Το κόστος του λαϊκισμού

Βγήκαν και πάλι οι πολιτικοί καριέρας και μιλούν για κόστος της Τουρκίας, που έπρεπε, λένε, να το είχαμε επιδιώξει αλλά δεν υπήρξαμε αρκετά αποφασιστικοί και διεκδικητικοί. Ναι, είναι αυτοί οι ίδιοι «πατριώτες» που έβγαιναν με τις «νέες στρατηγικές τους» να ισχυριστούν πως εμείς σαν κράτος έχουμε τη δύναμη και τη δυναμική να επιφέρουμε πολιτικό και οικονομικό κόστος στην Τουρκία, συντηρώντας αυτή την πλανεμένη πεποίθηση που «κυκλοφορεί» στο πολιτικό μας κατεστημένο, ότι πρώτον μπορούμε να προκαλέσουμε σοβαρό κόστος στην Τουρκία και δεύτερον ότι η Τουρκία του Ερντογάν γνοιάζεται πραγματικά για το όποιο κόστος θα της προκαλέσουμε εμείς.

Αυτές οι πλανεμένες «πεποιθήσεις», οι οποίες προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση προκειμένου να διαχωριστούμε και πάλι σε «πατριώτες» και μη πατριώτες ώστε να συνεχίσουν κάποιοι πολιτικοί καριέρας να έχουν λόγο ύπαρξης, το μόνο που αποδεικνύουν είναι πως ακόμα και τώρα που ο Ερντογάν έχει αποθρασυνθεί τελείως και η Τουρκία είναι τόσο απρόβλεπτη όσο ποτέ, εμείς δεν λέμε να σοβαρευτούμε. Διότι, αν είχαμε σοβαρευτεί, δεν θα επιλέγαμε να λαϊκίζουμε σε μια τέτοια κρίσιμη φάση και να κάνουμε τάχα αντιπολίτευση, προσπαθώντας να αποδείξουμε προς ίδιον συμφέρον ότι η κυβέρνηση «ήρτεν πόσσω της». Και γιατί; Διότι αυτοί οι πολιτικοί καριέρας που βγαίνουν τώρα στα ραδιόφωνα για να ισχυριστούν πως έχουμε καταντήσει «απλοί παρατηρητές», δεν μας εξήγησαν ποτέ πώς θα καταφέρναμε ρεαλιστικά να επιφέρουμε αυτό το πολυδιαφημιζόμενο κόστος που επικαλούνται, αφού δεν έδειξαν καμία στιγμή να αντιλαμβάνονται πως δεν είμαστε ο ομφαλός της γης και πως οι ισχυροί δεν πρόκειται να έρθουν με το μέρος μας γιατί «έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας».

Αυτό το προσπερνούν λες και είναι μια λεπτομέρεια στην όλη εξίσωση που επιμένουν να την πιπιλούν όποτε τους συμφέρει και να την πετσοκόβουν στα μέτρα τους προκειμένου να βγάζει το αποτέλεσμα που τους βολεύει. Πώς θα καταφέρναμε να επιφέρουμε αυτό το κόστος στην Τουρκία, με τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να τις κάνουν πλάτες και την Ευρώπη να έχει ένα σωρό οικονομικά συμφέροντα μαζί της δεν είναι μια ερώτηση που επιδέχεται λαϊκισμούς από αυτούς που αρέσκονται οι πολιτικοί καριέρας να εκστομίζουν ακόμα και σε αυτές τις κρίσιμες φάσεις, διαιωνίζοντας έτσι το πρόβλημα μας. Και όταν λέω «διαιωνίζοντας το πρόβλημά μας» δεν αναφέρομαι στη στάση της Τουρκίας αλλά στο ότι εμείς εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε το κέντρο του κόσμου και μ’αυτή την πλάνη θεωρούμε ότι όλοι οι υπόλοιποι (και Ε.Ε. και Αμερική και Ρωσία) θα υπερασπιστούν το δικό μας δίκαιο.

Δεν υπάρχει κανένα δίκαιο, ούτε διεθνές ούτε άλλο, και ας είμαστε επιτέλους ρεαλιστές. Υπάρχει μόνο το δίκαιο των ισχυρών αναλόγως των συμφερόντων που παίζονται στη διεθνή σκακιέρα. Και αντί να ξοδεύει την όποια «φαιά ουσία» διαθέτει ο κάθε πολιτικός καριέρας για να μας «πείσει» πως έπρεπε να είχαμε ζητήσει από την Ευρώπη πολύ πιο πριν κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας ή πως έπρεπε πολύ πιο πριν να χτυπήσουμε το χέρι μας στο τραπέζι ώστε να τρομάξουν οι Ευρωπαίοι εταίροι από τη δική μας γροθιά, ας μας απαντήσει σε κάτι πιο απλό.

Η Ευρώπη θα έπληττε τις οικονομίες της προκειμένου να υπερασπιστεί ένα κράτος, το οποίο εντάχθηκε σε αυτή με τη δέσμευση να λύσει το Κυπριακό αλλά αντ’αυτού ακόμα δεν έχει καταλήξει ποια λύση θέλει δεδομένου ότι ακόμα συντηρεί πολιτικούς καριέρας που πιπιλούν τα περί δικαίου, εκβιάζοντας συναισθηματικά τα διάφορα «όχι»; Και αν από την άλλη έχουνε τις απαντήσεις για το τι πρέπει να γίνει, έστω και τώρα, και αφού κόπτονται τόσο για τη χώρα γιατί δεν μας λένε πώς να επιφέρουμε το εν λόγω κόστος; Αν πραγματικά το εννοούν, σίγουρα έχουν μια κάποια πρόταση. Γιατί δεν την εισηγούνται αντί να λαϊκίζουν; Ή μήπως τους βολεύει να ισχυριστούν ότι είναι… πλέον αργά;