Το πόρισμα για το πόρισμα

Ήταν αναμενόμενο ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα στήριζε τον υπουργό Οικονομικών μετά το πόρισμα της Ερευνητικής Επιτροπής, υπογραμμίζοντας ότι εξακολουθεί να χαίρει της εμπιστοσύνης του. Και ο λόγος που ήταν αναμενόμενο δεν είναι βέβαια οι λόγοι που ο ίδιος ο πρόεδρος παραθέτει, αλλά η διαβρωμένη και σαθρή νοοτροπία με την οποία οι κυβερνώντες μας χτίζουν τις καριέρες τους πάνω στην πλάτη μας, αγνοώντας επιδεικτικά τους θεσμούς, προκειμένου να καλύψουν με πολιτικάντικα τεχνάσματα τη συνενοχή τους και να εξυπηρετήσουν τα όποια δικά τους μικρό ή μεγαλοσυμφέροντα.

Τα οποία είναι περιττό να διευκρινίσω ότι πόρρω απέχουν από το ούτω καλούμενο δημόσιο συμφέρον. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν όπως αναμενόμενο ήταν να «εξεγερθούν» και οι υπόλοιποι κομματάρχες, ζητώντας την παραίτηση του Χάρη Γεωργιάδη προκειμένου να χρησιμοποιήσουν το πόρισμα για αντιπολιτευτικούς σκοπούς τη στιγμή που είναι πλέον αποδεδειγμένο πως τα ίδια ακριβώς έκαναν κι αυτοί (να θυμίσω το πόρισμα Πολυβίου για το Μαρί;) και ο λόγος είναι εξόφθαλμα προφανής: Οι ερευνητικές επιτροπές στήνονται και ξεστήνονται για τα μάτια του κόσμου. Τα πορίσματά τους δεν έχουν καμία αξία πέραν από την αντιπολιτευτική εκμετάλλευση τους προκειμένου να εκτονωθούν οι πολιτικοί αντίπαλοι και συνάμα να εξωθήσουν τη «μάζα» σε μια άνευ ουσίας εκτόνωση, η οποία θα διαρκέσει όσο ένα πυροτέχνημα. Και ύστερα που θα σβήσει το πυροτέχνημα θα καθίσουμε όλοι φρόνιμοι στη θέση μας, καταπίνοντας αμάσητα την ανυπαρξία ανάληψης πολιτικής ευθύνης, ως «αναγκαίο κακό». Αν είναι λοιπόν να διατηρήσουμε κάποια ίχνη φαιάς ουσίας καθαρά από την τοξικότητα της πολιτικής σκέψης που μας ραντίζουν οι πρωταγωνιστές της πολιτικής μας σκηνής ας επικεντρωθούμε στο προφανές και ας αξιοποιήσουμε αυτό το προφανές ώστε να διερευνούμε την πολιτική μας κρίση και όχι να τη συρρικνώσουμε στα επικοινωνιακά τύπου τεχνάσματα των πολιτικάντηδών μας, που με θράσος και αλαζονεία προσπαθούν να μας υπαγορεύσουν να κοιτάμε το δάχτυλό μας και όχι το φεγγάρι.

Η στάση τόσο του προέδρου της Δημοκρατίας όσο και του ίδιου του υπουργού Οικονομικών, ο οποίος φρόντισε να μας διευκρινίσει το εξ ορισμού αδιευκρίνιστο ότι δηλαδή άλλο η πολιτική ευθύνη και άλλο η υπευθυνότητα ένα πράγμα έρχονται να επιβεβαιώσουν. Πως δεν υπάρχει κανείς σε αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα που να έχει τη μαγκιά και το πολιτικό ανάστημα να συμπεριφερθεί ως πολιτικός και όχι ως καριερίστας πολιτικάντης. Να σεβαστεί δηλαδή τους θεσμούς και να πάψει να δημαγωγεί εις βάρος αυτών και της νοημοσύνης του κόσμου. Διότι όταν διορίζεται μια ανεξάρτητη ερευνητική επιτροπή για να διερευνήσει ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα αυτού του τόπου τότε δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια των ασκούντων την πολιτική να ερμηνεύσουν ή να παρερμηνεύσουν το πόρισμάτης, αλλά οφείλουν να το σεβαστούν για να αποδείξουν πάνω απ’όλα ότι σέβονται τους θεσμούς και ότι αποστολή τους δεν είναι να μόνο να τους σέβονται αλλά να τους διαφυλάττουν κιόλας. Και ότι αυτό το πόρισμα δεν είναι ένα μάτσο χαρτιά προορισμένα να κλειστούν σε κάποιο σκονισμένο συρτάρι αλλά μια έρευνα η οποία πρέπει να έχει μια πρακτική αξία προς εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος.

Αυτή η πρακτική αξία δεν είναι απλώς «η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων» που φωνασκούν λαϊκίζοντας οι πολιτικοί αντίπαλοι (τη στιγμή που οι ίδιοι ουδέποτε την εφάρμοσαν) αλλά η αναγνώριση της αξίας της πολιτικής ευθύνης ως την απαρχή για να αλλάξει κάτι στον τρόπο άσκησης της εξουσίας προκειμένου να μην ανακυκλώνεται η ίδια νοοτροπία που μας οδήγησε στην κατάρρευση κάθε αξίας και κάθε θεσμού. Η αναμενόμενη πλην αδιανόητη αντίδραση της κυβέρνησης, αλλά και η αναμενόμενα φαιδρή στάση της αντιπολίτευσης στο πόρισμα της ερευνητικής επιτροπής αυτό επιβεβαιώνουν. Πως αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξουν νοοτροπία, αντιθέτως θέλουν να αναγάγουν την τοξικότητα της πολιτικής τους σκέψης σε «αξία» ανώτερη αυτής των θεσμών και των ηθικών αξιών.