Της Ελένης Ξένου
Ο πλανήτης αναποδογυρίστηκε, χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από τη μια άκρη της γης στην άλλη, η οικονομία διαλύθηκε, ο κόσμος είδε ξαφνικά τη ζωή του να αλλάζει βίαια και αυτοί συνεχίζουν απτόητοι το θλιβερό μικροπολιτικό βιολί τους. Βγαίνουν στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις και μιλούν με τον ίδιο τρόπο που μιλούσαν προ πανδημίας λες και όλη αυτή η φοβερή δοκιμασία όχι μόνο δεν τους άγγιξε αλλά ούτε καν μπήκαν στον κόπο να δουν τη μεγάλη εικόνα. Η ίδια ξύλινη γλώσσα, τα ίδια επιχειρήματα τα οποία κράζουν ότι εκπορεύονται από μικροκομματικά συμφέροντα και η ίδια υποκρισία πως τάχα μου το κίνητρό τους είναι η έγνοια για το καλό του κόσμου. Η μόνη έγνοια που είναι ικανοί να έχουν, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, είναι οι επόμενες εκλογές και το πώς θα εκμεταλλευτούν ακόμα και αυτή την πανδημία προς όφελος των κομματικών τους συμφερόντων.
Δεν πρόκειται να υπεισέλθω στο ποιος είχε δίκαιο και ποιος όχι σε σχέση με το νομοσχέδιο που απέσυρε η κυβέρνηση γιατί δεν είναι εκεί η ουσία. Η ουσία είναι ότι ο κόσμος μετά από όλα όσα πέρασε και περνά, δεν έχει καμία ανάγκη να γίνει μάρτυρας παιχνιδιών εξουσίας και πολιτικής επιδειξιμανίας, τα οποία το μόνο που πρόσφεραν ήταν μια ακόμα επιβεβαίωση της τραγικής ανεπάρκειας των πολιτικών αρχηγών. Εκείνο το οποίο όφειλαν, αν επρόκειτο για πολιτικούς με ικανότητα να αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα, ήταν να παραμερίσουν τις μωροφιλοδοξίες τους και τα πολιτικά τους παζάρια και να ανταποκριθούν στο καθήκον τους. Και το καθήκον τους ήταν ένα και μοναδικό: Να τα βρουν μεταξύ τους πάση θυσία και όχι να εξαντλούν την ήδη εξαντλημένη υπομονή του κόσμου, παριστάνοντας πως κόπτονται για το δικό του καλό ζαλίζοντάς μας ξανά και πάλι με τις ανούσιες κοκορομαχίες τους. Αν πραγματικά ήθελαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να δράσουν για το γενικό καλό τότε έπρεπε να αντιληφθούν πως επιβάλλεται μια υπέρβαση, η οποία να δηλώνει πανηγυρικά την επίγνωσή τους πως εκείνο το οποίο προέχει στην παρούσα φάση είναι η σύμπνοια των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής για το καλό του τόπου.
Ο τρόπος, όμως, που διαχειρίστηκαν το θέμα του νομοσχέδιου κρατικών εγγυήσεων αποδεικνύει πανηγυρικά πως είναι ανίκανοι να λειτουργήσουν έξω από τα περιορισμένα τετραγωνικά της κομματικής τους σκέψης και άρα ανίκανοι να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Η μόνη πραγματικότητα και ο δικός τους μικρόκοσμος περιστρέφεται γύρω από το κομματικό συμφέρον και οι διορατικές τους ικανότητες εξαντλούνται στο πώς θα εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες (ακόμα και αυτήν της πανδημίας) προς όφελος τους με ορίζοντα τις επερχόμενες εκλογές. Τόσο το ΑΚΕΛ, όσο και το ΔΗΚΟ (δεν μπαίνω καν στο κόπο να αναφέρω τους τραγικούς υπόλοιπους), το μόνο που μας πρόσφεραν σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο ήταν το μέγεθος της πολιτικής τους μικρότητας, αφού αποδείχθηκαν ανήμποροι να κατανοήσουν πως το γενικό καλό ένα πράγμα υπαγόρευε (και κανένα άλλο): Την ανάγκη για πολιτική ενότητα. Και αν δεν μπορείς μπροστά σε μια τόσο μεγάλη καταστροφή όπως ήταν η πανδημία να βρεις τρόπο για πολιτική ενότητα, τότε πάει να πει ότι το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να αντιπολιτεύεσαι προς ίδιον συμφέρον.
Διότι πόσο δύσκολο ήταν, μετά από δύο μηνών διαβουλεύσεις να τα βρούνε και να στηρίξουν τους πληγέντες; Όφειλαν να πασχίζουν νυχθημερόν για μια χρυσή τομή και να δηλώνουν στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα πως αυτή είναι η επιδίωξή τους. Ο μόνος λόγος, ωστόσο, που ήταν δύσκολο να τα βρουν δεν ήταν οι διαφωνίες τους στα σημεία, αλλά η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους. Και σ’ αυτή την ιεράρχηση πρώτο ερχόταν το κομματικό παιχνίδι και συμφέρον. Αυτή είναι η πραγματικότητα και ας τη δούμε κατάματα. Διότι αν αυτοί είναι ανίκανοι να δουν τη μεγάλη εικόνα, εμείς δεν είμαστε.
