ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο χρόνος πάλι

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Επιλέγω συνειδητά να προσπεράσω την επικαιρότητα. Γιατί όπου να ’ναι αλλάζει ο χρόνος. Και έρχεται ο χρόνος πάλι να μας φέρει αντιμέτωπους με απολογισμούς και ευχές, προσωπικές και ευρύτερες και ίσως σε τέτοιες στιγμές είναι καλύτερα να θυμόμαστε τα ουσιαστικά, τα οποία δυστυχώς πια δεν βρίσκονται στο επίκαιρο, αλλά σ’ εκείνο που η επικαιρότητα συχνά επισκιάζει. Επιλέγω, λοιπόν, να υπενθυμίσω και πάλι λόγια σπουδαίων ανθρώπων, ανθρώπων που έχουν τη δύναμη να μας εμπνεύσουν και να χρωματίσουν τον χρόνο και τα χρόνια μας με καθαρά χρώματα και όχι νοθευμένα.

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ο ζωγράφος και ποιητής Άντης Ιωαννίδης που πρόσφατα κέρδισε το κρατικό βραβείο ποίησης. Τον είχα συναντήσει πέρυσι, σε έναν όμορφο κήπο, να κάθεται σε μια σιδερένια καρέκλα και να αφουγκράζεται τους ήχους της ζωής. «Είναι πιο όμορφο να μιλάμε για λουλούδια κι ανθρώπους» είπε και είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί εκεί μέσα κρύβονται οι αλήθειες οι δικές μας και του ίδιου του τόπου. Κι αυτές είναι που μας δυναμώνουν την πίστη και όχι όσα συνθέτουν την επικαιρότητα, η οποία στερείται κάθε έμπνευσης.

«Θαυμάζω τους ανθρώπους που μένουν ανάλλαχτοι» μου είπε κάποια στιγμή όπως χαζεύαμε τον κήπο και πίναμε κυπριακό καφέ. «Τι εννοείτε;» τον ρώτησα με περιέργεια. «Δεν εννοώ αυτούς που δεν αλλάζουν. Δεν εννοώ αυτούς με τις παρωπίδες, αυτούς που δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους. Εννοώ αυτούς που, παρότι βλέπουν ξέρουν ποιος είναι ο δικός τους δρόμος, ψάχνουν στο κήπο των ανθρώπων και των ιδεών το δικό τους άνθος. Δεν γίνονται μαϊντανοί. Δεν γίνονται εποχικοί, μάζα, πολτός. Βρίσκουν το δικό τους άνθος». Έχω την αίσθηση πως έχουμε πάψει πια να ψάχνουμε το δικό μας άνθος, σχολίασα ψιθυριστά. «Είναι γιατί έχουμε ξεχάσει την μοίρα μας» μου είπε. «Μόνο όταν, όμως, μένουμε πιστοί στο δικό μας άνθος μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά, μπορούμε να πεθάνουμε χωρίς την πίκρα του “επί ματαίω”». Αυτό είπε. Και αυτό αισθάνεται. Ο ίδιος παραδέχτηκε πως έζησε επ’ ιδίω κινδύνω, προς χάριν αυτού του ανοίγματος ψυχής. Για να κρατήσει σχέση με την ουσία του.

Πόσοι από μας έχουμε αυτό το ζητούμενο, διερωτήθηκα. Πόσοι από μας αναμετριόμαστε από καιρού εις καιρόν με την ουσία μας; Πόσοι από μας έχουμε ως πυξίδα αυτή την αναζήτηση ώστε να τοποθετούμε τον πήχη της σκέψης και της κρίσης μας εκεί όπου θα ‘πρεπε να είναι, εκεί όπου «μιλά κανείς για ανθρώπους και λουλούδια» και αναγνωρίζει την αξία «του δικού του άνθους». Κι αν δεν έχουμε αυτή την πυξίδα, τότε γιατί δεν μας προβληματίζει το πότε ακριβώς τη χάσαμε και το τι ευθύνεται που έχουμε πάρει λάθος δρόμο, λάθος κατεύθυνση, λάθος προσανατολισμό; Τον ρωτάω πώς νιώθει που μεγαλώνει, «όπως νιώθω τώρα, ένιωθα και όταν ήμουν παιδί» μου απαντάει. «Αυτή τη μνήμη πρέπει να ‘χουμε» συμπληρώνει. Γιατί «μόνο προς τα πίσω έχουμε να πάμε, εκεί είναι ο κήπος όλων μας».

«Και πώς κρατάει κανείς αυτή τη μνήμη;» τον ρώτησα. «Η μνήμη φεύγει, μένει όμως η αίσθησή της. Είναι μια άλλη παρουσία. Μια άλλη βεβαιότητα» απάντησε ψιθυριστά. Και ύστερα μου περιέγραψε ένα παιχνίδι παιδικό, όπου το ένα παιδί χτυπάει στην πλάτη του αλλουνού και κάνει την ερώτηση «σε ποιον χαρίζεσαι;». «Αυτό είναι» είπε μετά. «Σε ποιον χαρίζεσαι. Γιατί αν δεν ανοίξεις την ψυχή σου, τότε δεν μπορείς να διατηρήσεις τη σχέση σου με την ουσία σου». Κι αυτό είναι μια γερή υπενθύμιση την οποία νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ξανά, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, λίγο πριν έρθουν ξανά τα χρόνια να ζητήσουν έναν απολογισμό. Γιατί είναι τώρα που πρέπει να το θυμηθούμε, πως μόνο μια δοκιμασμένη ψυχή, που έχει μάθει να χαρίζεται, μπορεί να ανιχνεύει το μυστήριο, αυτό που βρίσκεται πέρα από μας και που κάνει το πέρασμά μας από τη ζωή ευλογημένο.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X