Της Ελένης Ξένου
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης μετά από δύο σχεδόν εβδομάδες και ένα πιεστικό κύμα αντιδράσεων αποφάσισε να παραιτηθεί. Ή πιέστηκε να παραιτηθεί. Δεν έχει και τόση σημασία τί από τα δύο συνέβηκε. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως ο ίδιος, όπως διαφάνηκε, εξακολουθεί να μην κατανοεί την έννοια της “πολιτική ευθιξία” αλλά ούτε και την χρησιμότητα της.
Αυτό βέβαια δεν θάπρεπε να αποτελεί έκπληξη δεδομένης της προιστορίας του εν λόγω Υπουργού, όπου κατά τη διάρκεια της θητείας του συνέβηκαν τα σημεία και τα τέρατα και αυτός παρέμενε γαντζωμένος στην καρέκλα του. Άρα θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος ότι από την μια μέρα στην άλλη η φτιαξιά του κ. Νικολάου θα άλλαζε και θα αποκτούσε το ανάστημα πολιτικού που γνωρίζει και αναγνωρίζει την σημασία της πολιτικής ευθιξίας. Η παραίτηση του ήταν αναπόφευκτη όχι για λόγους που αφορούν στην ουσία αλλά για λόγους που αφορούν στο πολιτικό κόστος της Κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος.
Η κατακραυγή και ο θυμός των πολιτών ανησύχησαν τους κυβερνώντες όχι βέβαια σε ένα επίπεδο ουσίας αλλά στο γνωστό επίπεδο του μετρήματος των ποσοστών και των κουκιών τους.
Γι’αυτό τους πήρε άλλωστε τόσες μέρες και τόσες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για να αποφασίσουν πως έπρεπε να θυσιαστεί ο “πολύτιμος συνεργάτης του Προέδρου”, ο οποίος παρότι τον διέκρινε το πολιτικό ήθος, σύμφωνα πάντα με τον Πρόεδρο, εντούτοις δεν είχε την ικανότητα να αντιδράσει όπως ένας πολιτικός με πολιτικό ήθος.
Από την άλλη η αντιπολίτευση άρπαξε την ευκαιρία να μας το παίξει προστάτης του πολιτικού ήθους, με την ίδια φαιδρή πεποίθηση πως θα μας έπειθε ότι εκείνο που πρωτίστως την ενδιαφέρει είναι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και όχι η χρησιμοποίηση των γεγονότων προς όφελως των δικών τους κουκιών.
Λες και η δική τους διαδρομή δεν απέδειξε πολλάκις την δική τους ανεπάρκεια αντίληψης του όρου πολιτική ευθιξία. Με πιο απλά λόγια όλο αυτό το τραγικό “πολιτικό τσίρκο” το οποίο εκτυλίσσεται για να κατευνάσει τάχα μου τον συγκλονισμό μας δεν εκπορεύεται από καμμία ουσία, αλλά από την προσπάθεια να καμουφλάρουν ακόμη μια φορά την αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής τους επάρκειας. Άρα άς μην κάνουμε το τραγικό λάθος να εξαρτήσουμε την ουσία από τους δικούς τους χειρισμούς, διότι η ουσία είναι αυτή η οποία γίνεται τώρα πρωτοσέλιδο στα διεθνή μέσα ενημέρωσης υποδεικνύοντας τα χειρότερα χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας και την σάπια νοοτροπία που κουβαλάμε.
Το ήθος των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής είναι ήδη γνωστό πως απουσιάζει εδώ και χρόνια. Τί γίνεται όμως με το δικό μας ήθος; Ποιοί καταντήσαμε να είμαστε; Κι’αν αυτό που είμαστε είναι που τελικά επιτρέπει στον όποιο ζαπτιέ να θεωρεί ότι κάποιοι άνθρωποι είναι υποδεέστεροι λόγω της καταγωγής τους. Αν θέλουμε να ανασύρουμε μια ουσία από όλο αυτή την φρίκη, τότε επιβάλλεται να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.
Και να παραδεχτούμε πως μέσα μας υφέρπει αυτή η ρατσιστική νοοτροπία που μας “επιτρέπει” να θεωρούμε στα πλαίσια της στενομυαλοσύνης μας και του αρχοντοχωριατισμού μας, αυτούς τους ανθρώπους δούλους μας και όχι εργοδοτούμενους μας. Αυτούς που ξεσκατίζουν τους πατεράδες μας και τα παιδιά μας και που έρχονται εδώ για να μπορέσουν να ταΐσουν τα δικά τους παιδιά, εμείς δεν τους θέλουμε καν να κάθονται στο ίδιο τραπέζι μαζί μας για να φάνε κι’αυτό είναι το λιγότερο από τις απαράδεκτες συμπεριφορές μας. Ας μην είμαστε λοιπόν υποκριτές κι’αν είναι να συγκλονιστούμε άς το πράξουμε επί της ουσίας.
Δεν αρκεί να βγαίνουμε σε διαμαρτυρίες ή να ποστάρουμε στα σόσιαλ μήντια τον θυμό μας, αλλά ούτε και να περιμένουμε από τον όποιο Ιωνά να αντιληφθεί την ουσία. Εκείνο που επιβάλλεται είναι να αλλάξουμε μυαλά, αλλά για να το κάνουμε πρέπει πρώτα να παραδεχτούμε πως έχουμε καταντήσει μια κοινωνία αφόρητα μικρόψυχη και επιδερμική.
