Συσσωρευμένη παράνοια

Το έγκλημα εξιχνιάστηκε, οι ύποπτοι παραδέχτηκαν, τα τεκμήρια συλλέχθηκαν αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αρκετό για να κατευνάσει τη συσσωρευμένη παράνοια της κοινωνίας μας. Και ναι, πολύ σωστά το υποθέσατε, αναφέρομαι στο διπλό φονικό που μας συγκλόνισε τόσο ώστε να ξεσκεπάσει την παθογένεια που αναμφισβήτητα κουβαλάμε. Η σεναριολογία, παρότι η υπόθεση θεωρείται κλεισμένη, εξακολουθεί να οργιάζει αποδεικνύοντας πως προκειμένου να καθησυχάσουμε τους φόβους μας, να ικανοποιήσουμε τις όποιες διαστροφές μας και να φέρουμε τα γεγονότα στα μέτρα της δικής μας στενομυαλιάς, είμαστε πανέτοιμοι να αρνηθούμε την αλήθεια για να συντηρήσουμε αμέριμνοι και ανάλαφροι τον κανιβαλισμό μας.

Αφού κατασπαράξαμε σαν όρνεα το παιδί, το οποίο δεν φτάνει που έμεινε ορφανό και που έζησε τη φρίκη της δολοφονίας των γονιών του, έπρεπε να βρεθεί αντιμέτωπο και με όλη τη συκοφαντία που έσπειρε μια κοινωνία διαστροφική, προχωρήσαμε σε ακόμα πιο «προχωρημένα» σενάρια, που αφορούσαν μέχρι και τις σεξουαλικές προτιμήσεις των θυμάτων (ντρέπομαι και μόνο που το γράφω).

Φτάσαμε στο σημείο να διαδίδουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα πηγαδάκια των παρεών πως οι συλληφθέντες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ομάδα χαμένων, οι οποίοι πληρώθηκαν για να καλύψουν τα βαθύτερα αίτια του εγκλήματος. Και τα βαθύτερα αυτά αίτια βέβαια δεν είχαν καμία άλλη τεκμηρίωση παρά μόνο στην αρρωστημένη μας φαντασία. Δύο άνθρωποι δολοφονήθηκαν με το πιο φρικτό τρόπο, ένα παιδί έμεινε ορφανό, ζώντας ένα τρομαχτικό γεγονός κι εμείς χωρίς ίχνος ευαισθησίας και σεβασμού, χωρίς ίχνος παιδείας και ανθρωπισμού, ξαποληθήκαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (κυρίως) και στα κάθε λογής πηγαδάκια, παριστάνοντας τους ντεντέκτιβ και τους ιατροδικαστές και τους κάθε είδους αναλυτές, αμφισβητώντας ακόμα και αυτές τις καταθέσεις των υπόπτων, επιμένοντας πως «κάτι άλλο κρύβεται» και πως «δεν είναι έτσι τα πράγματα». Και πώς είναι τα πράγματα; Όπως προφανώς μας βολεύει ώστε να νιώσουμε αρκετά ασφαλείς και να παραμείνουμε ερμητικά κλεισμένοι στον κολλημένο τρόπο σκέψης μας, ο οποίος μας χαρίζει τη βεβαιότητα πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί σε μας, αφού εμείς είμαστε καθαροί και σε απόσταση από τέτοιου είδους «αρρωστημένες» υποθέσεις.

Διότι αν παραδεχθούμε την αλήθεια, ότι δηλαδή ένα τσούρμο προβληματικών ανεγκέφαλων ήταν που τελικά διέπραξε τους φόνους, τότε ταυτόχρονα αυτό συνεπάγεται πως στη θέση των θυμάτων θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς, κάτι που όχι μόνο δεν το αντέχει η ιδιοσυγκρασία μας, αλλά προκειμένου να το εκδιώξουμε ακόμα και σαν μικρή πιθανότητα από τον «περιορισμένης χωρητικότητας» εγκέφαλό μας, είμαστε διατεθειμένοι να «δολοφονήσουμε» ξανά και ξανά τα θύματα και να «μαχαιρώσουμε» τον γιο που γλύτωσε από τις μαχαιριές των δραστών. Κι αν αυτή η παθογένεια η οποία ξεσκεπάστηκε μέσα από την εμμονή μας στη συντήρηση των νοσηρών σεναρίων, δεν είναι χειρότερη και από εκείνη τη δολοφόνων, τότε τι ακριβώς είναι; Όταν προκειμένου να νιώσεις εσύ ασφαλής, είσαι διατεθειμένος να φτάσεις στο σημείο να «φταίξεις» ακόμα και τα ίδια τα θύματα, προσάπτοντας τους μέχρι και ψυχικές ασθένειες ή «διαστροφικές» αποκλίσεις, τότε πόσο λιγότερο «άρρωστος» είσαι από αυτόν που διέπραξε τον φόνο; Αυτό όμως δεν προβληματίζει κανένας μας.

Ούτε και δείχνουμε να μας ανησυχεί η κατάντια μας διότι προφανώς δεν την ερμηνεύουμε ως τέτοια. Αλλά περί κατάντιας πρόκειται. Και καλά κάνουμε να το συνειδητοποιήσουμε και να το παραδεχτούμε. Σπιλώσαμε την υστεροφημία των δολοφονηθέντων, στοχοποιήσαμε το γιο τους, ξεράσαμε όλα τα φοβικά μας σύνδρομα (για τους ξένους, τους υιοθετημένους, τους ομοφυλόφιλους κτλ. κτλ.) συντηρώντας τη σεναριολογία ακόμα και μετά την εξιχνίαση του εγκλήματος και εξακολουθούμε χωρίς κανένα ίχνος μεταμέλειας και ντροπής να υποστηρίζουμε πως «κάτι άλλο κρύβεται». Δεν είμαστε απλά θλιβεροί αλλά και σοβαρά «άρρωστοι». Κι αν δεν το παραδεχτούμε τότε θα συνεχίσουμε να μετατρεπόμαστε σε κανίβαλους κάθε φορά που θεωρούμε πως κάτι απειλεί την «εφησυχασμένη» μας ζωή και που ταυτόχρονα διεγείρει τη συσσωρευμένη παράνοια που κουβαλάμε.