ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πού καταντήσαμε λοιπόν;

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Αυτές οι εκλογές δεν είναι όπως τις άλλες για τον απλούστατο λόγο πως πρόκειται για τις πρώτες προεδρικές μετά την οικονομική κρίση. Η ειδοποιός διαφορά αυτών των εκλογών με όσες προηγήθηκαν δεν είναι η τοποθέτηση των υποψηφίων σε ό,τι αφορά τα προβλήματα του κράτους και τις προτεινόμενες λύσεις, αλλά το κριτήριο με το οποίο εμείς διυλίζουμε την επάρκεια των πολιτικών μας και η ικανότητά μας να διαβάζουμε πίσω από τις εξαγγελίες τη βαθύτερη νοοτροπία που κουβαλά ο καθένας τους. Αν δεν έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αν δηλαδή η οικονομική κρίση και όλα τα σάπια που έβγαλε στη φόρα δεν άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μας, τότε ήμασταν και εξακολουθούμε να είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Εδώ και κάτι μέρες, στο παρά πέντε των εκλογών, παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται μπροστά μας μια φαρσοκωμωδία. Και βέβαια αναφέρομαι στην καταγγελία του κ. Λιλλήκα για απόπειρα εξαγοράς του από συγκεκριμένο κομματικό χώρο, τον οποίο φωτογράφισε μεν αλλά δεν κατονόμασε, καθώς και στις αντιδράσεις των υπολοίπων κομμάτων σ’ αυτή την καταγγελία. Αν κανείς κρατά την απόσταση που επιβάλει η δυσπιστία, την οποία οφείλει ένας νοήμων πολίτης να διατηρεί απέναντι στα κόμματα και τους πολιτικούς αρχηγούς στη μετά κρίση εποχή, τότε αυτή η «φαρσοκωμωδία» τον φέρνει αντιμέτωπο με μια τραγική διαπίστωση: Πως η κρίση τους τελευταίους που άγγιξε είναι αυτούς που σήμερα ζητούν την ψήφο μας. Και δεν αναφέρομαι στα οικονομικά τους δεδομένα (αν και ισχύει και γι’ αυτά η εν λόγω διαπίστωση).

Αναφέρομαι στον τρόπο σκέψης τους και κυρίως στην ακλόνητη πεποίθησή τους ότι μπορούν ακόμα να εμπαίζουν με τη νοημοσύνη μας την οποία εξακολουθούν να θεωρούν κατώτερη της δικής τους. Με απλά λόγια αντί μπροστά μας να έχουμε πολιτικούς, οι οποίοι να δείχνουν ότι έχουν επίγνωση πού οδήγησε τη χώρα η νοοτροπία με την οποία έχτιζαν χρόνια τώρα την πολιτική τους καριέρα, αντ’ αυτού βρισκόμαστε ενώπιον πολιτικών οι οποίοι ξεδιάντροπα πλέον περιφέρουν με θράσος και αλαζονεία την ανεπάρκειά τους. Ο κ. Λιλλήκας για παράδειγμα θεωρεί πολύ λογικό να έρχεται στο παραπέντε των εκλογών να μας παριστάνει τον προασπιστή του πολιτικού ήθους χωρίς καν να του περνά από το μυαλό πως αν πραγματικά σεβόταν τους πολίτες και την προάσπιση της δημοκρατίας, θα έπρεπε να προβεί σ’ αυτή την καταγγελία εδώ και καιρό. Και να εξηγήσει πιο πειστικά γιατί τώρα αποφάσισε να μας αποκαλύψει αυτή την τόσο σοβαρή διαπλοκή; Επειδή τον έπληξε ένας αντίπαλος χώρος; Κι αν δεν τον έπληττε θα μας κρατούσε στο σκοτάδι κρατώντας την απόπειρα εξαγοράς του για τα απομνημονεύματά του; Και γιατί δεν κατονομάζει; Γιατί επιλέγει να προστατεύσει τον «επιστήθιο» φίλο του τον οποίο εκτιμά περισσότερο από την κρίση των πολιτών, έστω κι αν αυτός ο «φίλος» είναι άξιος να προτείνει δωροδοκίες; Όσο δε για τις αντιδράσεις των υπολοίπων και δη του κομματικού χώρου, τον οποίο φωτογραφίζει ο καταγγέλλων, εκεί πλέον το θέμα ξεπερνά τα όρια του ανεκδότου. Διότι αυτοί οι οποίοι παριστάνουν τους θιγμένους και μάλιστα ανταπαντούν πως ο κ. Λιλλήκας εξάντλησε τα 15 λεπτά δημοσιότητας του, είναι οι ίδιοι που κάποιες βδομάδες πριν επικαλούνταν ηχογραφημένα ντοκουμέντα προκειμένου να στοιχειοθετήσουν τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους, χωρίς καν να τους περνά από το μυαλό ότι η επίκληση μιας τέτοιας μεθόδου μαρτυρεί την επικινδυνότητα του τρόπου με τον οποίο δρουν και με τον οποίο προφανώς σκοπεύουν να κυβερνήσουν.

Πού έχουμε καταντήσει λοιπόν; Και ποιες επιλογές μας απομένουν αν θέλουμε να αποδείξουμε πως μάθαμε από όσα πάθαμε; Η μόνη επιλογή δυστυχώς είναι να διακρίνουμε το μη χείρον βέλτιστο. Και το μη χείρον δεν έχει να κάνει με πολιτικές εξαγγελίες και προγράμματα αλλά με το ποιος εξακολουθεί να κουβαλά εκείνη τη νοοτροπία, η οποία επέτρεψε στα μέτρια μυαλά να κάνουν κουμάντο και να επικαλούνται την αλλαγή μέσα από υποχθόνιες μεθόδους και δοσοληψίες.

 

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X