Της Ελένης Ξένου
Βρισκόμαστε ενώπιον μιας σοβαρής κρίσης. Η τουρκική προκλητικότητα στην κυπριακή ΑΟΖ και τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες αποδεικνύουν πως οφείλουμε να προβληματιστούμε για το πώς μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα (και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν) αλλά και για το ποιοι θα είναι οι δικοί μας χειρισμοί ώστε να μη βρεθούμε και πάλι στη θέση (που συνήθως φέρνουμε τους εαυτούς μας) να συρόμαστε πίσω από τις εξελίξεις. Διαβάζω και ακούω πολλά σχόλια και «αναλύσεις» τόσο στο διαδίκτυο όσο και στις τηλεοράσεις για τη σημερινή κρίση, τα οποία πραγματικά με κάνουν να απορώ κατά πόσο έχουμε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης ή κατά πόσο την υποβιβάζουμε σε ένα «περιστατικό» το οποίο μας δίνει αφορμή να εξαπολύσουμε τις συνήθεις πατριωτικές μας φανφάρες.
Έχουμε αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και ποιες είναι οι δυναμικές σήμερα στην περιοχή ή μήπως περιορίζουμε την κρίση μας στο πολύ απλοϊκό επιχείρημα το οποίο κάνει «θραύση» στα σόσιαλ μίντια και συμπυκνώνεται στην επίσης απλοϊκή σκέψη «μα είναι μ’ αυτούς που θα βρούμε λύση; Ένα αδίστακτο σουλτάνο και ένα υποταγή Ακιντζί;» Και ακόμα χειρότερα αναλωνόμαστε (όπως πάντα) στο να ρίχνουμε το φταίξιμο στους ξένους και τις μεγάλες δυνάμεις που δεν έρχονται εδώ για να εφαρμόσουν το Δίκαιο. Από τον ΟΗΕ μέχρι την Ε.Ε., τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και δεν ξέρω ’γω ποιον άλλο...αναμένουμε να διακινδυνεύσουν τα συμφέροντά τους ή τις ζωές των πολιτών τους για να υπερασπιστούν εμάς που, ως γνωστόν, είμαστε το επίκεντρο της γης! Και απαιτούμε μέσα από τις – επαναλαμβάνω – απλοϊκές μας «αναλύσεις» να επιβάλουν το δίκαιο λες και δεν έχουμε πάρει μέχρι τώρα χαμπάρι πως ο κόσμος δεν διέπεται και δεν λειτουργεί με βάση το δίκαιο και ούτε υφίσταται κάτι τέτοιο στις διεθνείς σχέσεις και αυτό εμείς θα έπρεπε να είμαστε οι πρώτοι που το ξέρουμε. Αντ’ αυτού επιμένουμε να πιπιλούμε την ίδια καραμέλα και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι το ούτω καλούμενο δίκαιο υφίσταται μόνο όταν εξυπηρετεί τα διεθνή συμφέροντα.
Και όποιος τολμάει να επικαλεστεί του λόγου το αληθές θεωρείται ότι κινείται, δρα και σκέφτεται στο πλαίσιο της ηττοπάθειας και όχι του πατριωτικού μας καθήκοντος. Και μιας και ανάφερα τη φράση κλειδί δηλαδή «πατριωτικό καθήκον» έρχομαι να διερωτηθώ πού έχουν πάει άραγε όλοι αυτοί οι πολιτικοί αρχηγοί που πριν από τις εκλογές μιλούσαν για νέες στρατηγικές και επέμεναν πως έχουν τον τρόπο να προκαλέσουν μέχρι και οικονομικό κόστος στην Τουρκία; Είναι μήπως ακόμα διακοπές ή έχουν μετοικήσει διά παντός σε κάποιο άλλο πλανήτη αντιλαμβανόμενοι ότι σ’ αυτόν εδώ όχι μόνο αποδεικνύονται εκ των γεγονότων γελοιωδέστατες οι τάχα μου στρατηγικές τους αλλά υπογραμμίζουν και τη φαιδρότητα με την οποία ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν αυτή τη χώρα. Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι.
Η σοβαρή κρίση την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα μας υπαγορεύει πως πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούμε και όταν λέω να σοβαρευτούμε εννοώ να παραδεχτούμε πρώτα πως είναι η δική μας «πολιτική» που μας έφερε στην θέση που βρισκόμαστε και όχι η αδιαφορία των ξένων. Και όταν μιλώ για τη δική μας «πολιτική» εννοώ όλα τα λάθη που διαπράξαμε στο βάθος των χρόνων και τα οποία απ’ ό,τι φαίνεται δεν μας έχουν διδάξει πολλά, δεδομένου ότι εξακολουθούμε να επικαλούμαστε τις «υποχρεώσεις» των ξένων απέναντί μας. Δεν έχουμε αντιληφθεί προφανώς πως είναι με τα δικά μας αλληλοφαγώματα που δεν καταφέραμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της πατρίδας μας και είναι με τις δικές μας ευλογίες που καπηλεύονταν το εθνικό μας πρόβλημα διάφοροι «πατριώτες» πολιτικοί για να φλερτάρουν με την εξουσία.
Αν το καταλαβαίναμε θα είχαμε την ικανότητα να διαχειριστούμε αυτή την κρίση με περισσότερη σοβαρότητα και όχι επικαλούμενοι τα δίκαια όταν ο πλανήτης ολόκληρος κινείται με συμφέροντα και όχι με αρχές. Και αν όλα αυτά δεν μας προβληματίσουν τότε δεν θα είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πού και πώς να συμβιβαστούμε ή πού και πώς να αντισταθούμε.
