως κάτι άλλο κρύβεται. Και βέβαια έλαβε, από τον καλεσμένο της την απάντηση που της άξιζε. Της είπε πως όταν εκείνη θα αποφασίσει να διαπράξει ληστεία να την κάνει με όπλο. Και πώς όλα αυτά που του αραδιάζει δεν είναι τίποτα άλλο παρά κουραφέξαλα. Δεν έχει σημασία ποιος ήταν αυτός ο καλεσμένος, ούτε και ποια η κυρία των ειδήσεων.
Σημασία έχει πως οι πλείστοι δημοσιογράφοι των καναλιών μας αυτό έκαναν. Μας σέρβιραν ένα σωρό κουραφέξαλα, υποβιβάζοντας τη δημοσιογραφία σε επίπεδο δαπέδου, πυροδοτώντας την παράνοια και τη δημιουργία σεναρίων. Ένα τέτοιο αποτρόπαιο γεγονός δεν μπορεί να τυγχάνει αυτής της δημοσιογραφικής αντιμετώπισης. Και το γεγονός ότι τυγχάνει αποδεικνύει πως έχουμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα δημοσιογραφικής κουλτούρας να διανύσουμε ώστε να ξεχωρίζουμε την ουσία από το κουτσομπολιό και το λειτούργημα από το κατινιό.
