Της Ελένης Ξένου
Αυτό δήλωσε ο γ.γ. του κ. Άντρος Κυπριανού. Ανησυχεί για το πώς εξελίσσεται η κατάσταση στην κυπριακή ΑΟΖ. Ανησυχεί που η Τουρκία σκληραίνει ολοένα τη στάση της. Ανησυχεί για τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την κατάσταση που υπάρχει στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Ανησυχεί επειδή διαπιστώνει πως η πολιτική και νομική θωράκιση της ΑΟΖ μας είναι τελικά ένα σύνθημα και όχι κάτι που συμβαίνει στην πράξη. Και επειδή ανησυχεί «πυροβολεί» τον υπουργό Εξωτερικών. Και καλεί την κυβέρνηση να αποφασίσει ποιος έχει δίκαιο. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας που δηλώνει ότι δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις για το ποια μέτρα θα εφαρμόσει η Ε.Ε. ενάντια στην Τουρκία ή ο υπουργός Εξωτερικών που λέει ότι πείσαμε την Ε.Ε. να εφαρμόσει σκληρά μέτρα…
Προφανώς έχει κάθε λόγο να ανησυχεί το ΑΚΕΛ για την κατάσταση στην ΑΟΖ μας. Όπως πρέπει να ανησυχούμε όλοι μας για την στάση της Τουρκίας και για το ότι αυτή τη στιγμή το «Γιαβούζ» είναι μέσα στο οικόπεδο 8. Η ανησυχία, ωστόσο, του ΑΚΕΛ δεν μπορεί να εξισωθεί με την ανησυχία του απλού πολίτη. Διότι ο απλός πολίτης, αυτός τουλάχιστον που συνειδητοποιεί την επικινδυνότητα της κατάστασης, δεν αισθάνεται καλύτερα απλά και μόνο επειδή ανησυχεί το ΑΚΕΛ ή όποιο άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης. Εκείνο που αναμένει από τα πολιτικά μας κόμματα, στην παρούσα κρίσιμη φάση, δεν είναι ούτε οι επικρίσεις τους, ούτε η έκφραση των ανησυχιών τους. Η σοβαρότητα της κατάστασης εκείνο που υπαγορεύει είναι η υποβολή προτάσεων και θέσεων από τα κόμματα προς την κυβέρνηση με μια διάθεση συνεργασίας και σύμπνοιας προκειμένου να υπάρξει ενότητα στην αντιμετώπιση της εν λόγω κρίσης. Και προκειμένου να πειστεί ο πολίτης ότι όντως έχουν επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης. Διότι εκείνο το οποίο πρωτίστως ανησυχεί τον πολίτη, εκτός από τη στάση
της Τουρκίας, είναι η συνήθης τακτική των κομμάτων να «προσαρμόζουν» το συμφέρον της χώρας στα δικά τους μέτρα και μικροσυμφέροντα. Τακτική η οποία καθιστά τον πολίτη καχύποπτο απέναντι στις όποιες ανησυχίες του ΑΚΕΛ ακριβώς γιατί έχει ήδη «δεινοπαθήσει» από την πολιτική ανεπάρκεια των κομματικών αρχηγών να υπερβαίνουν το μικροκομματικό τους συμφέρον ώστε να ενεργούν με την πολιτική δεινότητα που υπαγορεύει η κρισιμότητα της κατάστασης.
Ως εκ τούτου οι ανησυχίες του ΑΚΕΛ εντείνουν τις ανησυχίες του πολίτη που αφορούν στην επάρκεια των κομματικών αρχηγών να πράξουν εκείνο το οποίο οφείλουν, εκ των πραγμάτων, να πράξουν: Να αποδείξουν ότι δεν προέχει το κομματικό τους συμφέρον έναντι εκείνου της χώρας. Και ότι οι όποιες ανησυχίες τους δεν εκφράζονται για να στοχοποιηθεί η κυβέρνηση ώστε να εξαργυρωθεί στις μελλοντικές προεδρικές εκλογές αυτή η «στοχοποίηση». Η μέχρι τώρα πολιτική μας ιστορία δυστυχώς δεν έχει να επιδείξει τέτοιες στιγμές πολιτικής ενότητας όταν η επικινδυνότητα μάς χτυπάει επίμονα την πόρτα. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν μας αρκούν οι ανησυχίες του ΑΚΕΛ ειδικά όταν αυτές στοχοποιούν επανειλημμένα τον υπουργό Εξωτερικών. Εύλογα ο σκεπτόμενος πολίτης διερωτάται αν αυτές οι «ανησυχίες» εκπορεύονται από τις βλέψεις του ΑΚΕΛ για τις προεδρικές του 2023, δεδομένου ότι ο υπουργός Εξωτερικών είναι από τους πλέον δημοφιλείς πολιτικούς.
Και αναμφισβήτητα όταν αυτές οι επικρίσεις δεν συνοδεύονται από τις όποιες εισηγήσεις ή προτάσεις, τότε ο πολίτης, το πρώτο που θα σκεφτεί δεν είναι οι ανησυχίες του ΑΚΕΛ, αλλά το κατά πόσο σε αυτή την τόσο κρίσιμη για τη χώρα κατάσταση, η έγνοια του ΑΚΕΛ είναι να το πώς θα επιρρίψει «ευθύνες» στον κ. Χριστοδουλίδη για την εισβολή της Τουρκίας στην ΑΟΖ, αντί στην ίδια την Τουρκία. Με απλά λόγια δεν μας χρησιμεύουν οι ανησυχίες του ΑΚΕΛ. Αντιθέτως. Εντείνουν τις ανησυχίες του απλού πολίτη, ο οποίος αναμένει από το ΑΚΕΛ (και τα λοιπά κόμματα) να επιδείξει πως έχει επίγνωση της σοβαρότητας. Και η έκφραση… ανησυχιών από μόνη της δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο.
